Let's goooo disco!

Vriendin J. en ik gingen samen naar de disco. 

 

Nee (o, néé!), niet in de zeventiger jaren toen wij tieners waren en toen disco hip (of was de term nog "blits"?) was. Hoe hip (of zeiden we toen al “in”?) ook, wij hadden niks met disco. Wij hadden niks met jumpsuits, met z’n allemaal dezelfde pasjes op de dansvloer, met flitsende discobollen en soulbroeken, we hadden zelfs weinig met discomuziek (niet dat we dat toegaven in ieder geval, van die muziek dus).

J. en ik dronken onze colaatjes in bruine kroegjes, droegen wat mijn zusje, wèl een discoliefhebber, hippiekleren noemde en luisterden naar Woodstock-artiesten, naar Simon & Garfunkel, Carole King, Don McClean en Creedence Clearwater Revival.  

 

Maar nu, bijna een halve eeuw later (....), waren we toch in zo’n discosetting beland. Tja, je bent nu eenmaal nooit te oud om uit je comfortzone te stappen. #hoeouderhoeleuker

In een Stadstheater in Arnhem op loopafstand van waar ooit de kennelijk (ik had er nooit van gehoord) heel bekende discotheek The Pink Panther had gezeten vierde een grote groep van Introdans The Pink Panther Party. De glitters sprongen er bijna vanaf!

De hele zaal ademde discojaren zeventig, Toppop zonder Ad Visser en Penny de Jager en het was on-mo-ge-lijk om stil te zitten bij het horen van die swingende muziek. (Muziek die, ik geef het nu als allang-niet-meer-tiener maar eerlijk toe, stiekem wel in mijn guilty pleasure-hoek zat.)

De voorstelling liet de cultuur van die tijd zien: een feestelijke mix van oud, jong, hetero, gay, letterlijk en figuurlijk bontgekleurd. "Inclusie" en "Pride" zou nu gezegd worden. Disco was een tijd waarin alles leek te kunnen en waarin dansplezier voorop stond.  

Het openingsnummer “Fly, Robin, Fly” was daar heel typerend voor. Op dat nummer kan je alleen maar mee swingen terwijl er na de titel enkel nog “up, up to the sky” volgt. De soul zat in de beat, niet bepaald in de tekst. 

Ondanks dat J. en ik "toen" dus heel andere muziek draaiden kwamen de hits van die tijd nog moeiteloos in ons geheugen naar boven.

"I'm every woman" van Chaka Khan,

“You should be dancing” van The Bee Gees (van deze band had ik trouwens wel een elpee),

"Disco Inferno" van The Trammps, 

“I’m your boogie man” van KC and the Sunshine Band (die, net als The Trammps, overigens ook ooit in The Pink Panther opgetreden hebben), 

“Le Freak” van Chic, 

“Blame it on the boogie" van The Jacksons,

“I feel love” van Donna Summer 

om maar wat nummers te noemen. 

En naast de muziek waren er die typische discopassen, de Saturday Night Fever-moves, zo onweerstaanbaar en bedrieglijk moeiteloos. Waren er de witte pakken, de wijde broekspijpen, grote kragen en plateauzolen. O, we hebben genoten! 

Zondagmiddag was één grote brok energie, muziek en plezier; een feest van herkenning. Zelfs voor ons, indertijd niet-discogangers. Hoe moet dat wel niet zijn geweest voor degenen die in die jaren wèl elke week in discotheken weekend vierden?  

Ik zit er in ieder geval nu, een kleine week later, inclusief een hardnekkige oorwurm, nog stevig van na te genieten. Wat kan het toch leuk zijn buiten je comfortzone! 

 

🎶 Fly, Robin, fly! Up, up to the sky! Fly, Robin, fly....  up, up... 🎶

 

Nogmaals heel veel dank, lieve J! Voor deze uitnodiging, de wijntjes en de garnalenkroketjes in de zon en die geweldig leuke, verrassend leuke, middag 😘