Cadeau

 

“Ik heb mezelf vanmiddag een mooi cadeau gegeven,” vertelde ik Peter terwijl ik aan het koken was en hij tegenover mij aan de eetbar zat. Maar toen ging de deurbel, daarna was het eten klaar, moest er wat te drinken ingeschonken worden en ging de telefoon tijdens de eerste hap.

“O ja, over dat cadeau...”
“Ja?”
“Ik heb mezelf een loop van bijna tien kilometer cadeau gedaan!”
“..... O....kéé...” Ondanks dat hij weet hoe graag ik hardloop en hoeveel energie en lol ik ervan krijg, had hij dit niet zien aankomen.

Ik meende het uit de grond van mijn hart; het was echt een Cadeau. Met een hoofdletter bij wijze van strik. De laatste dagen waren zó druk, voor mijn hoofd nog meer dan voor mijn agenda, dat een stressgevoel om een hoekje leek te kijken. Maar gelukkig weet ik sinds een jaartje wat dan goed voor mij is. Het was prima weer, ik had de belangrijkste klussen al gedaan en de tijd tot aan het eten was voor mij. Dus...

Het was zo heerlijk in het bos. Rustig. Zonlicht door de bomen. Zoveel tinten groen. Af en toe een wielrenner. Vogelgeluiden en een eekhoorntje dat over mijn pad schoot. Halverwege een ijskar met genietende mensen en een vriendelijke zwaai. Mijn benen werden zwaar maar mijn hoofd op een fijne manier licht. Ik hoefde niet meer te glimlachen naar mij tegemoetkomende fietsers, na anderhalve kilometer krulden mijn mondhoeken al vanzelf omhoog. Ik liep op een comfortabel rustig tempo en als het even niet meer ging, gunde ik me een wandelmoment. Iets meer dan acht kilometer had ik tot dusver namelijk nog nooit gelopen. Het was bijkomen en genieten. Met elk zweetdruppeltje leek een stukje stress weg te sijpelen. Hoe moeier ik werd, hoe meer rechtop ik leek te gaan. O, het was zo heel erg heerlijk.

“Aan wat voor een cadeau dacht je eigenlijk, toen ik dat gisteren zei?” vroeg ik vanochtend.
Peter lachte: “Iets van laarsjes of schoenen... Of een jurk of zo... Zoiets!”
“En daar werd je niet benauwd van?” (Een paar dagen eerder hadden we net weer zo’n budgetoverlegje gehad waarbij de woorden “zuinig”, “saldo”, “positief” en “eindelijk” waren gevallen.)
“Nee!” antwoordde hij heel lief en heel beslist. “Dit is een moeilijke tijd voor jou en dan verdien je wel wat leuks!”

Aaaahh!
*smelt*

(Laat ik nou morgen een afspraak in het dorp hebben. Dus...)