Mantelzorgers, dat waren anderen. Ik kende er wel een paar in mijn directe omgeving en een eindje daarbuiten, maar dat waren anderen, niet mijn zusjes en ik. Wij gingen gewoon regelmatig naar onze moeder, hielpen haar met de boodschappen en de administratie, en namen ook wel een maaltijd voor haar mee.
Mantelzorgers, die doen zulke dingen veel vaker dan “regelmatig” en veel vaker zelfs dan wekelijks. Die zorgen echt. Terwijl wij, wij deden de dingen wanneer ze nodig waren en dat dat steeds vaker voorkwam... ach.
Onze bezoekjes aan onze moeder waren nog lang bezoekjes en niet stilletjes (ook/vooral) controles of het nog wel goed ging. Zo vaak belde ze nou ook weer niet op als ze het of iets “even” kwijt was. En die keren dat ze half in paniek ’s nachts belde, was ze ook weer snel gerust te stellen. Terwijl mantelzorgers...
Mantelzorgers, zo wist ik uit verhalen, zijn bijna constant bezig met degene voor wie zij zorgen. Soms nog vaker in hun hoofd dan met hun handen. Soms zelfs terwijl ze amper nog kunnen slapen van vermoeidheid en/of bezorgdheid en/of schuldgevoelens (meestal meer “en” dan “of”) en iedereen om hen heen zegt dat ze het toch kalmer aan moeten doen maar er niet bij vertelt hoe dat dan moet. Mantelzorgers, dat waren anderen.
Aanvankelijk langzaam maar zeker, maar sinds de diagnose Alzheimer als via een fikse ram op een grote rode knop, zijn mijn zusjes en ik ook mantelzorgers. Dit is een eenvoudig zinnetje met een hele wereld erachter. Een wereld waar ik nog wel vaker over zal vertellen omdat ik denk, weet, dat meer mantelzorgende lezers het zullen herkennen en omdat herkenning helpt. En omdat het mij helpt als ik het van me af schrijf want het valt me niet mee. Net als mijn zusjes doe ik het met hart en ziel maar het valt me niet altijd mee, dat verzorgen, opletten, regelen, elke keer weer uitleggen, schipperen met de tijd en schipperen met het gevoel ondanks alles net tekort te schieten. Oftewel, in één woord: dat mantelzorgen.
11 opmerkingen:
Ik weet een beetje wat je bedoelt, gelukkig maar een beetje. Mooi verhaal, al is "mooi" natuurlijk niet het goede woord.
Het valt inderdaad niet mee, zeker als het iemand betreft die zo dichtbij je staat als je eigen moeder. Ik weet het uit ervaring. Heel herkenbaar. Sterkte!
Kwam via,via op je blog.
Heel herkenbaar! En goed dat je het an je af kunt schrijven. Ik zit vooral aan de professional kant.
Als ik je nog een tip mag geven, www.dementelcoach.nl is een professioneel luisterend oor, als je dat nodig mocht hebben. Is een gratis vorm van mantelzorgondersteuning.
Want ook mantelzorg heeft ondersteuning nodig
Gelukkig zijn er ook zorgers voor de mantelzorgers
XXX
@Ton, ik weet dat je het herkent al is het gelukkig maar een beetje. Hoewel mooi inderdaad niet het juiste woord is, zijn er gelukkig ook mooie momenten. Daar ben ik blij mee.
@Hinke, dankjewel!
@Saskia, dank voor je reactie en je tip! Gelukkig worden wij ook bijgestaan door een zogeheten casemanager, waarschijnlijk vervult zij dezelfde functie als een mental coach; ik heb heel veel steun aan haar.
@Peter, zonder jou... xxx
Ik kan er (nog) nauwelijks over meepraten maar wil jullie veel sterkte toewensen!
X
@Berna, dankjewel! X terug.
Misschien is dat wel het ergste van dat gemantel: het gevoel van altijd te weinig, te kort, te "ik moet toch íets, maar is dit wel goed?". En als het ouders betreft: "Ik geef ze zoveel minder terug dan ze mij gaven".
Ik kan je zó een heleboel positieve dingen zeggen over het mantelen, maar de waarheid (en dat is een beetje zuur) is, dat ik die positieve dingen vooral ging merken toen er geen mantelzorg meer nodig was. Ik hoop zo voor jou en je zusjes dat jullie nú al niet alléén de zwaarte en de triestheid ervaren.
@Pieternel, nee hoor, wij ervaren zeker niet alleen de zwaarte en triestheid. Gelukkig niet. We lachen ook veel af en vaak ook samen met moeder.
Aan jouw boekentip over dit onderwerp heb ik heel veel. Zoveel dat ik het na drie uitleenperiodes gewoon maar zelf ga aanschaffen. Heel veel dank hiervoor!
Sinds mijn moeder is opgenomen in een verpleeghuis is er wel een stukje zorg van mij afgenomen. Als ik nu naar mijn moeder ga kan ik er echt voor haar zijn. Dit in tegenstelling tot de afgelopen tijd waarin ik vaak bezig was met alle huishoudelijke en administratieve dingen.
Blijft het feit dat het verdrietig is om iemand te zien veranderen en te merken dat zij sommige mensen niet meer herkent.
@Tineke, wat fijn dat jouw moeder nu op een goede plek woont. Het verzorgingshuis waar mijn moeder graag wilt wonen heeft helaas een wachtlijst; hopelijk is daar toch snel (op tijd) plaats voor haar.
Een reactie posten