Als je denkt

‘t is veel erger

dan je denkt

als je denkt

is ‘t nog erger

(Bert Schierbeek)

En dus probeerde ik niet teveel denken aan de mensen die zij ziet en hoort, en ik niet. De mensen die haar dingen laten doen die zij niet wil doen en die haar dingen vertellen waar zij heel, heel boos van wordt. Die mensen die zich in haar geest vermengen met de "echte" mensen om haar heen.

Dus probeerde ik niet te denken aan hoe vreselijk zij het zelf zou vinden als ze zou weten hoe argwanend, agressief zelfs, zij tegen de verzorgsters doet. Hoe lelijk op het vijandige af tegen mij zelfs. Zo "opeens".

Ik probeerde gedachten te blokkeren als: hoelang houdt haar lichaam deze onrust vol en wat als het niet lukt om haar de medicijnen die zij nu zo nodig heeft in te laten nemen? Wat gebeurt er dan met haar, met haar geest? Ik wilde het niet denken maar het was zo moeilijk.

Ik probeerde niet te denken aan krap een week geleden toen zij nog zo op mij vertrouwde en ik haar kon geruststellen. Het contrast met haar houding nù tegenover mij was te pijnlijk groot.

als je denkt

is ’t nog erger

Ik wilde niet denken, ik wilde er alleen zijn. Naast haar en bij haar. Om haar op te vangen als ze bijna uitgleed, haar te strelen als ze het toeliet en om dat ene kabouterliedje uit haar jeugd voor haar te neuriën. Om haar te verschonen, eten te geven en haar theekop vast te houden als ze haar verzorgsters weer van zich af sloeg. En vooral om haar haar medicijnen te laten innemen, desnoods zonder dat zij er erg in had, omdat die medicijnen nu zo vreselijk belangrijk zijn.

En nu, na een paar slopende dagen, avonden, durf ik weer te denken. Te denken dat het geholpen heeft, dat de medicijnen beginnen aan te slaan. Te hopen dat het wat rustiger in haar hoofd wordt. Gisteren was ze meer moe dan boos, de verzorgsters duldde ze nog niet om haar heen maar mij liet ze weer toe. Ik mocht haar helpen en ik mocht haar knuffelen. We hebben samen wat muziek geluisterd en ze wees me: “Kijk dan, zo grappig!”, de olifant die zij in de kamer zag staan. Ze heeft me gekust toen ik weer wegging en ze heeft mij nagezwaaid. Ze laat me weer toe...

Nu durf ik weer te denken en durf ik vooral weer te hopen. Erg is nog steeds heel erg, maar sámen kunnen we “erg” weer even aan.