Spijt?

Heb je ergens spijt van? Spijt van iets wat je gedaan of juist niét gedaan hebt? 

 

Ik heb het nu niet over de aankoop van dat ene kledingstuk dat een paar dagen na aanschaf (je hebt het nog niet eens gedragen) met forse korting in de winkel ligt. 

Ik heb het ook niet over de keuken die je na dat uitgebreide etentje niet opgeruimd hebt waardoor je de volgende ochtend katterig en wel met een puinzooi zit. 

 

Ik bedoel iets serieuzers, iets dat meer gevolgen heeft gehad. 

Zoals de spijt na het afslaan van dat ene unieke aanbod of die uitdagende baan omdat je koos voor “zekerheid”, terwijl nu…. 

Spijt dat je niet meer aandacht aan die ander, jullie relatie, je gezin hebt besteed, dan was het misschien nu… 

Spijt dat je zo nonchalant met je studie, je gezondheid, je geld bent omgegaan waardoor nu… 

 

Het gaat om die puntjes. Die puntjes achter “nu”. Zijn er dingen in je leven waarvan je denkt dat als je dat anders had gedaan, je nu een ander leven, een béter leven misschien zelfs, zou hebben?  

Ik hoop het niet. En als het toch zo zou zijn, dan hoop ik dat het je niet te vaak en niet te lang bezighoudt. Dat het niet aan je vreet.

 

Nora had een hele lijst van verkeerde keuzes. Van haar relatie die zij een paar dagen voor de bruiloft had verbroken tot de sportcarrière die zij zomaar aan de wilgen had gehangen. Van haar broer die zij in de steek had gelaten tot de kat waar zij niet goed genoeg voor had gezorgd. En zo’n beetje alles daar tussenin. 

 

Die lijst was zo lang dat zij geen andere uitweg zag dan met het leven, haar, in haar ogen, nutteloze, waardeloze leven, te kappen. Maar het universum, een hogere macht zo je wilt, gaf haar een tweede kans. Nora kreeg de gelegenheid om de beslissingen waar zij zo'n spijt van had terug te draaien en om zo te ervaren hoe anders haar leven er dan uit had gezien. 

 

En “dus” was ze opeens toch getrouwd en runde ze samen met haar man de door hem gedroomde pub. 

En “dus” werd ze achtereenvolgens toch die zwemkampioen, die wetenschapper. En “dus” speelde ze toch in de rockband waar haar broer deel van uitmaakte, hield ze zich aan de afspraak met haar vriendin om een jaar in het buitenland te wonen. 

En “dus” leefde de pas geadopteerde kat nog.

Of? 

Nee, ondanks haar goede, haar “betere” zorgen ging haar kat toch dood. Maar niet door haar schuld; het beestje bleek al langer ziek te zijn. 

Helaas, na de bruiloft werd duidelijk dat de pub niet háár droom was en waren noch zij noch haar man gelukkig in dat huwelijk.

Ook haar andere teruggedraaide beslissingen bleken gevolgen te hebben die helemaal niet beter waren. Niet voor haar maar ook niet voor de mensen om haar heen.

 

Na al die inkijkjes in de levens die zij had kunnen hebben als ze het ooit anders had aangepakt, besefte Nora dat het leven waarin zij zich zo depressief en nutteloos voelde zo slecht niet was. Zij besefte dat zij nog steeds keuzes kon maken. Keuzes die, na al haar ervaringen, na alles wat ze nu geleerd had, beter konden zijn.  

“Leven is de enige manier om iets te leren.” 

Er is niks mis met spijt hebben. Als het je maar niet afhoudt van het nú, van het leven dat je nú leidt. En als dit leven nú niet is waar je blij mee bent, besef dan dat je altijd kunt kiezen. Kiezen om een andere kant op te gaan of kiezen om het beste van je huidige situatie te maken.

Keuzes zijn niet altijd grote gebaren, soms zijn het ook kleine stapjes.  

 

Iemand vroeg mij of ik geen spijt heb dat ik niet doorgegaan ben op het vwo. Ik had dan immers kunnen studeren en dan had ik een goede (als in: goedbetaalde) baan gehad en dan had ik een mooier huis gehad, meer van de wereld kunnen zien, enzovoort, enzovoort. 

Uit de grond van mijn hart kon ik antwoorden dat ik heel, heel blij ben met de “keus” die ik indertijd heb gemaakt. Als het anders was gegaan, hadden Peter en ik elkaar misschien niet gevonden. Dan hadden wij dit gezin niet gehad. Dan had ik niet de vrienden die ik nu heb. 

Ik heb “keus” hierboven tussen aanhalingstekens gezet. Zo weloverwogen was het namelijk niet. Ik had het in de drie atheneum zo gezellig dat de kans dat ik zou blijven zitten groot was. Mijn ouders wilden mij stimuleren door mij een brommer te beloven als ik toch over zou gaan. Toen bleek dat ik met de weinige punten die ik had wel naar vier havo kon, was het voor mij heel logisch om daarvoor te “kiezen” en zo toch die brommer binnen te slepen. (Ik: “Over is over, jullie hebben er niet atheneum bij gezegd.” - Mijn ouders: “.....”) 

Het was een kortzichtige, puberale keus maar wat heeft-ie goed uitgepakt ;) 

“Onderschat nooit het grote belang van kleine dingen.” 

Spoiler: Nora is blijven leven. Zij leeft alleen niet in onze wereld maar in dat, in meer dan één opzicht, fantastische boek “Middernachtbibliotheek”, van Matt Haig. De twee citaten in dit stukje komen daaruit. 

Het jaar is nog maar net half om maar ik durf nu al te zeggen dat het mijn favoriete boek van 2021 is.