Dapper

“Zo, dapper hoor. Sterkte!”

De man die mij tegemoetkwam, riep het al van een afstand.
Dapper? Sterkte? Ik begreep het niet. Als ik aan het hardlopen ben, krijg ik naast de gewone groeten geregeld wat opmerkingen. Over het weer natuurlijk; dat het zo lekker zonnig is of juist niet, het wel erg hard waait, het elk moment kan regenen, en ook dingen als:

 

“Goed bezig!”

“Kan het niet wat sneller?”

“Jij bent er vroeg bij.”

“Uitslover!”

“Ze hebben ‘m al.”

“Schande! Op zondag nota bene!”

“Genieten, hè!”

En een keer zelfs, vanuit een langs de weg geparkeerde vrachtwagen: “Je mag wel met mij meerijden...”. Dat was goed voor mijn snelheid.

 

Maar “dapper” en ook nog “sterkte” er achteraan, dat was nieuw. Het klonk niet echt als een aanmoediging, was het dan een waarschuwing? Ja, het was vast een waarschuwing. Maar voor wat of wie dan? Liep er om de hoek een bloeddorstige hond met een voorliefde voor langsrennende benen? Voor míjn langsrennende benen? Zo'n angstaanjagend beest dat mij er natuurlijk met gemak uitrent, op wie mijn "AF!" en "GA TERUG!" geen enkele indruk zou maken?
Die gedachten waren meer dan genoeg om mijn pas stevig in te houden en daardoor hoorde ik de reactie van de vrouw die naast hem liep.

“Wat nou dapper? Alleen omdat jíj maar niet...” en daarna iets van “die ene keer” en over schoenen die steeds ongebruikt in de gang stonden.

Toen kon ik zijn opmerking plaatsen: de man had kennelijk ooit het voornemen om te gaan hardlopen, was zo voorbarig/dom geweest om dit te vertellen en was na “die ene keer” afgehaakt. Met alle kritiek van zijn echtgenote tot gevolg.

 

Ik pakte opgelucht mijn tempo weer op, liep de hoek om en.....

... constateerde voor de zoveelste keer dat ik sneller kan fantaseren dan hardlopen.