Het regende niet met bakken uit de hemel maar wel met kleine emmertjes op die dag, gisteren vijfenveertig jaar geleden. En alsof dat niet genoeg was, was ik ook nog snipverkouden. O, en had ik al gezegd dat we de volgende dag zouden trouwen? De herinneringen zijn met de jaren behoorlijk vervaagd maar ik weet nog wel dat ik toen beslist geen op-een-roze-wolk-bijna-bruid was.
Ik ben die dag naar een drogist geweest (“Heeft u iets waardoor mijn verkoudheid morgen helemaal over is?” - “Kind, als we zoiets hadden, waren we schatrijk!”) en ben met een groot pak zakdoekjes en extra paraplu’s thuisgekomen. Wat had ik meer kunnen doen naast lichtelijk wanhopig zijn?
Ik zag het al helemaal voor mij. Dat er “Jullie mogen elkaar nu kussen” gezegd werd en dat ik dan eerst in een verfrommeld zakdoekje zou snuiten met luide toetergeluiden en al. Dat Peter zich dan naar mij toe zou buigen maar halverwege die beweging terug zou deinzen bij de aanblik van mijn glimmende, rode neus. (De gedachte dat daar dan mogelijk nog een snotterige draad aan zou hangen probeerde ik bij die fantasie krampachtig te blokken. Ieuw!)
Peets belofte met betrekking tot de tegen- naast de voorspoed zou dan meteen fors op de proef gesteld worden.
Terwijl ik me zo in dat horrorscenario aan het verliezen was, zat Peter, die niet wist van mijn plotselinge gesnotter een paar kilometer verderop met een vriend platen te draaien. Als hij al gemerkt had dat het regende, had hij beslist iets als “wat nu valt, valt morgen niet” gedacht.
Dit schetst zo’n beetje hoe we toen waren en na al die jaren nog steeds zijn: Peter nuchter en rustig, geen zorgen voor de dag voor morgen - ik een dramaqueen met tegelijk een praktische inslag.
De zakdoeken en de paraplu’s bleken vandaag vijfenveertig jaar geleden niet nodig. Mijn verkoudheid was net zo opeens verdwenen als de dag ervoor opgedoken en de regen had plaatsgemaakt voor een feestelijke zon. Mijn zusjes hadden het tuinpad en de voordeur versierd, onze ouders waren gepast ontroerd, iedereen (inclusief kapper en fotograaf) was vrolijk en op tijd, Peter had zich niet verslapen na het tot in de late uurtjes muziek luisteren (met ongetwijfeld een paar pilsjes erbij) en mijn neus was niet meer glimmend en rood.
10 augustus 1978 is een dag geworden om nooit te vergeten (bij wijze van spreken dan #vervaagdeherinneringen #geenzestigmeer) maar niet de mooiste dag van ons leven. Natuurlijk en gelukkig niet.
(Is er serieus iemand, langer dan een week getrouwd, die haar/zijn huwelijksdag De Mooiste Dag Ooit noemt? Ik mag toch hopen van niet!)
Het was zeker wél een mooie en bijzondere dag.
Het was het begin van ons mooie en bijzondere leven samen.
Samen met elkaar en, een paar jaar later, samen met onze mooie en bijzondere jongens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten