Ik heb niet zoveel met Koninginnedag. Ik heb niks tegen het koningshuis, ik vind hen geweldige ambassadeurs en ik heb respect voor met name Beatrix en Máxima, ik heb alleen niet zoveel met de dag op zich. “Vroeger” bezochten we met de jongens de kermis en de vrijmarkt, we hebben ook een paar keer zelf op zo’n kleedjesmarkt het een en ander verkocht, maar de laatste jaren volgden we de festiviteiten niet eens via de tv. En dat kwam niet alleen omdat we op die dag vaak meivakantie in het buitenland vierden.
Déze Koninginnedag, K(r)oningsdag, wilde ik niet missen. Uit historisch oogpunt, uit belangstelling en, eerlijk is eerlijk, een ietsiepietsie uit nieuwsgierigheid naar Máxima’s jurk. Maar ook een beetje bij wijze van goedmakertje omdat we tijdens de troonswisseling in 1980 op vakantie in de Verenigde Staten zaten. Via de radio van onze camper hoorden wij de nieuwslezer er één zinnetje aan wijden, één simpel zinnetje in de trant van “Nederland heeft een nieuwe koningin.” Later bij thuiskomst kregen we van degene die ons van Schiphol haalde alle, meest akelige, verhalen in geuren en kleuren te horen. Dwars door onze jetlag heen.
Deze keer zou het anders gaan wat mij betreft. Ik ging niet zo ver dat ik oranje gebak in huis haalde (al kocht ik wel het oranje Koningssoeppakket maar dat was meer vanwege de soep zelf) maar ik wilde beslist de belangrijkste momenten zien. Toen ik net op tijd van mijn extra vroege hardlooprondje thuiskwam, helemaal in de stemming door alle vlaggen en slingers op mijn route, had Peter de televisie al aan staan.
En toen was daar het moment dat Beatrix afstand van de troon deed en Willem-Alexander koning werd, en niet het moment van de handtekeningen raakte mij maar de aanblik van moeder en zoon die elkaars handen stevig vastpakten en elkaar liefdevol aankeken. Het ontroerde mij diep. Vanaf dat punt was ik niet meer bij de tv weg te slaan.
Mijn andere momenten van “Ach gos...”, “Jeetje!”, *grinnik* of van gewoon stil-zijn:
- het “Even zwaaien misschien!” van prinses Beatrix tijdens de balkonscène
- de tweede jurk van Máxima
- de prinsesjes
- de gespannen vuist van Willem-Alexander toen hij de Nieuwe Kerk inliep
- zijn toespraak
- Mabel zonder Friso
- de relaxte sfeer in Amsterdam
- de gaap van Amalia
- de prachtige camerashots van bovenaf in de kerk
- Beatrix als ontspannen prinses en oma
- het kamerlid dat zich verslikte toen hij eindelijk de eed mocht afleggen
- de andere jurk van Máxima
- de Koningsvaart
- Armin van Buuren (en niet alleen toen je hem wel kon horen)
- de Bolero
- Humberto Tan over het dansen van Nederlanders (“Tja...”)
- de Koningssoep: lekker!
Het was een mooie dag. Een vrolijke, gezellige dag. Een ontspannen dag die gelukkig(!) in niets deed denken aan die dertigste april toen in 1980 en die (ook daarom) op een of andere manier hoopvol stemde. Het was een dag die meer indruk op mij maakte dan ik had
verwacht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten