Laatst vroeg een kennis of ik me “echt en alleen maar” had verheugd op mijn prepensioentijd en of ik nu nog steeds “echt en alleen maar” blij ben met mijn beslissing om te stoppen met werken.
Allereerst: ik geloof niet dat er veel echt-en-alleen-maar's bestaan. Er is altijd wel een uitzondering te bedenken.
“Ik houd echt en alleen maar van steden, maar af en toe naar het bos is ook erg leuk.”
“Ik draag echt en alleen maar jurken, maar soms is een broek wel zo praktisch.”
(De enige echt-en-alleen-maar zonder “komma maar” erachter is voor mij “De liefste partner is voor mij echt en alleen maar Peter.” Punt. Geen komma. Geen maar.)
Terug naar echt-en-alleen-maar met betrekking tot mijn beslissing: bijna volmondig ja, daar ben ik echt en alleen maar blij mee. (Bijna omdat ik toch even, heel even maar hoor, moest wennen aan het niet meer hoeven bijkomen van een drukke werkweek. Raar maar waar.)
Maar wat het verheugen op niet meer werken betreft: hier zat wel een kleine “komma maar” achter. Hoewel ik, dankzij mijn vele hobby's, nooit bang geweest ben om in een eventueel gat te vallen (waarschuwing van een lieve ex-collega met een nare ervaring op dat gebied) waren er twee dingen waarvan ik vond dat ik die goed in de gaten zou moeten houden.
Het eerste was regelmatig, liefst elke dag, naar buiten gaan. Voor mijn werk (ik heb ook tijdens lockdowns niet thuis kunnen/mogen/moeten werken) moest ik logischerwijs naar buiten. Weer of geen weer. Als die noodzaak er niet meer zou zijn, zou ik dan nog wel mijn wandelingetjes maken als het even te koud is, te hard waait, het wat vochtig is buiten? Zou het halen van een gezonde frisse neus niet beperkt blijven tot mijn één keer, af en toe twee keer, in de week hardlopen? Ik wil toch geen sneue, ongezond bleekneuzige bankhanger worden!
Mijn bijna heilige voornemen was daarom om, buiten dat hardlopen om, zeker vijf keer per week een wandeling te maken. Of te fietsen. Iets actiefs in de buitenlucht in ieder geval.
Het tweede aandachtspunt betrof sociale contacten. Ik houd ervan om met mensen om te gaan, om samen op pad te gaan, verhalen uit te wisselen, maar ik ben ook een introvert en met al mijn hobby’s kan ik mij heel goed in mijn eentje vermaken. De kans dat ik me in mijn eigen bubbel terug zou trekken onder het mom van “lekker” even geen “anderen” was niet ondenkbaar. Voor even zou dat wel oké zijn maar daarna zou ik beslist tegen een muur oplopen.
Na de geboorte van onze oudste moest ik door omstandigheden stoppen met werken. De eerste weken was dat prima maar toen begon ik de sociale contacten te missen. Ik had in die tijd niet zoveel vriendinnen en kennissen, en de paar met wie ik omging hadden het druk met werk, studie, kinderen. Mijn dieptepunt uit die tijd was toen ik op een dag het terughalen van de kliko afstemde op het moment dat een buurvrouw dat ook net deed; zo had ik tenminste nog even een praatje. Met een buurvrouw die ik eigenlijk niet zo mocht ook nog. In zo’n situatie wilde ik nooit meer terechtkomen.
Natuurlijk kon (en kan!) ik heel fijn met Peter leuke dingen doen en boeiende gesprekken voeren maar het is (en dat is niet alleen mijn mening) te beperkend, voor jezelf én voor je relatie, om dat alleen met je partner te willen doen.
Twee dingen dus, twee aandachtspunten/goede voornemens: frisse lucht en fijne mensen!
Ik ben heel blij dat het gelukt is, en met heel weinig moeite ook nog, om mij aan beide voornemens te houden.
Wandelen, gewoon een uurtje door de wijk, is inmiddels een vaste, inderdaad bijna dagelijkse, gewoonte geworden. Ook tijdens dagen met wat minder goed of zelfs slecht weer. Als het een hele dag toch (te) hard regent en ik daarom maar binnenblijf, kriebelt het. Ik vind het heerlijk om mijn luisterboek aan te zetten en de deur uit te gaan. Wind in mijn haar, regen op mijn bril, zon op mijn hoofd, boeiend boek in mijn oren, altijd wel een goeiemorgen of goeiemiddag van zomaar iemand onderweg: ik geniet!
Frisse lucht: check ✅
Dat wandelen doe ik trouwens niet altijd in mijn eentje. Soms gaat Peet mee en soms is er een vriendin, een kennis die meewandelt. De ene keer krijg ik een appje, de andere keer stuur ik er eentje: “Zin om te wandelen?” En bijna altijd volgt er een “Ja, leuk!”.
Het scheelt dat mijn situatie nu heel anders is dan krap veertig jaar geleden toen ik niet meer werkte: mijn vrienden- en kennissenkring is nu zoveel groter. Er is altijd wel iemand die ik kan bellen of app’en voor een kop koffie, een lunch, een dagje-uit, of die mij vraagt of ik er zin in heb. En ook hier: bijna altijd “Ja, leuk!”.
Niet elke dag, vaak één keer in de week. Maar wel heel regelmatig.
Fijne mensen: check ✅
Na die “echt en alleen maar”-vraag vroeg kennis of ik een tip had. Ze zou binnenkort ook stoppen met werken en verwachtte ook niet dat zij zich zou vervelen maar toch, of ik een tip had om die periode straks leuk, nóg leuker te maken.
Mijn antwoord, mijn ultieme tip en zeker niet alleen voor (aanstaande) pensionada’s:
“Doe wat goed voelt en zorg voor frisse lucht en fijne mensen!”
2 opmerkingen:
Leuke blog! Misschien een hondje nu je met pensioen bent? Dan heb je altijd een wandelmaatje :) Fijne zondag!
We hebben (weer) een hond een nanoseconde overwogen maar de nadelen van gebonden zijn wegen zwaarder dan de gezelligheid van zo'n beestje. En niet zo sociaal maar wel heel eerlijk: met een fijn luisterboek heb ik soms niet eens behoefte aan een wandelmaatje ;)
Jij ook een fijne zondag!
Een reactie posten