Aan het eind van de straat zie ik een krantenjongen. Een mevrouw die mij van de bieb herkent fietst met een zwaai voorbij. Verder is het doodstil in de wijk. Op het geluid van mijn schoenen op het asfalt na. Mijn loopmuziek heb ik expres wat zachter gezet. “Wake me up before you go, go...” Wham dus, niet Peter ;)
Terwijl ik het viaduct overzwoeg kom ik nog wat meer fietsers tegen. Een meisje met een ochtendhumeur (“Ga toch opzij, mens...”) en een meneer die daar duidelijk geen last van heeft (“Goeiemorgen dame, wat een fijne dag weer!”).
Dan kom ik in het Binnenveld en is het weer rustig. Als ik achterom kijk zie ik de zon boven mijn woonwijk opkomen. Een aanblik om eigenlijk bij stil te staan. Eigenlijk, alleen niet vandaag. Mijn iPhone speelt “It’s raining men” van The Weather Girls. De tekst slaat even nergens op maar het ritme duwt mij voort.
Mijn benen willen tempo maken, zeker als goedmakertje voor eergisteren toen ze bijna niet vooruit te branden waren, maar ik doe het rustig aan, de dag is nog lang genoeg. Ik besluit wel om een extra lus te maken, ook als goedmakertje voor eergisteren toen ik het nog niet eens vier kilometer volhield. Deze ochtend zal het beter gaan. Veel beter. Ik voel me uitgerust en fit. De drukke, vermoeiende werkdag van gisteren zit niet meer in mijn lijf en verdwijnt met elke stap ook uit mijn hoofd.
Het is nu zo heerlijk om buiten te zijn. Om hiér buiten te zijn. Om langs hoge bomen te kunnen lopen, langs boerderijen waar iedereen nog in slaap lijkt, om de ochtendnevel over de weilanden en de maisvelden te zien liggen. In de verte hoor ik een paar koeien loeien en een duif huppelt voor mij de weg over. Ergens kraait er een haan.
De wandelmomenten van mijn trainingsprogramma benut ik om water te drinken en een paar foto’s te maken. “Next interval one minute slow” maar ik heb geen hele minuut nodig vind ik; als ik zo rustig blijf lopen gaat het prima ook al beginnen de zweetdruppeltjes nu langs mijn wangen te glijden. “I must be running on sunshine,” zing ik zachtjes met Jesus Jackson mee. “Ain’t no rain gettin’ in my way...” en dat is dan weer wèl heel toepasselijk. “I must be running on sunshine...” Wat is dit genieten!
Het ochtendverkeer in het Binnenveld begint meer op gang te komen en de bomen houden het zonlicht steeds minder goed tegen als ik weer bij het viaduct aankom. Nee, niet wandelen nu, pák die helling! Kom op, je kan het! De beloning hiervoor is de koele wind die ik voel als ik boven ben. Auto's suizen onder mij door maar ik neem deze keer niet de tijd om naar ze te kijken.
Nog maar krap een kilometertje tot de douche. Ik neem al rennend nog een paar slokken water en giet het resterende uit mijn flesjes over mijn nek. Nu nog even tempo maken en de laatste meters in mijn straat rustig loop ik rustig uit.
Thuis. Klaar. Gedaan weer. Góed gedaan weer. Goed genóten vooral.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten