De eerste week van januari

Buiten mijn raam begint het zoetjesaan op te klaren. Hoe weinig invloed somber weer ook op mijn humeur heeft, januari kan ik beter met zon en blauwe luchten aan.

Ik denk veel terug aan de fijne laatste twee weken van december die we achter de rug hebben. Het voelt zo goed om Paul in huis te hebben. Zo heel erg goed.

Ik ben dankbaar... Bij dit zinnetje moest ik om de een of andere onduidelijke reden zomaar denken aan het liedje van Maurice Chevalier: “Thank heaven for little girls”. O, wacht! Mocht je dit kennen, zing het dan alsjeblieft niet. Het risico dat iemand in je omgeving het overneemt is dan immers groot en als dat toevallig een manspersoon is, dan wil je toch zeker niet dat hij een totaal, ik herhaal: totáál, verkeerde indruk wekt.

Ik draag steeds vaker homemade kleding. Dat is niet zo moeilijk aangezien ik inmiddels meer kleren heb gemaakt dan ik normaal voor een nieuw seizoen zou kopen. Sinds mijn naaimachine bijna permanent op mijn bureau staat, ben ik amper een kledingzaak ingeweest. Mijn shoppinguurtjes besteed ik nu op stofjesmarkten. Dat is wel zo voordelig ;)

Ik ga vanavond samen met Peter weer een nieuwe aflevering van “Breaking Bad” kijken. Dat is nu de serie waar we helemaal weg van zijn. We houden allebei erg van films kijken, thuis en in de bios, maar we houden er misschien nog wel meer van om series te volgen. En dan niet elke week voor de tv maar twee, drie afleveringen achter elkaar met de dvd-speler, mijn MacBook of, sinds kort, Netflix als bron. Soms, als een dag me wat te lang duurt, kan ik me al verheugen op de avond: hoe zou het verder gaan met .....?

Ik lees “Het Rosie Project” van Graeme Simsion. De hoofdpersoon is een autist, die overigens niet weet dat hij er eentje is, die op zoek is naar een partner. Hij doet dit aan de hand van een vragenlijst van zestien pagina’s, dubbelzijdig geprint. Het boek is hilarisch zonder de spot te drijven met deze aandoening. Autisten hebben een speciaal plekje in mijn hart.

Ik hoop heel erg dat ik nog lang, als in: zonder blessures, kan hardlopen. Er zijn niet veel dingen waar ik zoveel plezier in heb en voldoening uithaal als deze sport. (Geen gezonde dingen tenminste ;) ) Ik ben niet erg ambitieus als het op snelheid of afstand aankomt, mijn voornaamste doel is zo regelmatig mogelijk een rondje te lopen. De runs waar ik het meest trots op ben, zijn die waar ik eigenlijk geen zin in had maar die ik toch deed. Zonder de stok achter de deur van een sportschool of loopmaatje. "Gewoon" uit mezelf.

Ik verheug me op juli als Paul weer naar Nederland komt. Maar ik verheug me óók op alle leuke dingen die ik tussen nu en juli ga doen. Het zou niet goed zijn als ik van bezoek tot bezoek zou leven. Niet goed en niet eerlijk ook.

Ik leer hopelijk ooit om afscheid te nemen op een vliegveld zoals ik me dat elke keer weer voorneem. Opgewekt, trots, zwaaiend met een lach. Ik wil dat Paul weet dat hij echt geen zielig hoopje moeder achterlaat. Dat stomme tranerige gedoe elke keer... 

Mijn gedachten gaan deze maand nog vaker dan anders naar onze jongste. De twintigste zou hij zevenentwintig jaar worden. Zevenentwintig...

Mijn favoriete spreuk, althans de spreuk die ik bij mijn Facebook-profiel heb ingevuld, is: When live gives you lemons, ask for tequila and salt! Oftewel: Het is zoals het is, maak er het beste van!

Alle goeds voor 2014, allemaal!

Een beetje laat maar van harte gemeend!