Hoop

("The Boy, the mole, the fox and the horse", van Charley Mackesy)

Gisteren heb ik hier een verhaaltje gepost over iets wat ik ruim een week geleden meegemaakt had. Ik schreef er een paar dagen later over en had het in concept klaarstaan om aan het eind van de week te publiceren. Vanochtend keek ik ernaar en het voelde zo raar, zo lang geleden, zo ver weg. Sinds die ochtend dat ik die loper tegenkwam en de dag dat ik die ontmoeting beschreef is er zo veel gebeurd.

Er zijn stormen overheen gegaan (letterlijk), er was een gijzeling, het steeds meer indalende, zeer onaangename besef dat hier in mijn eigen woonplaats forum voor democratie (ik weiger hier hoofdletters te gebruiken) mee gaat doen aan de gemeenteraadsverkiezingen en vooral, on top of it all, de invasie in Oekraïne.

Vooral dat laatste houdt mij heel, heel erg bezig.

Het maakt mij, zacht gezegd, heel, heel ongerust.

Mijn hoofd en mijn hart voelen te klein om me te kunnen voorstellen wat mijn medemensen in Oekraïne nu moeten doorstaan. Wat hun dierbaren in andere landen nu moeten doorstaan en ook wat de Russen, zij die het totaal niet met hun "leider" en deze situatie eens zijn, moeten doorstaan. 

Mijn brein staat stil als ik de beelden zie van alles wat daar, op zo betrekkelijk korte afstand ook nog, gebeurt. En tegelijk slaat mijn brein op hol als ik de analyses en verwachtingen van politici en specialisten hoor. 

Het houdt mij heel, heel erg bezig en het maakt mij heel, heel erg ongerust.

Vanochtend las ik op mijn laptop een artikel over de luchtaanvallen op Kiev, een ander over Oekraïense gezinnen die op een treinperron uit elkaar gehaald worden, en een tabblad verder staat mijn stukje over een wat apart geklede man. Wat had ik gepost? Waar gaat dit over in het licht van nu?

Ik voelde een soort van schaamte voor zoveel oppervlakkige luchtigheid terwijl Oekraïne, Europa in brand staat, en ik heb daarom stevig overwogen om mijn verhaaltje weg te halen. Ik had het ook bijna gedaan.

Bijna.

Want toen dacht ik aan het verschil tussen meelíj́den en meeléven. Niemand, nergens, heeft er iets aan als ik in treurigheid verzonken meelijd. Als ik mijn dagelijks leven op hold zet en mijn aandacht en ogen alleen maar richt op alles wat er zo gruwelijk mis is. 

Iemand, ergens, heeft er wel iets aan als ik daarnaast aandacht en oog blijf hebben voor wat er (nog) wel mooi en leuk en grappig is.

Zelfs nú, voorál nu.

Dat is geen ogen afwenden of zelfs sluiten van alle narigheid - dat is hoop hebben. Hoop op dat het ooit weer beter wordt. Dat is meeleven en mee hopen.

En ik dacht aan hoe belangrijk luchtigheid is, al is het maar voor even.

Ik dacht hoe belangrijk lucht is als de adem je benomen wordt.

  

En dus besloot ik om dat stukje te laten staan en tegelijk ook om deze gedachten hier te delen.

Omdat deze oorlog in Oekraïne, in "mijn" Europa mij zo, zo bezighoudt.

Omdat ik meeleef en uit alle macht mee hoop. Op ooit, snel, betere tijden.