Mijn tandemsprong!

 

“De piloot vliegt ons naar zo’n drie, vier kilometer hoogte, dan gaat de deur open en schuiven we naar de rand. En als we dan op die rand zitten, pak je de banden van je harnas, leun je met je achterhoofd rechts tegen mijn schouder en buig je je benen naar achter onder het vliegtuig. Dan zet ik af en dan gaan we.”  

Dat is toch een instructie om natte handen van te krijgen, een maag die gaat buitelen en een hoofd dat “Waar is de uitgang?!” schreeuwt. Maar nog voelde ik geen spoortje van nervositeit, ik was alleen maar nog meer ready to go, ready to jump. Ik snap nog steeds niet wat er met mij aan de hand was - ik ben normaal heel goed in ergens de zenuwen van krijgen en ik ben niet gauw bang maar beslist geen durfal - maar vanaf het ogenblik van het boeken van de tandemsprong tot en met het landen was er geen moment van angst. Wel heel veel momenten van opwinding en steeds meer ongeduld. 

 

Misschien had ik al mijn zenuwen eerder die ochtend al opgebruikt. De weercheck die ik een paar uur voor de sprong moest doen gaf steeds aan dat de bewolking langer bleef hangen dan verwacht en dat er dus (nog?) niet gesprongen kon worden. Het advies was om even contact op te nemen.

“Sorry, het is nog te bewolkt.”  

O nee! Nee toch! 

En daarna moest ik nog iets later, vlak voor vertrek naar het vliegveld in Teuge, nóg eens bellen...

“Ja! Het kan! Kom maar deze kant op!” 

Yes - Yes - YES!!  

Ik ben dansend van pret en opluchting met het zweet nog op mijn rug bij Peter in de auto gestapt. 

 

En dan nu mijn verslag aan de hand van foto’s. De foto’s zijn gemaakt door Peter, door Geertje (vriendin en samen met Karlijn, die er tot haar en mijn grote teleurstelling niet bij kon zijn, verantwoordelijk voor het inzamelen van het geld voor dit cadeau - Peter heeft hen dit na mijn landing vergeven) en door de cameraman die ik extra geboekt had. 

Geertje was een fijne steun voor bloednerveuze Peter en Karlijn heeft via FaceTime half Teuge bij elkaar gegild van enthousiasme-op-afstand.

Hieronder zie je de hal waar de overalls en harnassen aangetrokken konden worden en de instructies gegeven werden. De pijpen van mijn overall waren natuurlijk veel te lang en het ijzerwerk van het harnas weegt behoorlijk wat maar who care’s? Ik niet! 

Op naar het vliegtuig en mijn ongeduldige karakteristieke houding “Heren! Komt er nog wat van?” 

Of ik wist waar ik aan begon? Nee, niet echt maar o, wat had ik er zin in! 

En toen ging de deur open. Weet je hoe “ongewoon” het voelt om in een vliegtuig met de deur open te zitten? Héél ongewoon! 

Op de onderste foto had tandemmaster Sam (zittend achter mij) mijn harnas al zo stevig aan het zijne vastgeklikt dat ik me afvroeg waarom ik die ochtend nog de moeite had genomen om een beha aan te trekken.

 

Ruim drie kilometer hoog is erg hoog. Maar ook zo mooi met al die wolken. Zeer ervaren springer Sam: “Hoe vaak ik dit ook zie, elke keer voelt het alsof het een andere wereld is.” 

En toen was het zover. Geen terugkeer mogelijk. Alsof ik dat wou! 

Voor degenen die denken dat ik op dit punt toch wel bang geweest moet zijn: zie dat blije hoofd dan.

Een vrije val die zo’n 45 seconden duurde en met een snelheid van 200 kilometer per uur ging. Dat is onvoorstelbaar snel. Ken je de uitdrukking die men wel gebruikt als het behoorlijk stormt: “Ik waaide bijna uit mijn ondergoed!”? Als ik niet zo’n goed dichtgeritste overall aan had gehad, was dat misschien wel echt gebeurd. 

Op de video is te zien hoe eh... lenig mijn wangen zijn. Ze vertonen ook het ultieme bewijs dat ik geen botox gebruik. Misschien had ik dat wel moeten doen. Peter, Geertje en Karlijn (die via FaceTime ook de video met ons meekeek) hebben zich rot gelachen.
Ik was verbijsterd. Nee! Ben ik zó vereeuwigd op beeld? Dit is voorbij lelijk, dit is èng. Dat doet 200 km/uur kennelijk... 
Voor de volledigheid deel ik deze foto (één van de minst erge) toch. 
Je hoeft niet in te zoomen, hè! Focus maar op onze houding en de wolken. 

Nou vooruit, nog twee foto’s in de serie “Echt Niet Charmant!” Er mag gelachen worden. Laten we het erop houden dat ik niet alleen lenige wangen maar ook lenige benen heb. 

Als de parachute opengaat, geeft dat een beste klap. Niet van het whiplash-niveau maar wel alsof er een stoel onder je uit getrokken wordt. Zonder de klap op de grond gelukkig. 

Toen begon het grootste genieten: het glijden door de lucht. Dit gevoel is bijna niet in woorden te vangen. Denk aan een vogel die met de vleugels wijd in stilte rondzweeft.  

Dit was zo, zó genieten! 

De landing kwam natuurlijk veel te snel. Die pakweg vijf minuten glijden en zweven hadden minstens dubbel zo lang mogen duren.

De grond kwam eraan, mijn benen moesten omhoog en recht vooruit en voor ik er erg in had gleden we over het gras. Als kinderen op een slee. Alleen dan zonder slee en zonder sneeuw. Maar wel net zo gladjes. 

O, wat was ik trots en blij! En ik ben het nog steeds. Het stuiteren van de adrenaline is wel zo’n beetje voorbij maar als ik de beelden en de foto’s weer terugkijk, dan kriebelt het weer.  

Hmmm, als ik er hier de link naar het paracentrum bijzet, zou ik als bedankje voor de reclame dan nog een keertje mogen? Ik waag het erop 😉

Skydive Teuge, voor een echt onvergetelijke ervaring!