Geen zin

Soms, ja echt, soms heb ik heel erg hartgrondig geen zin om te rennen. Nul, noppes, nada zin in lopen.

Omdat mijn bed dan zo lekker warm is, mijn boek zo mooi en het buiten grijs is.

Of omdat de serie die ik volg heel spannend is, ik liever wat aan mijn naaiwerk pruts of op de bank wil hangen. Met een zak chips.

Omdat het net te hard regent, het zo waait of omdat het te koud is.

Of juist te warm.

Omdat het eigenlijk al laat is, er vast heeeel veeeel wandelaars in het bos zijn die niet aan de kant gaan en dat hun hond dan achter mij aan komt.

Of van die zoevende wielrenners die alleen maar naar hun voorband kijken, mij vervolgens op een haar na niet omver rijden en mij "dus" uitschelden. En dat ik dan van mijzelf niet terug mag schelden en, mán, wat kost me dat veel zelfbeheersing!

Omdat ik toch net nieste en stel je voor dat ik weer snotverkouden word.

Omdat het morgen vast veel beter loopweer is en ik dan ook meer tijd heb.

Omdat een rustdag misschien juist wel goed is als je net.... eh.... Voelde ik laatst niet mijn linkerkuit? Of was het mijn rechterbovenbeen?

Omdat ik Geen Zin heb en wie zegt dat ik Moet?

Dan ga ik negen van die tien geen zin-keren toch. Dan hijs ik me in mijn hardloopplunje, prop mijn voeten in mijn schoenen en stap ik over de voordeurdrempel die dan minstens een meter hoog lijkt.

Toch ja. Met tegenzin maar toch.

En dan loopt af en toe mijn neus harder dan ik en dan danst mijn paardenstaart soms enthousiaster dan ik me voel maar altijd, altijd kom ik daarna blij en voldaan thuis. 

Elke negen van die negen keren.

O, en die overblijvende ene keer? Tja, ik ben ook maar een mens ;)