Als je haar maar goed zit...

"Ach, als je haar maar goed zit!"

Tja, een bekend maar tegelijk vreselijk zinnetje dat wordt gebruikt om iemand bij tegenslag op te beuren maar waarmee negen van de tien keer het tegenovergestelde wordt bereikt. Zeker bij mensen die letterlijk bijna dagelijks met (sorry, ik kan het niet laten in dit verband) hun handen in het haar zitten.

 

Ik ben zo’n persoon. Mijn haar is niet steil maar krult ook niet echt. In ieder geval niet de “juiste” kant op. Als ik weer eens kreunend en steunend voor de spiegel stond zei mijn moeder altijd gelaten dat mijn haar nu eenmaal net zo eigenwijs was als ikzelf ben. Nou, dan weet je het wel.

 

Het is natuurlijk piepklein leed met alles wat er in de wereld speelt maar het is wel leed en leed mag je niet vergelijken. Bovendien hebben heel veel mensen hiermee te maken. Vrouwen én mannen. Zo vertelde een voormalige collega (m) ooit haarfijn (nog een keer sorry) dat hij, zichtbaar grootafnemer van extra sterke gel, elke ochtend zeker een uur besteedt aan het modelleren van zijn kapsel en om de vier, het liefst drie, weken bij de kapper zit. En niet (natúúrlijk niet!) bij zomaar een kapper maar altijd bij die ene speciale.

 

Inmiddels ben ik al meer dan tien jaar ook zo gelukkig dat ik zo’n “ene speciale” heb gevonden.

Voor die tijd was het uitproberen, denken dat het goed was maar toch teleurgesteld worden of meteen weten we geen match waren en verder tobben.

Van de een kwam ik elke keer thuis met een professioneel geföhnd hoofd waardoor het heel wat leek maar wat ik met mijn onhandigheid en ongeduld nooit na kon maken.

De ander knipte standaard minstens vijf centimeter meer af dan ik aanwees (en zonder bril is dat moeilijk te controleren). En weer een ander hield meer van kletsen dan van knippen. (Het weer was haar lievelingsonderwerp, ik heb haar eens gevraagd of zij familie van Piet Paulusma was maar die grap snapte zij niet.)

Het is mij ooit gelukt om een afspraak te maken bij een haarstylist die zo geroemd werd dat mijn hele omgeving jaloers op mij was; na zijn behandeling ben ik huilend van ellende thuisgekomen en heb ik zeker twee dagen niet in een spiegel willen kijken.

 

Ik heb een kapper gehad die altijd heel “creatief” zijn eigen gang ging wat ik ook zei (en dan heb ik, sorry, daar ga ik weer, toch te weinig haar op mijn tanden om tegen zo iemand in te gaan), eentje die “intuïtief” knipte, wat betekende dat het haar droog moest zijn (later bleek dat zij een hekel aan haren wassen had) en eentje die mijn pony zo knipte dat het alleen goed zat als ik wind mee had.

En altijd lag het aan mij omdat ik geen lak of gel wilde gebruiken (“Gevoelige hoofdhuid? Tja, wie mooi wil zijn...”)

Ach, ik heb ook wel fijne kappers gehad maar die gingen dan met pensioen of zwangerschapsverlof, gingen scheiden of juist trouwen (wat dan kennelijk niet meer combineerde met hun werk) of stopten om een andere reden.  

 

Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik zo'n beetje elke kapperszaak, en ook een paar thuiskapsters, in Ede en omstreken wel heb gehad. Een paar zaken heb ik in mijn zoekronde zelfs twee keer geprobeerd. Niet omdat ze goed bevielen maar omdat ik hoopte dat daar inmiddels, je weet maar nooit, dé kapster/kapper zou werken.

 

Op die manier trof ik uiteindelijk kapsalon A. en kapster L.

L. is altijd opgewekt en, heel belangrijk, vol aandacht. Voor mij én voor mijn haar.

Met L. klets ik ook wel over het weer maar ook over heel veel andere onderwerpen. Inmiddels weet zij precies hoe eigenwijs, eenmaal droog, die ene kant van mijn haar valt en welk model niet alleen bij mijn gezicht past maar ook bij mijn gemakzucht om mijn haar gewoon op te laten drogen in plaats van met een föhn. Bij haar durfde ik het aan om van een lengte tot bijna mijn middel naar vlak onder mijn oren te gaan. Als kers op de taart masseert zij ook nog mijn hoofd tijdens het wassen.

Ik wil nu niet beweren dat mijn haar er elke dag tiptop uitziet (I wish!) - als ik weer eens met coupe windhoos rondloop ligt dat niet aan de knipkunsten van L.: eigenwijs haar blijft eigenwijs haar. Maar dankzij L. is naar de kapper gaan iets om me op te verheugen in plaats van, zoals in die donkere dagen van vroeger, te vergelijken met een combinatie van tandartsbezoek, een mammografie en het moeten updaten van mijn telefoon.

 

Eind goed, al goed, zou je nu misschien denken. Of, als je het al voelt aankomen, is er nu iets met L. aan de hand?

Nou, er is wat met de handen van L. aan de hand waardoor zij voor onbepaalde tijd niet kan werken.

Ik voel nog mijn haren te berge rijzen (het wordt wel wat flauw, hè) toen een van haar collega's mij met deze boodschap belde. Of ik het goed vond dat iemand anders mij zou knippen....

Tja, wat kon ik antwoorden? (Nee, nee, niet “Geen haar op mijn hoofd!”)

“We hebben sinds kort iemand in dienst waar wij heel blij mee zijn, iemand die L. zelf ook aanbeveelt. Dus...?”

Dus ben ik maar naar die ander toe gegaan. Met mijn eigenwijze haar, dat niet steil is, niet krult, waar ik geen gel en lak in wil en dat, door mij, met geen föhn te fatsoeneren is, en met heel veel lood in mijn schoenen.

Als er toen iemand in mijn buurt was geweest die bij wijze van troost "Ach, als je haar maar goed zit!" had gezegd, had ik die persoon wel in de haren... nou ja, iets met kunnen vliegen...

Wat zeer onterecht zou zijn geweest omdat (spoiler) L., behalve goed knippen, ook goed kan aanbevelen.