Ik ga vliegen!

Vliegen in een vliegtuigje (als in: een niet-commercieel toestel) is al heel lang een grote wens van mij. Een wens die ik een beetje had weggestopt omdat… sja, ik weet niet goed waarom… misschien omdat er toch een behoorlijk prijskaartje aanhangt en omdat je wel zoveel kan willen en omdat het leven al zo “vol” is. Zoiets... En met de jaren werd die wens steeds meer een droom. Een mooie droom die ik droom als ik vanuit mijn tuinstoel naar de lucht lig te staren (dáár te kunnen vliegen…) of als ik aan het hardlopen ben en me dan als een vogeltje zo vrij voel (oh, een vogeltje te kunnen zijn dat kan vliégen…). Een droom waarvan ik dacht dat hij dat zou blijven: een droom.

En toen ging Francine, je weet wel: Francine van de Marikenloop en van Stukje bij Beetje, toen ging Francine vliegen. In zo’n klein sportvliegtuigje. Met een collega. Dat zette ze inclusief luchtfoto’s van bollenvelden op Facebook en daar reageerde ik op. Ik like’te het en ik zei dat ik superjaloers was. Gewoon bij wijze van grapje en gewoon tussen het stofzuigen door. Maar toen pingde mijn telefoon dat ik een berichtje had en toen was dat een reactie van Francine: 

“Wil je een keer? Echt? Want dan doen we dat hè.”

Mijn verstand stond gewoon even stil. Ik stond stil. Helemaal stil. Alleen mijn stofzuiger ging nog door.

Dan. Doen. We. Dat?

O man… Wat zegt ze nou? Ik las het berichtje over en over en het werd steeds waziger door het vocht in mijn ogen. Ze vertelde dat ik het cadeau van haar kreeg, dat ze het me zo gunde en ze voorspelde dat ik er zo van zou genieten. Ze beschreef bijna letterlijk hoe ik het altijd gedroomd had: “Je zult je een vogeltje onder de vogeltjes voelen!”

Het is nu een paar uur later en ik ben er nog van ondersteboven. Met Frank, Francine’s collega streep de piloot, heb ik inmiddels wat berichtjes uitgewisseld. Hij stelde vragen als wanneer ik zou kunnen, waarheen ik zou willen vliegen en in welk toestel: de kleine of de grote. Als ik voor hem had gezeten had ik hem hoogstwaarschijnlijk alleen maar met een dom-blije grijns aangestaard, vanachter mijn toetsenbord probeerde ik zo normaal mogelijk over te komen. (Waarheen? Ik woon op de Veluwe maar kan je zo ver? Welk toestel? Eh, doe maar die ene waarmee jij de meeste ervaring hebt!) Frank heeft het nu maar overgenomen en gaat een mooi rondje bedenken. Eentje boven Ede. En nu ga ik over een week of twee een rondje boven Ede vliegen.

Ik. Ga. Vliegen.

Vliegen.

Lieve, lieve Francine, ik heb eerlijkwaar geen idee hoe ik jou kan bedanken. Frank vertelde dat je tegen hem hebt gezegd dat er van die dingen zijn die gewoon moéten in het leven en dat dit er één van is. Lieverd, er zijn dingen in het leven die nooit vergeten zullen worden en daar is dit cadeau van jou er één van, daar ben jíj er één van. Dank je, dankjewel! En jij alvast ook, Frank: dankjewel! Wat een cadeau! Wat een súpercadeau!

Ik ga  v l i e g e n !!!