Het afgelopen jaar hebben wij, mijn zusjes en ik, door de zorg om en voor onze moeder heel intensief met elkaar doorgemaakt. Heel intensief en gelukkig ook heel eensgezind. Gisteravond waren we met ons allen (inclusief echtgenoten/zwagers en onze kinderen) lekker uit eten. Het was een afsluiting van het mantelzorgen en vooral een afsluiting van alles rondom de verhuizing van onze moeder.
We zaten aan tafel en verzuchtten hoe fijn het was dat we eindelijk klaar waren met die flat en dat het toch wel goed was dat ze nu constant verzorgd wordt ook al ziet zij dat zelf heel anders. We hadden het over hoe dieptriest onze moeder zich helaas nog steeds voelt in haar nieuwe omgeving, hoe Alzheimer haar laat geloven dat “men” haar daar zo heel erg slecht behandelt maar dat ze gelukkig erg genoten had van de familiekerst. Middelste zus vertelde dat tijdens haar laatste bezoekje moeder toch een wat blijere indruk gemaakt had en we hoopten dat dat zo zou blijven, dat het vanaf nu goed met haar zou gaan. We zeiden hoe jammer het is dat Rumah Kita, dat Indische huis waarvoor onze moeder nog steeds ingeschreven staat en waar ze zo graag naar de dagopvang ging, nog steeds geen plaats had maar “Ach, misschien toch nog ooit... Voorlopig in ieder geval geen verhuisgedoe meer!”
We aten en we lachten, we bestelden nog een rondje en maakten het niet te laat want we wilden het nieuwe jaar goed uitgerust beginnen.
“Tot 1 januari, drie uur bij mama!”
“Is goed, wij nemen oliebollen mee.”
“Pfff, 2013 moet nu wel wat rustiger worden, hoor...”
“Ja joh, vast wel!”
“Fijne jaarwisseling!”
“Doei-doei!”
En toen ging vanochtend bij mij de telefoon. En toen belde ik een kwartiertje later mijn zusjes en zaten wij weer aan tafel, maar nu aan mijn tafel, tegenover elkaar: “Er is plaats in Rumah Kita en ik moet voor half twaalf terugbellen of we het accepteren.”
“Huh??”
“O, en als we dat doen moeten we haar en haar spullen aanstaande donderdag verhuizen...”
“Nee, echt?!”
“Ja....”
“Huh?”
“Eh.... Ja hoor!!.... Joh...”
“........”
“Gaan we daarna weer met ons allen uit eten dan?”
*Zucht*
2 opmerkingen:
Sterkte, maar ik denk dat ze zich daar beter thuis voelt...maar toch n heel goed en rustig 2013.. en veel gezondheid, ach dan maar weer een etentje met z,n allen xx liefs leny
Oo, Syl...ik weet niet of ik moet lachen of huilen. Wat een vreemd begin van het nieuwe jaar.
Een reactie posten