Onze groentenkwekerij

We hebben al een paar jaar een kruidenmand in de tuin waar ik fijn uit kan knippen. Takjes rozemarijn voor bij de geroosterde aardappeltjes, basilicum voor over de pasta, decoratieve dille bij de vis... Dat werk. Sinds vorig jaar staat er ook een kleine appelboom in een grote bak en toen ik tot mijn grote vreugde zag dat dat boompje, waar ik lekkere appeltjes van verwacht, de winter overleefd had, leek het me leuk om nog meer eetbaars te laten groeien.

Dit formuleer ik expres zo: laten groeien. Ik heb niet zo van die groene vingers en daarbij vind ik het fijner om naar mijn tuin te kijken dan om er fanatiek in bezig te zijn. Ik stelde mij zo voor dat we in een tuincentrum wat leuke groenteplantjes zouden uitkiezen (ach nee, niet dat gedoe van zaaien), deze in een pot of mand zouden zetten (gemakkelijker dan in de volle grond, onkruidtechnisch gezien) en dan gewoon zouden afwachten (oké, met af en toe een gietertje water erbij) om vervolgens de boel op te eten. Gewoon voor de leuk en de smaak maar vooral zonder al te veel poespas. Ik vertelde dit aan Peter. Over die paar plantjes, mandjes en dat het misschien wel op het dakterras zou kunnen omdat het daar wat beschutter is. Op mijn manier had ik er best wel over nagedacht.

Maar Peter is niet van het gemakkelijke en vrijblijvende. Peter ging verder. Veel verder. Hij maakte er een Project van. Met Naslagwerken en Research. Met Plantschema’s en met Plantenfamilies die elkaar wèl danwel nièt Verdragen. Hij ging meten en timmeren en zagen. Hij ging Planten en Zaaien. Ja, toch zaaien. In een vóór-zaai-bak zelfs... 

Hij vertelde over Indelingen en Wisselteelt, maar dat kon ik niet goed verstaan door het liedje* van Kinderen voor Kinderen dat met licht aangepaste tekst in mijn hoofd begon te spelen:

Hij is gewoon een beetje blij

Met dat tuintje erbij

Want alle lof en sla en prei

Groeit hier lekker gifvrij

Het is een reuze smulpartij

Radijs en knolselderij

Z'n eigen groentekwekerij

Zonder rotzooi d'r bij

Ik had het kunnen weten: zomaar iets uit de losse pols doen kan hij niet. Typisch man? Typisch Peter in ieder geval. Hoe dan ook... Slechts een paar weken na mijn “Ik zou het best wel leuk vinden als...” (en na mijn "VETO!" toen hij over volkstuintjes begon) is dit het uitzicht vanuit onze slaapkamer:

Is het niet gezellig?

Ingezoomd en uitgelegd:

 Komkommertjes die bijna te schattig zijn om op te eten...

Verschillende slasoorten met een verdedigingslinie van eierschalen tegen slakken. *grijns*

Bloemetjes! Omdat ik wel van groenten houd maar ook van bloemetjes. De sprietjes achter de bloemetjes zijn prei. Worden prei. Moeten prei worden...

Dit is stevia oftewel suiker-honingblad. Ik proefde een blaadje en was verrast door de bijzonder zoete smaak. Een echt plukplantje dus.

Verder hebben we boontjes, worteltjes, boerenkool (we dachten dat het bietjes waren maar al dat groen lijkt ook zo op elkaar), tomaten en een pruimenboompje (waarvan we zwart op wit hebben dat het geschikt is voor terras en balkon).

Beneden in de achtertuin hangen al aardbeienplantjes en daar komen binnenkort nog wat manden en bakken bij. Met broccoli, bietjes, paprika, nog meer sla, uien.... Grootse plannen dus en als alles het maar half zo goed gaat doen als de rabarber die we een paar tuinen geleden hadden (en die mij bij de herinnering eraan weer de neus uitkomt, blèh!) dan gaan we gouden tijden tegemoet!

En tot het werk daar gedaan is, vermaak ik me wel op het dakterras. Iemand moet toch in de gaten houden dat die slakken niet over de eierschalen klimmen ;)

* Voor het liedje van Kinderen voor Kinderen, klik hier. Waarschuwing: het blijft in je hoofd hangen heeft een hoog schattigheidsgehalte!

NB De reactie van Paul op dit stukje en m.n. op mijn veto is te leuk om niet te delen! Dus hierbij: klik!