Ochtendloop

Het is tien over half zeven als ik de voordeur achter mij dicht trek. Tien minuutjes later dan gepland maar gelukkig is het nog redelijk “fris”. Nog “maar” zeventien graden.

Aan het eind van de straat zie ik een krantenjongen. Een mevrouw die mij van de bieb herkent fietst met een zwaai voorbij. Verder is het doodstil in de wijk. Op het geluid van mijn schoenen op het asfalt na. Mijn loopmuziek heb ik expres wat zachter gezet. “Wake me up before you go, go...” Wham dus, niet Peter ;)

Terwijl ik het viaduct overzwoeg kom ik nog wat meer fietsers tegen. Een meisje met een ochtendhumeur (“Ga toch opzij, mens...”) en een meneer die daar duidelijk geen last van heeft (“Goeiemorgen dame, wat een fijne dag weer!”).

Dan kom ik in het Binnenveld en is het weer rustig. Als ik achterom kijk zie ik de zon boven mijn woonwijk opkomen. Een aanblik om eigenlijk bij stil te staan. Eigenlijk, alleen niet vandaag. Mijn iPhone speelt “It’s raining men” van The Weather Girls. De tekst slaat even nergens op maar het ritme duwt mij voort.

Mijn benen willen tempo maken, zeker als goedmakertje voor eergisteren toen ze bijna niet vooruit te branden waren, maar ik doe het rustig aan, de dag is nog lang genoeg. Ik besluit wel om een extra lus te maken, ook als goedmakertje voor eergisteren toen ik het nog niet eens vier kilometer volhield. Deze ochtend zal het beter gaan. Veel beter. Ik voel me uitgerust en fit. De drukke, vermoeiende werkdag van gisteren zit niet meer in mijn lijf en verdwijnt met elke stap ook uit mijn hoofd.

Het is nu zo heerlijk om buiten te zijn. Om hiér buiten te zijn. Om langs hoge bomen te kunnen lopen, langs boerderijen waar iedereen nog in slaap lijkt, om de ochtendnevel over de weilanden en de maisvelden te zien liggen. In de verte hoor ik een paar koeien loeien en een duif huppelt voor mij de weg over. Ergens kraait er een haan.

De wandelmomenten van mijn trainingsprogramma benut ik om water te drinken en een paar foto’s te maken. “Next interval one minute slow” maar ik heb geen hele minuut nodig vind ik; als ik zo rustig blijf lopen gaat het prima ook al beginnen de zweetdruppeltjes nu langs mijn wangen te glijden. “I must be running on sunshine,” zing ik zachtjes met Jesus Jackson mee. “Ain’t no rain gettin’ in my way...” en dat is dan weer wèl heel toepasselijk. “I must be running on sunshine...” Wat is dit genieten!

Het ochtendverkeer in het Binnenveld begint meer op gang te komen en de bomen houden het zonlicht steeds minder goed tegen als ik weer bij het viaduct aankom. Nee, niet wandelen nu, pák die helling! Kom op, je kan het! De beloning hiervoor is de koele wind die ik voel als ik boven ben. Auto's suizen onder mij door maar ik neem deze keer niet de tijd om naar ze te kijken.

Nog maar krap een kilometertje tot de douche. Ik neem al rennend nog een paar slokken water en giet het resterende uit mijn flesjes over mijn nek. Nu nog even tempo maken en de laatste meters in mijn straat rustig loop ik rustig uit.

Thuis. Klaar. Gedaan weer. Góed gedaan weer. Goed genóten vooral.

In de wolken

Het was mijn bedoeling om nu uitgebreid te vertellen hoe GEWELDIG mijn vliegtocht vandaag was. 

Hoe BIJZONDER het is om zomaar OP TE STIJGEN en de aarde voor en naast en onder je te zien liggen (zonder dat medepassagiers over je schouder opdringerig mee proberen te kijken).

Hoe MOOI Nederland ook vanuit de lucht is. En hoe lastig het is om de ene plaats van de andere te onderscheiden. Het was dan ook erg fijn dat piloot Frank niet alleen veel vertelde over het vliegen en alles wat we tegenkwamen maar ook zo goed als precies wist wat daar beneden lag. (Eh, Frank... Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik “zo goed als” erbij zeg; ik zag namelijk op de vliegroute dat dat ene plaatsje toch niet Baarn kon zijn geweest...)

Ik had willen vertellen dat ik af en toe gewoon vergat (ik ja) om foto's te maken omdat ik zo ENORM aan het genieten  was.                                                      

O, en hoe STOER ik het vond dat ik zelfs even ZELF mocht vliegen! (Ondanks dat ik niet eens amper over de neus heen kon kijken omdat Frank geen stoelverhoging had meegenomen. Maar wel heel lief een extra flesje water. Al had dat laatste dus niks met dat zelf-vliegen te maken.)

Maar sorry, ik kan het kennelijk niet zonder hoofdletters. Dus om te voorkomen dat ik nog wat hyper overkom, post ik maar wat foto’s met uitleg. 

Naar het toestel; het was toch kleiner dan ik had verwacht.

Maar, in mijn ogen, wel met alles erop en eraan :)

Frank zei nog: "En dan niet met je voeten op de stoel!" maar mijn benen waren te kort...

Ready for takeoff!

Nog een foto (en waarschijnlijk slikmoment) van Peter.

De Loosdrechtse Plassen.

Het Muiderslot.

Naarden vesting. Is het niet prachtig, zo vanaf boven gezien!

*Ergens* onderweg.

Het plaatsje waarvan Frank zei dat het Baarn was zodat ik een foto van die kerk nam omdat vriendin I. bij een kerk in Baarn woont. Ik kon al geen blauw-wit zonnescherm ontdekken...

Dit is een onbekende plaats met een zwembad (dat blauwe rechts) en een scheve horizon. 

Lunteren. Onmiskenbaar Lunteren. Zei Peter toen hij de foto zag.

En dan is dit "mijn" wijk. De Rietkampen. Links vooraan zie je het ziekenhuis en ergens rechts staat ons huis. Na een tweede rondje zag ik de zonnepanelen op ons dak en herkende ik onze regenboog-parasol. Ik was alleen net te laat om daar een foto van te maken. Zusje D. zag mij overvliegen en zwaaide nog met een rose t-shirt. Las ik in haar sms'je later.

Hier heb ik geen idee van wat dit is. Maar het is wel mooi, hė?

De Pyramide van Austerlitz. Als kind ben ik er ooit met schoolreisje geweest; ik heb daarom lang gedacht dat pyramide een moeilijk woord voor speeltuin was. 

Weer een foto van Peter. Van toch wel opgeluchte Peter (en toen wist hij nog niet eens dat landing nummer 1 een beetje, eh, misgegaan was).

Tja, en toen was het alweer voorbij. Mijn mooie vliegtocht.

Diepe, diepe zucht. Van het genieten, het na-genieten en van dankbaarheid.

Nogmaals heel, heel veel dank, lieve Francine, heel hartelijk bedankt, beste Frank! Het was GEWELDIG!

Een wandeling in de Harz

De vriendelijke eigenaar van ons hotel vertelde over het gedeelte van de Harz waar wij twee dagen zouden verblijven.

“Het is hier zó prachtig en je kunt vanaf dit punt mooie, uitgebreide wandeltochten maken.“ Dat hadden wij thuis al begrepen en bij aankomst gezien, knikten wij opgewekt en hij lachte er blij om.

“Het is heel belangrijk om iets te eten en vooral te drinken mee te nemen. En doe wel stevige schoenen aan!” Of we goede bergschoenen hadden.

Eh nee... “Nee?” Maar wel schoenen die goed genoeg zijn, stelden wij hem gerust. Daar leken wij echter niet zo in te slagen. 

“Neem altijd, áltijd genoeg eten en drinken mee!” herhaalde hij en hij klonk opeens bijna streng. “Hier kom je niet zomaar een restaurantje of cafeetje tegen, dus... Jullie kunnen bij het ontbijt zelf wat extra broodjes smeren en wat fruit pakken. Ik heb plastic zakjes en willen jullie er sinaasappel- of appelsap bij?”

Wij wilden graag sinaasappelsap. 

Hij had goede wandelkaarten en een rugzak konden wij ook wel lenen. Dat leek ons niet nodig; wij hadden zelf een rugzak(je) bij ons en dat pad langs de rivier leek ons mooi (en ver genoeg), daar hadden we geen kaart bij nodig. Toch?

Nee, dat kon niet mis gaan maar: “Het is hier geen Veluwe met gekleurde aanwijzingen op paaltjes!” en bij het eind van dat pad konden we ook linksaf omhoog... of rechtsom en dan zouden we kunnen klimmen.... 

Misschien herinnerde hij zich op dat punt dat wij geen echte bergschoenen hadden of misschien begon ik wat benauwd te kijken, want: “Ik heb ook wel een buskaart zodat jullie de bus terug kunnen nemen...”

En toen mijn glimlach weer aan ging: “Maar neem vóóral genoeg eten en drinken mee! Echt, hoor! Had ik al gezegd dat je bij het ontbijt...?”

Ach, de zorgzame lieverd. Hij wilde zo zorgvuldig zijn maar hij vergat toch zomaar te zeggen dat wij onze fototoestellen mee moesten nemen. Gelukkig dachten wij er zelf aan want wat was het inderdaad een práchtige wandeling, daar in de Harz, langs de rivier de Bode!

Misschien dat we voor de volgende keer toch maar bergschoenen kopen. Al was het maar om hem gerust te stellen.

Het huisje van Maarten en Roelie

Stel... Stel dat ik een tweede huisje zou willen hebben, stel dat ik me dat kon veroorloven... Stel dat dus, hè... Dan zou ik zo’n huisje als dat van Maarten en Roelie willen.

Zo’n klein maar wel vrijstaand huisje aan de rand van Hollum op Ameland. Met net zo’n adembenemend uitzicht op de hei en de duinen, zodat het eerste wat je ziet als je ‘s ochtends nog wat slaperig de woonkamer instapt de wakker wordende natuur is. Rondhuppelende konijntjes, grazende saoy schapen, laaghangende mistflarden die wegtrekken naarmate de zon meer opkomt. En dat je dan, zonder een moment van twijfel, een vest, een joggingbroek over je nachtpon aantrekt, je fototoestel pakt en dwars door de dauw naar buiten loopt. Zo’n huisje.

Zo’n huisje waarin je je meteen thuis voelt, waar je geen seconde aan hoeft te wennen omdat alles op de een of andere manier gewoon en meteen klopt. Van het goedgevulde kruidenkastje, de gezelschapsspelen, de dvd’s en cd’s tot de bloemen op het beschutte achterterras, de matrassen die nièt doorzakken en de fietsen in de berging. En, heel belangrijk, de kast met boeken voor als je tòch te weinig leesvoer van je eigen eerste huis hebt meegenomen.

Ik zou er dan ook zo'n afwasmachine neerzetten omdat je immers niet persé in de keuken hoeft te staan om naar die altijd boeiende wolkenlucht te staren want dat kan je, veel relaxter, ook vanaf het voorterras. Of terwijl je aan de eettafel zit. Ik zou, net als Maarten en Roelie, op die eettafel voor huurders ook een lekkere fles wijn neerzetten om ze welkom te heten. Al zou ik dat huisje misschien niet eens willen verhuren... Ik zou er zelf, zo vaak ik kon, willen wonen.

Voor een hardlooprondje hoefde ik dan alleen maar het hekje in de voortuin te openen en dan kon ik kiezen: langs de hei op of er dwars doorheen? Op het pad langs de hei zouden konijntjes voor me uit rennen maar òp de hei kan ik langs schapen lopen... Dus linksaf of rechts? Daarna door de duinen, eerst over paden met houtsnippers langs vennetjes en riet, vervolgens door het mulle zand, ploeterend de helling op om, eenmaal met tintelende benen bovengekomen, de zee en het verlaten strand te zien liggen. 

Half hollend, half slippend naar de vloedlijn en dan zo dicht mogelijk langs het water verder. Knarsende schelpen onder mijn schoenen, af en toe een sprongetje over een aangespoelde kwal of opdringerige golf. Na een paar kilometer frisse zeelucht en zeewind weer over de duinen, door het bos, langs de vuurtoren, over de hei, terug naar “huis”. Of voor een wandeling.

Nee, èn voor een wandeling. Èn voor een fietstocht. Samen met Peter natuurlijk. Samen al wandelend veel foto’s maken en proberen te verzinnen ontdekken of we nou bruine of blauwe kiekendieven zien. Of is het toch een rietzingendescholekster? Een inheemse mantelmeeuwkwikstaarterigekluut? De roep van de koekoek herkennen we in ieder geval maar ik zou, als ik zo’n huis zou hebben, me toch wat meer verdiepen in al die vogelsoorten. 

En we zouden dus samen fietsen. Naar de supermarkt, dat viswinkeltje, naar de strandtent, dat tapasrestaurantje met die heerlijke loungebanken maar ook gewoon “even” over het eiland. Om bij thuiskomst in dat huisje weer lekker met een boek en een drankje onderuit te zakken. 

Zo’n huisje. Zo’n gezellig, compleet huisje op precies die plek. Als ik een tweede huisje zou willen hebben, als ik mij zoiets kon veroorloven, dan zou ik zo’n huisje als dat van Maarten en Roelie willen. 

O ja!

Of toch een wat grotere bungalow... Aan het Comomeer... Als buurvrouw van George Clooney...  ;)