Draak

Ondanks dat ik al bijna twee jaar niet meer in de bibliotheek werk, word ik nog geregeld voor een van de medewerkers aangezien. Buiten op straat maar zeker als ik weer eens, maar dan nu als lener, in de bieb rondloop.

“Mag ik u wat vragen?” - “Sorry, ik werk hier niet meer.” Het zijn bekende zinnetjes en af en toe volgt er dan een gezellig gesprekje.

Af en toe.

Niet altijd.

 

 

“Mag ik u wat vragen!” (Met een uitroepteken, ja, geen vraagteken.)

“Sorry, ik werk hier nie...”

“Dat van dat voorlezen in, waar was het, Rotterdam? Dat is toch ábsúrd!”

“Uh...?”

“Nou, dat met die draakqueens! Ja, ieder zijn ding, hoor, maar met kinderen! Ik ben niet van het protesteren met spandoeken en dat soort dingen maar nu, nou, ik snap het wel!”

“Dragqueens. En...”

“Wat?”

“Dragqueens. Geen draakqueens. En trouwens...”

“Ik weet niet of u het hier voor het zeggen heeft maar ik mag toch hopen dat u zo’n... zo'n ábsúrd persoon hier niet laat voorlezen!”

“Mevrouw. Ik werk. Hier. Niet meer. Maar als dat nog zo was en als ik het voor het zeggen had dan...”

“Daar zijn toch zeker voorschriften voor. Regels van fatsoen of hoe dat heet. Die kinderen moeten toch beschermd worden tegen dergelijke figuren!”

“Als, ik zeg: áls, ik het voor het zeggen had, dan zou ik zeker alleen fatsoenlijke mensen voor het voorleesuurtje kiezen en...”

“O, gelukkig, u bent het met mij eens! En dan niet van die draakqueens, toch?”

“En dan zou iemand als u zeker niet in aanmerking komen.”

“Pardon?”

“Ten eerste omdat ik het totáál niét met u eens ben. En ten tweede omdat ik het zeer ònfatsoenlijk vind zoals u over andere mensen praat én dat u mij telkens in de rede valt.”

“Nou ja!”

“En het zijn dragqueens. Geen draakqueens.”

“Tssss!”

“Dráák!”

 

Nee, dat laatste zei ik niet. Dit gesprekje was zonder die opmerking al ongezellig genoeg. (Bovendien had zij zich na dat verontwaardigde "Tssss!" al omgedraaid.)

Achteraf gezien had ik het misschien anders moeten aanpakken; ik had haar ook kunnen vragen waarom zij zo tegen dragqueens aankeek, waar zij in vredesnaam de bedreiging zag, waarom zij het “ábsúrd!” vindt als iemand niet is zoals zij.

Misschien was het dan een ander, een beter gesprek geworden. Maar erg waarschijnlijk is dat niet, want haar kennende (ik had haar ook herkend, en dan niet als de meest gemakkelijke, vriendelijke klant), had zij mij nooit uit laten praten.

En tegen bepaalde draken valt nu eenmaal niet te vechten.