Combi-loop

Gisteren trokken Peter en ik er weer op uit voor een combi-loop. Bij een combi-loop gaan we samen naar het bos schuine streep de hei en terwijl Peter dan een wandeling maakt, ren ik mijn hardlooprondje. Meestal is de parkeerplaats waar wij beginnen ook ons eindpunt, één keer dropte hij mij in een bos en wachtte hij mij ergens anders op.

Natuurlijk is samen wandelen gezelliger (en dat doen we dus ook wel) maar deze combinatie is vooral erg praktisch. In willekeurige volgorde van belangrijkheid:

a. ik kan zo nieuwe routes uitproberen

b. Peter kan mij via zijn telefoon volgen (zou hij ook vanaf huis kunnen doen maar nu krijgt hij ook een frisse neus)

c. hij kan mij direct corrigeren als ik een verkeerde afslag neem (nee, dit is géén metafoor voor onze relatie!)

Vantevoren bespreken we uitgebreid wáár we we willen lopen en vooral hoe ìk dan moet lopen. Peter (heel geduldig en zo zorgvuldig mogelijk): “Het eerste stuk is helemaal rechtuit en dan ga je bij die driesprong rechts en daarna gewoon richting het open veld.” Ik (balancerend tussen lichte wanhoop en zorgeloosheid): “Maar er gaan twéé paden op die driesprong naar rechts! Je zou niet meer gewoon zeggen! Ach, nou ja, ik zie wel.... ik neem wel water mee.”

Zo hebben we lopen gehad waarbij hij mij toch moest sms’en omdat hij mijn rose bolletje van de route af zag dwalen, waarna ik hem dan moest bellen omdat het bericht dat ik (weer eens) fout liep niet voldoende voor mij was.

“Welke kant moet ik dan op? Aan beide kanten zijn open stukken...”

“Je moet naar zuiden toe!”

“Huh.....?

“Loop naar... eh... naar het licht! Naar het LICHT!!!”

Van deze laatste aanwijzing krijg ik nog regelmatig de slappe kriebellach, het kwam er bovendien zo wanhopig uit.

O, ik houd van die man die mij op het rechte juiste pad houdt! Want ik weet het, het is niet altijd een prettige gedachte voor hem: een vrouw die dolgraag in haar eentje door het bos en over de hei hardloopt. Zonder enig gevoel voor richting ook nog.