Het huisje van Maarten en Roelie

Stel... Stel dat ik een tweede huisje zou willen hebben, stel dat ik me dat kon veroorloven... Stel dat dus, hè... Dan zou ik zo’n huisje als dat van Maarten en Roelie willen.

Zo’n klein maar wel vrijstaand huisje aan de rand van Hollum op Ameland. Met net zo’n adembenemend uitzicht op de hei en de duinen, zodat het eerste wat je ziet als je ‘s ochtends nog wat slaperig de woonkamer instapt de wakker wordende natuur is. Rondhuppelende konijntjes, grazende saoy schapen, laaghangende mistflarden die wegtrekken naarmate de zon meer opkomt. En dat je dan, zonder een moment van twijfel, een vest, een joggingbroek over je nachtpon aantrekt, je fototoestel pakt en dwars door de dauw naar buiten loopt. Zo’n huisje.

Zo’n huisje waarin je je meteen thuis voelt, waar je geen seconde aan hoeft te wennen omdat alles op de een of andere manier gewoon en meteen klopt. Van het goedgevulde kruidenkastje, de gezelschapsspelen, de dvd’s en cd’s tot de bloemen op het beschutte achterterras, de matrassen die nièt doorzakken en de fietsen in de berging. En, heel belangrijk, de kast met boeken voor als je tòch te weinig leesvoer van je eigen eerste huis hebt meegenomen.

Ik zou er dan ook zo'n afwasmachine neerzetten omdat je immers niet persé in de keuken hoeft te staan om naar die altijd boeiende wolkenlucht te staren want dat kan je, veel relaxter, ook vanaf het voorterras. Of terwijl je aan de eettafel zit. Ik zou, net als Maarten en Roelie, op die eettafel voor huurders ook een lekkere fles wijn neerzetten om ze welkom te heten. Al zou ik dat huisje misschien niet eens willen verhuren... Ik zou er zelf, zo vaak ik kon, willen wonen.

Voor een hardlooprondje hoefde ik dan alleen maar het hekje in de voortuin te openen en dan kon ik kiezen: langs de hei op of er dwars doorheen? Op het pad langs de hei zouden konijntjes voor me uit rennen maar òp de hei kan ik langs schapen lopen... Dus linksaf of rechts? Daarna door de duinen, eerst over paden met houtsnippers langs vennetjes en riet, vervolgens door het mulle zand, ploeterend de helling op om, eenmaal met tintelende benen bovengekomen, de zee en het verlaten strand te zien liggen. 

Half hollend, half slippend naar de vloedlijn en dan zo dicht mogelijk langs het water verder. Knarsende schelpen onder mijn schoenen, af en toe een sprongetje over een aangespoelde kwal of opdringerige golf. Na een paar kilometer frisse zeelucht en zeewind weer over de duinen, door het bos, langs de vuurtoren, over de hei, terug naar “huis”. Of voor een wandeling.

Nee, èn voor een wandeling. Èn voor een fietstocht. Samen met Peter natuurlijk. Samen al wandelend veel foto’s maken en proberen te verzinnen ontdekken of we nou bruine of blauwe kiekendieven zien. Of is het toch een rietzingendescholekster? Een inheemse mantelmeeuwkwikstaarterigekluut? De roep van de koekoek herkennen we in ieder geval maar ik zou, als ik zo’n huis zou hebben, me toch wat meer verdiepen in al die vogelsoorten. 

En we zouden dus samen fietsen. Naar de supermarkt, dat viswinkeltje, naar de strandtent, dat tapasrestaurantje met die heerlijke loungebanken maar ook gewoon “even” over het eiland. Om bij thuiskomst in dat huisje weer lekker met een boek en een drankje onderuit te zakken. 

Zo’n huisje. Zo’n gezellig, compleet huisje op precies die plek. Als ik een tweede huisje zou willen hebben, als ik mij zoiets kon veroorloven, dan zou ik zo’n huisje als dat van Maarten en Roelie willen. 

O ja!

Of toch een wat grotere bungalow... Aan het Comomeer... Als buurvrouw van George Clooney...  ;)