Ik had graag hier willen vertellen over een film die ik laatst met een vriendin gezien heb. Wij, vriendin en ik, vonden hem namelijk echt gewèldig! Heel sterk verhaal, goed geacteerd, prachtige beelden, mooie muziek, grappig, ontroerend... Na afloop zeiden we met glinsterende oogjes dingen als: “Zo! Hoe komt hij hierop?” en “Dat is iets om over na te denken!”, en we waren er ook een beetje stil van.
Ik had er daarom graag over geschreven om mijn enthousiasme te delen en ook een beetje in de hoop dat er reacties zouden komen als “Leuk! Bedankt! Ik wil ‘m ook zien!” maar ik ben bang dat zulke uitroepen er niet in zitten. Sterker nog: ik denk dat mijn verhaal niet eens uitgelezen wordt. Het is mij in real life al amper gelukt om wervend over deze film te vertellen. Op een paar mensen na (eentje wilde ‘m toch al zien en die andere twee leek het “wel interessant”) reageerde de rest van regelrecht afwijzend (“Belachelijk!”) tot beleefd toegeeflijk (“Goh, apart... Eh, ik moet even naar de .... eh... weg. Praat ondertussen gerust verder, hoor....”).
Het is dus misschien beter dat ik hier nog wat langer op ga broeden. Hoe en vooral wàt ik erover zal vertellen. Waarmee ik zal beginnen. Gewoon met het begin? Dat het gaat over Theodore, een wat eenzame man die net gescheiden is, en over Samantha, zijn... zijn eh... zijn persoonlijke assistente (laat ik haar in eerste instantie zo maar noemen)? Zal ik daarna beschrijven hoe zij elkaar steeds beter leren kennen en hoe belangrijk zij voor elkaar worden? Hoe hun relatie zich verdiept en hoe natuurlijk en mooi dat in beeld wordt gebracht? Hoe herkenbaar, op z’n minst voorstelbaar, dat dan is ondanks dat... Tja, en dan komt dat “ondanks dat” en daar haakt het merendeel van mijn toehoorders stevast af. Aan de andere kant, met de clou beginnen door te vertellen dat zij niet echt een zij is maar een puntjepuntje, is ook geen succes gebleken. Toen ik een keer op deze manier begon, werd er meteen een hand opgestoken: “Daar heb ik he-le-maal niks mee!”.
Het is niet mijn bedoeling om zieltjes te winnen voor deze film. Niemand hoeft van mij persé (meteen) naar de bios om ‘m te zien. Ik wil alleen graag vertellen hoe mooi regisseur Spike Jonze kwetsbaarheid, de behoefte aan contact en zielsverwantschap heeft vormgegeven. Hoe knap en origineel hij dat gedaan omdat Samantha geen echte vrouw is maar een besturingssysteem op Theodore’s computer. Ik wil daarbij dan ook vertellen dat dit echt niet zo vergezocht en belachelijk is omdat er nu al zogenaamde zelflerende computers bestaan.
Ik wil heel graag vertellen dat deze film veel indruk op mij heeft gemaakt maar ik moet nog even stevig nadenken hoe ik daarbij geen mensen afstoot die niks van de steeds groter wordende invloed van computers op ons leven willen weten (maar die ondertussen al wel tegen hun navigatiesysteem in de auto praten). Omdat ik "Her" zo'n mooie film vind.
Hmmm... Lastig hoor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten