“Ik moet morgen naar de tandarts,” zeurde ik. “En niet alleen naar de tandarts maar ook naar de pre-ven-tie-medewerkster, en volgens mij is dat nog een graadje erger dan de tandarts.”
Het enige wat ik wilde was een beetje medeleven en misschien een kop-op-dat-valt-wel-mee (al zou ik dat niet zo geloven) of desnoods een flauw kop-op-gewoon-even-doorbijten (en dan zou ik een beetje lachen als een boer met... inderdaad, ook flauw). Maar collega Kees reageerde anders. Hij reageerde geschrokken, trok bijna wit weg en was vol medelijden. En helaas vol verhalen over zijn ervaringen met gaatjes, gaten en verschrikkelijke boren: “Elke keer weer die verschrikkelijke boren!”
Waarom wist ik niet dat hij een tandartsentrauma had?
Ik wou dat ik niks gezegd had.
Aan het eind van onze avonddienst kwam hij toch met een tip. “Ik ga dan altijd aan leuke dingen denken. Dat helpt.” Om precies te zijn, zei hij “Dat helpt soms.” maar dat wilde ik liever niet horen. En toen ik gisteren in de stoel lag, probeerde ik (je moet toch wat) zijn tip uit en begon ik aan de leuke dingen te denken die ik het afgelopen weekend gedaan had.
Samen met Peter “even” een fietstochtje gemaakt om zo’n twintig kilometer verderop wat kaas en vruchtensap te halen. Onderweg kwamen we een paardje in een boterbloemenweitje tegen. Boterbloemenweitje. Vrolijk woord, hè.
We zagen iemand onderhoud plegen aan een molen. Ik loop niet weg voor een trap of een mooi uitzicht van bovenaf maar toen ik deze meneer bezig zag, stond het zweet toch in mijn handen. Stel je voor dat iemand daar binnen dacht "Kom, laat ik die wieken eens gezellig aan het draaien zetten!" O, men....
Ander onderwerp: aardbeitjes! Bij een kraampje ergens in the Middle of Nowhere. Dat laatste wat mij betreft dan, Peter wist “uiteraard” waar wij waren.
Op zondagochtend trok ik al vroeg mijn loopschoenen aan. Práchtig, dat zonlicht boven de wazige weilanden!
En dan na het lopen fris gedouched een ontbijtje in de tuin. Voor het ultieme vakantiegevoel.
Met als achtergrondmuziek het gezoem van hommels in de klimhortensia die steeds verder over onze picknicktafel hangt.
Later op de middag lezen in schaduw van het tuinhuisje. Poberen niet in slaap te vallen...
Uiteraard met een lekker glaasje erbij. Of twee... Wie telt er nu op zo’n dag?
“Zo, ik zet de stoel weer omhoog en dan mag je spoelen.”
Spoelen? Nu al? Ik was nog maar bij dat (tweede) lekkere glaasje daar in de tuin...
Goede tip, Kees. Bedankt! Het denken aan leuke dingen in die stoel helpt écht.
Dat en de verdoving.
1 opmerking:
Dank voor de tip Syl! Die glaasjes wijn, die doen het 🍷🍹🍸. Ik hoorde gisteren, ook toevallig, dat wiebelen met je benen ook helpt maar dat gaat vanzelf met een glaasje of wat op.
Gelukkig ben je er weer even vanaf.
Een reactie posten