Op mijn wandeling kwam ik vandaag Januari tegen. Ik herkende hem al van ver aan zijn gebogen, wat triestige houding; geen enkele maand kan zo sloffen als Januari. Even overwoog ik om hem te negeren, hooguit wat toe te knikken, maar toen ik zijn verdrietige gezicht zag liep ik hem toch tegemoet.
“Hoi. Gaat het een beetje dit jaar?”
“Om eerlijk te zijn: niet echt. Ik ben altijd al de maandag onder de maanden maar deze keer...” hij zuchtte diep. “Ik zou er inmiddels gewend aan moeten zijn: ik ben niet zo feestelijk als December, ik heb niet zo’n warm karakter als Juni, Juli en Augustus. Ik ben niet zo zachtaardig als April en zelfs Oktober kunnen zijn en dan duur ik ook nog drie hele dagen langer dan Februari, terwijl die ook vaak nog tegenvalt!”
“Tja, en al die goede voornemens die halverwege jou al stranden zullen jouw dagen er ook niet vrolijker op maken. O sorry, het was mijn bedoeling niet om je verder de put in te praten!” Ik kon mijzelf wel voor de kop slaan maar Januari haalde zijn schouders op. “Degene die mij tot Dry January uitgeroepen heeft, zouden ze moeten... zouden ze....”
“Onder water moeten houden?” Het was een armzalige poging tot luchtigheid maar gelukkig had Januari zijn gevoel voor humor niet helemaal verloren: “Nou, ik heb er dit jaar wel een flink aantal regendagen overheen gestort! Daar was weinig dry aan! Dat zal haar of hem leren!”
“Haar, hem en nog een paar miljoen anderen.” Ik kon het toch niet laten.
“Die hadden toch binnen kunnen blijven? Ik ben prima geschikt voor bingewatchers en mensen die van lezen houden.”
“Oké, maar je bent zo grauw!”
“Ik word wel met elke dag een stukje lichter!”
“Je bent zo koud!”
“Ik ben nu eenmaal een Nederlandse wintermaand, ik had ook liever ergens anders gewoond. Maar je hebt een punt: mijn kou valt met deze energieprijzen niet mee. Helemaal niet mee... Anders had ik nog wel gezellig kunnen zijn.”
“Gezellig...” Nu was het mijn beurt om diep te zuchten. Januari keek mij meelevend aan: “Voor jou viel ik dit jaar ook niet mee, hè?”
“Nee, je was zwaar.”
“Het spijt me. Had je me deze keer liever willen overslaan?”
“Ach, jij kan er toch niks aan doen? Er zat wel pijn in een aantal van jouw dagen maar ook mooie herinneringen, dus nee, ik had je niet willen overslaan. Je hoort er toch bij.”
“Ik heb je in ieder geval genoeg droge momenten kunnen geven om toch naar buiten te kunnen."
"Ja, dat scheelde veel. Bedankt."
"Maar ik ga bijna weer en dan ben ik weer voorbij. Nog een paar dagen en dan komt mijn opvolger, die blijft wat korter en brengt je wat dichter bij de lente. Houd vol! Dag maar weer en tot... Ach nee, denk nog maar niet aan volgend jaar.”
En Januari slofte diep in zijn grauwe jas gedoken langzaam verder terwijl mijn passen en mijn hart, ja toch ook mijn hart, al ietsjes lichter werden.
