“Het is hier zó prachtig en je kunt vanaf dit punt mooie, uitgebreide wandeltochten maken.“ Dat hadden wij thuis al begrepen en bij aankomst gezien, knikten wij opgewekt en hij lachte er blij om.
“Het is heel belangrijk om iets te eten en vooral te drinken mee te nemen. En doe wel stevige schoenen aan!” Of we goede bergschoenen hadden.
Eh nee... “Nee?” Maar wel schoenen die goed genoeg zijn, stelden wij hem gerust. Daar leken wij echter niet zo in te slagen.
“Neem altijd, áltijd genoeg eten en drinken mee!” herhaalde hij en hij klonk opeens bijna streng. “Hier kom je niet zomaar een restaurantje of cafeetje tegen, dus... Jullie kunnen bij het ontbijt zelf wat extra broodjes smeren en wat fruit pakken. Ik heb plastic zakjes en willen jullie er sinaasappel- of appelsap bij?”
Wij wilden graag sinaasappelsap.
Hij had goede wandelkaarten en een rugzak konden wij ook wel lenen. Dat leek ons niet nodig; wij hadden zelf een rugzak(je) bij ons en dat pad langs de rivier leek ons mooi (en ver genoeg), daar hadden we geen kaart bij nodig. Toch?
Nee, dat kon niet mis gaan maar: “Het is hier geen Veluwe met gekleurde aanwijzingen op paaltjes!” en bij het eind van dat pad konden we ook linksaf omhoog... of rechtsom en dan zouden we kunnen klimmen....
Misschien herinnerde hij zich op dat punt dat wij geen echte bergschoenen hadden of misschien begon ik wat benauwd te kijken, want: “Ik heb ook wel een buskaart zodat jullie de bus terug kunnen nemen...”
En toen mijn glimlach weer aan ging: “Maar neem vóóral genoeg eten en drinken mee! Echt, hoor! Had ik al gezegd dat je bij het ontbijt...?”
Ach, de zorgzame lieverd. Hij wilde zo zorgvuldig zijn maar hij vergat toch zomaar te zeggen dat wij onze fototoestellen mee moesten nemen. Gelukkig dachten wij er zelf aan want wat was het inderdaad een práchtige wandeling, daar in de Harz, langs de rivier de Bode!
Misschien dat we voor de volgende keer toch maar bergschoenen kopen. Al was het maar om hem gerust te stellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten