Terugblik op 2021

 

In deze eerste week van 2022 wil ik toch nog even op het vorige jaar (op geheel persoonlijk vlak) terugblikken. 

Eerder had ik er geen tijd voor; na ruim een maand tussen allerlei kersterige gezelligheid geleefd te hebben (ik was geheel tegen mijn gewoonte in er al vroeg bij) was ik al die versierselen zat en moest er opgeruimd worden. Maar nu staan de dozen weer op zolder en kan ik, met behulp van mijn dagboekje en foto’s op mijn iPhone, wat herinneringen ophalen. 

 

In januari begon ik met yoga. Ik had behoefte aan iets wat het hardlopen aanvulde en ook aan rust in mijn hoofd. Op YouTube (nee, geen klasje, dat is niks voor mij) vond ik een heel inspirerend kanaal: Yoga with Adrienne. Haar motto is “Find What Feels Good”. Dat vond ik een mooi thema voor het nieuwe jaar. Inmiddels is een les van Adrienne een (bijna) dagelijks ritueel.  

Februari begon met sneeuw. Heel veel sneeuw. Sneeuw die helaas niet genoeg pakte voor een sneeuwpop maar wel glad genoeg was om als een kind op mijn achterste te vallen. (Geen foto van 😜 )Daarnaast was het een maand waarin ik de ene dag in mijn warmste hardloopoutfit liep en waarin een week later een shirt met korte mouwen al bijna te warm was. 

 

In maart kreeg ik mijn eerste vaccinatie. Ook mailde ik mijn inmiddels ex-collega’s dat ik zou stoppen met werken. Van de vele reacties die vrijwel meteen binnenkwamen kan ik nu nog steeds blij worden. 

En toen kwam april, mijn laatste werkmaand. Helaas geen afsluiting met gewone werkzaamheden en mensen die hun eigen leesvoer uitzoeken maar met tafels voor klaargemaakte boekenpakketten, schermen tussen ons en onze klanten in en aangepaste openingstijden. Het afscheid dat ik kreeg, geen “moeilijk” moment maar een gezellige en warme week, maakte dat meer dan goed. 

Mei: mijn eerste maand als pre-pensionada. En o, wat was dat heerlijk! Peter had samen met buurman M. hard gewerkt om de nieuwe tuinafscheiding op tijd af te krijgen en er “moesten” nieuwe planten komen. Het was niet een helemaal regenvrije maand maar op de droge dagen was ik bijna alleen maar in de tuin te vinden. Met in mijn handen aarde, een verfkwast of een boek. 

 

In juni hadden Peter en ik onze challenge om een maand lang vegetarisch te eten achter de rug. Dit was zo goed bevallen dat we besloten om vlees uit ons menu te schrappen. Niet omdat het goedkoper zou zijn (dat is het niet) of om af te vallen (daar is wat meer voor nodig) maar omdat het gezonder en duurzamer is om (meer) planten te eten. En ook omdat we tijdens die 30-dagen-zonder-vlees zoveel nieuwe en lekkere gerechten hadden ontdekt. (Vis eten we nog wel want geen sushi.... 😱 ) 

Ondanks dat juli een regenachtige maand was, sprongen die paar zonnige dagen er met kop en schouders bovenuit. Ik heb over de hei gewandeld met een ex-collega, wijntjes gedronken op een terrasje met een voormalige vrijwilliger die nu een goede kennis is geworden, door Arnhem gestruind met een lieve vriendin en, ook in eigen tuin, elk droog momentje goed benut. 

Augustus: de maand van de meeste dagjes uit. Met een andere lieve vriendin, met mijn zusjes en natuurlijk met Peter. Samen hebben we allerlei Hanzesteden (her-)ontdekt. Ik wist het allang maar toch: wat is Nederland toch mooi! En fotogeniek! 

En op de laatste dag van augustus was er natuurlijk mijn tandemsprong 😄 

In september kwam ik geheel toevallig een oud-buurmeisje tegen. We hadden elkaar al heel lang niet meer gezien en hadden gelukkig beiden tijd (en heel veel zin) om uitgebreid herinneringen op te halen en bij te praten. Wat kan de tijd dan omvliegen op een terrasje in de zon. 

In september ben ik ook (eerste klas!) gaan treinen naar een vriendin in Den Bosch en aansluitend een nicht een dorp verderop.  

Uitgebreid de tijd hebben voor dergelijke uitjes en sociale contacten: één van de vele dingen op mijn pensioen-want-to-do-lijst waar ik me zo op verheugd had.  

 

Ondanks dat ik mijn verjaardag nooit echt (als in uitgebreid en met veel mensen) vier en ondanks dat ik inmiddels al 64 ben, blijft oktober iets speciaals houden. Dat de kaarten met de jaren app’jes geworden zijn verandert daar niks aan. Ik krijg nog steeds extra knuffels van mijn jongens, bezoek van mijn zusjes, een verjaardagsetentje (sushi!) en mijn favoriete cadeau: een dagje uit. Dit jaar was dat naar Haarlem, inclusief het mooie Frans Hals-museum. 

In november maakte ik samen met Peter een vogelhuisje. Het oude viel al bijna uit elkaar en een ander punt op eerdergenoemde want-to-do-lijst was “met gereedschap klussen”. Een boor- en schroefmachine had ik al vaker gebruikt maar het was de eerste keer dat ik een decoupeerzaag in mijn handen had. Met paars-gelakte nagels, dat dan weer wel.  

December pakte iets anders uit dan gepland. In plaats van gezellige kerstetentjes voor drie werden het maaltijden voor twee en een blad met schaaltjes naar boven. Zoonlief was namelijk de avond voor kerst uit Parijs thuisgekomen en bleek een onwelkom Frans souvenirtje bij zich te hebben. Het werd dus quarantaine voor drie. Gelukkig was hij er niet al te ziek van en zijn Peter en ik onbesmet gebleven. Dat laatste vind ik nog steeds een wonder aangezien het bijna onmogelijk is om contact te vermijden als je in één huis woont. Hoogstwaarschijnlijk hadden de boosterprikken, die we de week ervoor gekregen hadden, gedaan wat ze moesten doen.  

December had beter gekund maar is uiteindelijk toch goed geëindigd. 

Aldus 2021. 

Het jaar waarin ik stopte met werken en niet alleen de tijd had maar ook inderdaad kon nemen om de dingen te doen waar ik mij goed bij voel.

Een jaar met, in ieder geval voor mij, weer heel veel lieve en leuke mensen en met meer dan genoeg mooie dagen en momenten om de moeilijke, de verdrietige van een milde waas te voorzien.