Haartjes in de verf

“Niet te dun, meer verf gebruiken en niet te veel uitsmeren!” 

 

Peter moet het me steeds minder vaak maar toch nog geregeld voorhouden. Mijn neiging om met niet te veel (eerder te weinig dus) verf op mijn kwast of roller te verven is groot. Het is niet uit zuinigheid maar uit (iets te ver doorgevoerde) zorgvuldigheid en ook vanwege een herinnering van toen ik nog een kind was. 

 

Een leuke herinnering, een kleine maar wel eentje die, zoals dat vaak gaat, met de jaren steeds dierbaarder is geworden. Eentje waarbij ik mijzelf als zeven-, achtjarige naar een pas geverfde deur in onze flat zie kijken. Een deur die door mijn vader geschilderd is. Op zíjn manier van schilderen, oftewel met één dikke laag verf, hooguit twee, maar niet met dunne laagjes die je tussendoor goed laat drogen en daarna licht schuurt en weer schoonmaakt, en met een kwast waarvan je vooraf de losse haartjes verwijderd hebt. Zoals het eigenlijk hoort.

Mijn vader had daar het geduld niet voor, hij was iemand van grote stappen, snel thuis. Op mijn hurken voor zo’n deur waren die grote stappen te zien aan hier en daar druipers in de verf met daarin achtergebleven losse haartjes van de kwast. Zeven-, achtjarige ik kon die haartjes niet weerstaan. Ik weet nu nog hoe het fijn het voelde om zo'n haartje los te peuteren: eerst een beginnetje maken met mijn nagel en daarna langzaam, héél langzaam en héél voorzichtig trekken zodat het niet af zou breken. Ik voel nog de trotse glimlach op mijn gezicht als het lukte.

 

Mijn vader was niet alleen op verfgebied van de grote stappen, snel thuis. Vaak was dat ook letterlijk zo: gezellig ergens op visite maar niet te lang en dan gauw weer lekker naar huis. Tv aan en gordijnen ruim voor het donker dicht. 

Ik lijk soms meer op hem dan ik vroeger altijd dacht maar dan vaak wel met mijn “eigen draai” eraan. Ik heb meer geduld maar op feestjes zal ik nooit het licht uit doen, zelden bij de laatste vertrekkers horen. Hij had zijn tv, ik heb mijn boek en waar ik vroeger uit puberale recalcitrantie gordijnen en luxaflex extra lang openhield, sluit ik ze tegenwoordig al bij de minste schemering.  

Hij bladerde in zijn encyclopedie, ik google de halve wereld bij elkaar. 

Hij hield van alles waar een stekker aan zat, ik vind een zaak als de Mediamarkt een hel op aarde maar de liefde voor mijn iPhone zouden we gedeeld hebben.  

Hij schilderde snel met grote halen en gebruikte (zo leek het wel) heel royaal een pot per deur, ik strijk met mijn kwast zo vaak over een stukje muur dat Peter op een meter afstand hoort dat er geen verf meer aan zit. Niet uit zuinigheid maar uit zorgvuldigheid en vanwege een herinnering.

Een kleine, dierbare herinnering uit een veilige en warme jeugd als zo'n onweerstaanbaar haartje met een glimlach losgepeuterd uit een dikke laag verf.