Dankjewel!

Gisteren las ik dat het afgelopen woensdag Nationale Complimentendag was. Ik wist niet dat zoiets bestond en ook niet dat er kennelijk behoefte aan is. Aan zo’n dag dus, ik weet heus wel hoe fijn het is om een complimentje te krijgen en ik maak er ook graag een ander blij mee.  

Hoewel...  

 

Complimenten hebben iets gemeen met ongevraagde raad: ze zijn simpeler te geven dan te ontvangen. 

Zeg maar eens tegen iemand iets als “Als ik jou was, dan...” of “Weet je wat jij moet doen...” en je ziet, als je er met al je goede bedoelingen tenminste nog oog voor hebt, de ander al ineenkrimpen. 

Een complimentje krijgen is natuurlijk prettiger maar, voor veel mensen, niet veel gemakkelijker. 

 

“Leuke jas!” 

“Ja? Maakt hij niet dik?” 

“Nee, helemaal niet.” 

“Hij was in de uitverkoop.” 

“Het staat je toch goed.” 

“Vind je de kleur niet te flets?” 

“Nee hoor, staat mooi bij je haar.” 

“Och, dat haar van mij, niks mee te beginnen...” 

“LEUKE JA-H-AS!!” 

 

Ik moet bekennen dat ik lange tijd ook zo’n persoon was die op deze manier met complimenten om ging. Hoe blij ik ook van een complimentje werd, ik voelde toch de behoefte om het af te zwakken. Het resultaat was dat niet alleen ik minder blij uit zo’n gesprek kwam maar ook degene die zo lief was mij te complimenteren. 

Dat moest dus anders en ik besloot om mij aan te wennen “gewoon” te bedanken. Gewoon tussen aanhalingstekens want breek maar eens met jarenlange gewoontes; het heeft ook lang geduurd voor het ook gewoon vóelde. 

 

Of ik nu, op complementengebied, een vrij mens ben? Of mijn complimentengevers en ik nu alleen maar tevreden uit onze ontmoetingen komen? 

Nee, niet helemaal. Die ander en ik schijnen nu in een ander soort “strijd” te zijn beland.  

 

“Leuke jas!” 

“Dank je!” 

“Ja, echt leuk!” 

“Ja, dankjewel!” 

“Je lijkt er langer in.” 

“Fijn!” 

“Nee, echt. Ik meen het!” 

“Ik geloof je.” 

“Het staat je echt goed, hoor!” 

“DANK-JE-WE-H-EL!!” 

 

En hoe ik daar nu weer uitkom.... 

 

(Alsjeblieft nu niet met “Als ik jou was, dan...” of “Weet je wat jij moet doen...” reageren!)