Je gelooft het misschien niet (of je herkent het meteen, al kan ik me dat toch wat moeilijk voorstellen) maar er zijn mensen die vinden dat ik mijn verhalen soms spannender, grappiger, zieliger, in ieder geval net iets meer “Sylvie” maak dan hoe het in werkelijkheid was.
Op zich hebben deze mensen, ik noem geen namen maar twee ervan hebben dezelfde ouders als ik, daar geen problemen mee; ze vinden mijn verhalen alleen daarom wat láng. Langer dan nodig.
Vinden zij dus. En dat schijnt soms wel een probleem… Voor deze mensen dan.
Hun conclusie is “dus” dat ik niet kort en bondig kan zijn.
Daar was en ben ik het niet mee eens. Niet helemaal en zeker niet altijd.
Ik heb o zo vaak geprobeerd om deze mening tegen te spreken. Ik heb het kort en bondig geprobeerd, ik heb geprobeerd het wat uitgebreider te weerleggen en, ik geef het toe, ook weleens ietsepietsie te lang. Een verhaal moet duidelijk zijn, vind ik. Volledig vooral. Tja, en soms heeft een volledig verhaal wat meer woorden nodig. Maar ik kan écht wel kort van stof zijn!
Daar waren en zijn eerdergenoemde mensen, vooral die met dezelfde ouders als ik dus, het niet mee eens. Tot nu misschien. Hopelijk.
Want nu kan ik zwart op wit bewijzen dat ik kort en bondig kan zijn. Nu staat het namelijk in de krant: mijn verhaal in slechts honderd (100) woorden en binnen één (1) minuut te lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten