Uitdaging

Sinds ruim een jaar (sinds Peter ook met prepensioen is) zijn we druk in en rond ons huis bezig, ik heb hier al vaker over geschreven. We hebben al heel wat geschilderd, geschuurd, opgeruimd en ingeruimd, behang afgestoomd en geplakt, oude klussen eindelijk afgemaakt en nieuwe bedacht en ook uitgevoerd. Hoewel het al behoorlijk opschiet en we steeds tevredener met de resultaten zijn, zijn nog lang niet alle punten op onze huis-to-do-lijst afgevinkt. Tussen al die periodes van dat drukke bezigzijn nemen we namelijk ook de nodige pauzes; hoe leuk wij klussen aan ons eigen (wij zijn niet in te huren!) huis ook vinden, hoe voldaan we ook zijn als er weer iets af is, op een gegeven moment zijn we het ook even zat. Dan kunnen we even geen kwast, boormachine of afplaktape meer zien. En, zeker ik, geen troep.

 

Ik kan niet zo goed tegen troep. Troep betekent voor mij onrust en ik kan slecht tegen onrust. Ik houd van dingen veranderen in huis; nieuw kleurtje hier, een wat andere inrichting daar, ik vind het ook leuk om dat, samen met Peter, zelf te doen maar op mijn klusshirt zou eigenlijk de tekst “het wordt altijd erger voor het beter wordt” moeten staan. Met hoofdletters en in spiegelschrift zodat ik het kan lezen als ik voor een spiegel sta.
Mijn manier om met die onrust om te gaan, om dan zo zen mogelijk te blijven, is om vantevoren goed te overleggen wát we hoé gaan doen en om aan het eind van de dag zoveel mogelijk op te ruimen. Ook al lijkt (is) dat vaak zinloos omdat we de volgende dag toch weer verder gaan.

 

Inmiddels heeft al dat renoveren, verduurzamen en verfraaien van ons huis een nieuw stadium bereikt. Het stadium waarin anderen (als in: niet wij tweetjes) aan de slag zullen gaan. Wij (nou ja, voornamelijk Peter) zijn behoorlijk handig maar zaken als een nieuwe dakbedekking, sleutelen aan de keuken en in de meterkast, het plaatsen van een groter dakraam laten wij graag aan vakmensen over. Het is niet helemaal mijn idee van lekker rustig maar ze ruimen zelf hun eigen troep op en het zijn werkzaamheden die elk hooguit een dag duren, dat kan ik wel aan. Vast wel.

 

Maar daarna.

Daarna, als al die dingen gebeurd zijn, als we aan het eind van de zomer (hopelijk!) tevreden ook die uitbestede klussen kunnen afvinken, dan...

Dan wacht ons (waarschijnlijk vooral mij) een grote uitdaging: dan wordt onze nieuwe badkamer geïnstalleerd.

Zo noem ik het graag, heel graag: geïnstalleerd, de nieuwe badkamer wordt geïnstalleerd. De stappen vóór het installeren, het slopen, breken, schuren en alles wat nog meer met lawaai en troep gepaard gaat, sla ik vooralsnog met liefde en met enige krampachtigheid over. Net als het feit dat we dan zeker(!) drie (3!) weken van vroeg in de ochtend tot ergens aan het eind van de middag mensen over de vloer zullen hebben en net als het feit dat we evenzo lang niet kunnen douchen.

 

Een nieuwe badkamer! Doe mij zo’n probleem!

Ik hoor het bij wijze van spreken al door het scherm heen. Een probleem is het ook zeker niet echt, het is hooguit het meeste luxe onder de luxeproblemen - daarom noem ik het maar een uitdaging.
Een zeer persoonlijke uitdaging, want:
Hoe zen zal ik blijven tijdens die zeker(!) drie (3!) weken van (understatement) absoluut géén rust?

Hoe zorg ik ervoor dat mijn omgeving mij tijdens die periode blijft verdragen?

Hoe voorkom ik dat mijn nieuwe klusshirt niet al te erg gaat stinken als ik zeker(!) drie (3!) weken niet douche?

Benieuwd hoe dit verhaal verder gaat? Hoe deze uitdaging afloopt?

Ik ook 😬