Huiswerkopdracht

Voor de workshop van gisteren hadden mijn collega’s en ik huiswerk opgekregen. We moesten ieder twee producten/diensten/activiteiten van onze organisatie, de bibliotheek, nemen. Eentje waar we veel en eentje waar we wat minder mee hebben, en daar moesten we dan zo enthousiast mogelijk over vertellen. Het was de kunst om dit zo te doen dat het niet duidelijk was bij welk product onze voorkeur lag.

Oké... Leuk! Eh... Wat moest ik in vredesnaam kiezen? Eh... eh... eh.... Jee!

Iets bedenken waar ik persoonlijk blij mee ben, was (gelukkig) niet moeilijk. Maar iets wat ik niet zo geslaagd vind... en daar dan toch een wervend praatje over houden, dat was, dat vond ik, behoorlijk lastig. Daarbij wilde ik natuurlijk niet door de mand vallen, in ieder geval niet meteen, dat was mijn eer te na. Ik heb gepeinsd en gepeinsd, en me natuurlijk ook afgevraagd waar mijn collega’s mee zouden komen. 

Uiteindelijk is het gelukt, niet mij alleen maar ook mijn collega’s. Het was zó leuk om de diverse presentaties aan te horen. Sommige waren boeiend, andere grappig, leerzaam, ronduit verrassend en weer andere konden zo in een commercial of op een informatieve folder. En het was ook erg leuk om daarna te raden bij welk product de voorkeur lag. Vooral dat laatste was zo eenvoudig nog niet (wat natuurlijk pleit voor onze professionaliteit, ahem).

Afgezien van een aangename ochtend heeft het me meer opgeleverd dan ik vantevoren had gedacht. Wat mij eerst een pittige klus leek, het bedenken van de positieve punten van iets wat ik niet zo zie zitten, werd gaandeweg steeds prettiger om te doen. Ik werd gedwongen om met mijn mening te spelen en begon er van de weeromstuit anders tegenaan te kijken: misschien was het zo’n “slecht” product nog niet, als je het goed bekijkt zitten er best wel voordelen aan...

Het zou natuurlijk mooi zijn als ik hier een levensles, iets van een motto of desnoods een wc-tegelwijsheid uit zou halen en hier kon delen, maar de laatste keer dat ik in de spiegel keek, kon ik geen lichtgevend cirkeltje bij mijn achterhoofd ontdekken. En toen ik heel stil ging zitten en mijn ogen dicht deed, kwamen er geen diepzinnige one liners naar boven borrelen (ik kreeg alleen nog wat meer last van een jeukende muggenbult op een onhandige plek). Dus deed ik wat ik altijd doe als ik andere dingen moet doen: ik ging google’en en vond dit plaatje (zie boven). Het heeft niet alleen met presentaties te maken, met het goed kunnen verkopen van je organisatie, met voors en tegens van producten, het slaat op hoe je tegen je omstandigheden en de mensen om je heen aan kunt kijken. Zo positief mogelijk (en met veel humor).

Dus.

(En dan ga ik nu plakband zoeken om dat plaatje op mijn open deur te plakken...)

Voor jou, van Jojo Moyes

Ondanks dat het vandaag een mooie dag was om buitendingen te doen, ondanks dat er binnen genoeg te strijken, te poetsen en te ruimen was, heb ik het grootste deel van de dag alleen maar gelezen. Ik kòn mijn boek niet wegleggen, niet tijdens het ontbijt en niet tijdens mijn lunch. Van bed naar bank naar eettafel en weer terug naar bank heb ik de ruim vierhonderd bladzijden van “Voor jou” van Jojo Moyes achter elkaar uitgelezen. Ik heb gelezen met een glimlach, een bijna hardop lach en, ik geef het eerlijk toe, met nauwelijks te bedwingen tranen. Jeetje, wat een boek!

De inhoud in het kort (want ik vind *natuurlijk* dat je het boek zelf moet lezen): Onder normale omstandigheden zouden Lou en Will elkaar nooit ontmoet hebben. Hun sociale achtergrond, hun interesses, de manier waarop zij hun levens leiden staan haaks op elkaar. Vóór zijn ongeluk waardoor hij zwaar gehandicapt raakte en vóór haar ontslag bij de broodjeszaak waar zij zo graag werkte, maar ook daarna. Als Lou, als werkeloze ten einde raad, de baan als verzorgster van Will aanneemt, is hun eerste periode samen niet bepaald gemakkelijk en aangenaam. Zij heeft geen enkele ervaring met wat voor een handicap dan ook en hij heeft een non-stop slecht humeur. Misschien wek ik nou de indruk dat het een simpel romannetje met een voorspelbaar happy end is, maar dat is het heel beslist niet. Als ik al simpele romannetjes lees dan vertel ik er trouwens niet over, niet omdat ik mij ervoor geneer maar omdat ik meestal al voor de laatste bladzij vergeten ben waar het over ging. Dit boek is allesbehalve simpel en dit boek zal ik niet gauw vergeten.

Het gaat namelijk niet alleen over dat de relatie tussen Lou en Will verandert en hoe dat gebeurt. Het gaat ook over hun familie, over de kleine tikken en zware klappen die het leven uitdeelt en hoe ga je daarmee om. Het gaat over over vastzitten in je leven en vastzitten in een lichaam dat niet meer kan doen wat het vroeger zo gewoon kon. Het gaat keuzes, over loslaten, moed en kwetsbaarheid. En het gaat over euthanasie... Jojo Moyes heeft het voor elkaar gekregen om op een luchtige toon en met een humor die me aangenaam aan Hugh Grant-films deed denken een tot op het bot ontroerend verhaal te vertellen. Eentje met een behoorlijk zwaar thema ook nog. Ik heb het boek al een paar uur uit en ik heb de rest van de dag, heel bewust, andere, niet-lees-dingen gedaan, maar Lou en Will bleven, blijven nog steeds, maar door mijn hoofd gaan: "Wat als...? Dat kàn je toch niet egoïstisch noemen...? Of...? Wat zou ik...? O, stel je toch eens voor..."

Een boek dat zo pakt, zo kan ontroeren, is in mijn ogen een cadeau. Een heel fijn cadeau.

Hoe ik onbedoeld een shopaholic shockeerde

“Hee, hallo! Was jij niet laatst een paar dagen in Amsterdam? Hoe heb je het gehad?

Wat fijn! Het was ook fantastisch weer voor zo’n stadsuitje, hè. Waar stond je hotel?

In Oud Zuid... Toe maar! Je bent zeker wel even de P.C. Hooft in geweest, toch?

Niet? Lekker goed gescoord op de Albert Cuyp dan?

Ook niet?

Wel dwars door de stad gelopen... De Kalverstraat gedaan?

De Negen Straatjes! Ik snap het, de Negen Straatjes natuurlijk! Daar zijn zulke leuke, aparte winkeltjes! Die-van-mij wil sinds mijn laatste shop-sessie er niet meer naar toe, hahaha!

Geen Negen Straatjes. De Bijenkorf?

Zelfs geen Bijenkorf. Maar...

Met een veerpont over het IJ?? Waarom?

En naar het wat? Het Rijks? O, het museum... Ja... dat moet ook, eh, interessant zijn...

Maar even serieus: heb je echt nièts gekocht? He-le-maal niets?

Een ijsje in het Vondelpark. Een ijsje... Daarna je moeie, warme voeten in een vijver gekoeld...

Waar waren je voeten dan zo moe van geworden?! Je zegt net dat je niet eens hebt gewinkeld!

Je hebt twee dagen in Amsterdam doorgebracht en je hebt niet één winkel van binnen gezien... Ach nee, je houdt me voor de gek! Ik kon het me al niet voorstellen, ik...

Maar... Maar... Maar je zei toch dat je zo goed geslaagd was?

O.

Hét was goed geslaagd. Jullie uitje was goed geslaagd.

......

Sorry hoor, maar ik begrijp je echt even niet. Ik snap er helemaal niks meer van.

Ja, ik denk dat ik inderdaad maar even ga liggen..."

ABC, deel 2

En dan nu het vervolg van gisteren: deel twee van mijn onvolledige ABC-lijst:

M.

Margarita’s! Op een zonnig terras of gewoon lekker thuis maar wel met een zoutrandje op het glas. Motregen tijdens het hardlopen. Mooie kleren, musea bezoeken, muziek, mijn MacBook. Maar bovenal: moeder-zijn. De moeder mogen zijn van onze twee zonen.

N.

Nieuwe boeken uitpakken op het werk. Niks hoeven doen en dat er dan juist veel uit mijn handen komt. Nieuwe recepten uitproberen. Nagenieten.

O.

Ochtendloopjes, ovenschotels, oorknopjes en “alles” opgeruimd hebben. Oude(re) echtparen tegenkomen en zien dat ze elkaar nog steeds de leukste vinden.

P.

Plannen maken met Peter: “Als we nou eens...”. Pioenrozen. Poffertjes eten bij dat ene pannenkoekenrestaurant in het bos. Een plaspauze tijdens een vergadering of cursus. Prosecco drinken, puur of met een scheutje limoncello of als een spritz met aperol, een scheutje spa rood en een schijfje sinaasappel. Pluk van de Petteflet.

Q.

Als letter bij Wordfeud (of old skool Scrabble) en dan in combinatie met de U en drie keer woordwaarde.

R.

Relaxen na een drukke dag, in restaurantjes eten en rosé. Recepten uitwisselen. Runkeeper, de app waarmee ik hardloop en die mijn tempo en mijn trainingen bijhoudt. Romans die mij bezig blijven houden, zelfs lang nadat ik ze uit heb. De geur van de bloemen van rozenbottelstruiken. Die geur gaat altijd rechtstreeks naar het kwabje van mijn hersenen waar mijn jeugdherinneringen liggen opgeslagen. 

S.

Slapen. Schrijven. Spa rood. Stedentrips. Het strand. De stilte ’s morgens vroeg of juist ’s avonds heel laat. Samen in plaats van alleen. Sushi. Sashimi van zalm en tonijn. Skypen met Paul. 

T.

Thee drinken. Tanden poetsen. De tijd hebben, ruim de tijd hebben. Een thriller lezen en het boek niet weg kunnen leggen. Thuiskomen en dat Peter dan in de deuropening staat omdat hij via zijn telefoon had gezien dat ik eraan kwam. To do-lijstjes met al veel doorgestreepte taken.

U.

Uitgaan. Uitzendinggemist.nl. Uitzonderlijk goed zijn in iets (gewoon goed vind ik ook prima en is zeker haalbaarder maar gewoon begint nu eenmaal niet met een U).

V.

Vriendinnen. Vriendin-zijn. Een dierbaar persoon vast kunnen houden. Veerpontjes, vakanties en natuurlijk vliegen, niet die beesten en ook niet zozeer in zo’n groot toestel maar zoals laatst in een kleintje. Leuke verrassingen en aangename verbazing. Vis eten. Voorpret en verheugjes. De Veluwe en (hard-)lopen langs de vloedlijn. 

W.

Wakker worden zonder wekker. Water in allerlei (met uitzondering van overstroming en lekkage) vormen: zee, vijver, fontein, rivier, meer. Lekker fris over mijn polsen als het warm is, om gewoon rechtstreeks uit de kraan te drinken en als regen tegen het raam terwijl ik binnen ben. Wordfeud spelen, naar wolken staren, werken, weekend en, maar niet te vaak, winkelen.

X.

The X-men. Dit zijn gemuteerde mensen met bovennatuurlijke talenten. Zo kan de één gedachten lezen, de ander onzichtbaar worden en weer een ander kan nooit echt gewond raken omdat zijn lichaam meteen en uit zichzelf herstelt. Ik probeer me voor te stellen wat ik zou willen kunnen en ik twijfel daarbij tussen zomaar kunnen veranderen in elke willekeurige persoon (al ontgaat me de directe noodzaak) en iemand maar te hoeven aanraken en hij/zij doet precies wat ik wil (uiteraard zou ik deze gave alleen ten goede gebruiken).

Eh... is er nog iemand aan het lezen? Ik begrijp dat ik nu een wat moeilijk te volgen pad op ga maar het was heel moeilijk om iets bij de X te bedenken. Roept er iemand “Xenos”? Serieus? Die winkel waar je altijd met meer uitkomt dan je je elke keer voorneemt? Persoonlijk word ik blijer van een X-men film.

Y.

Yoghurt met chocoladecruesli. Het kan gezonder, ik weet het, maar het is zo lekker en ik eet het bovendien allang niet meer elke ochtend. Yoghurt in plaats van kwark als ik kwarkbroodjes wil bakken maar geen kwark in huis heb. Dan worden het  meer koeken, yoghurtkoeken. Vanwege de andere substantie dus. “YOLO” roepen als ik iets wil doen wat ik misschien beter kan laten. En YouTube. Omdat je daar zoveel leuks en grappigs en interessants kan bekijken. Hele avonden kan je vullen met YouTube-filmpjes! Heb ik me laten vertellen... niet dat ik... nee, joh! 

Z.

Onze zonen. Mijn zusjes. Zwoele zomeravonden en zachte lentes. Zeventiger jaren-liedjes. Zonsòp- en zonsòndergangen. Zomaar niks doen. Zomaar leuke ABC-lijstjes bedenken... Zomaar erachter komen dat zo’n lijst altijd onvolledig zal zijn. Zo blij van deze gedachte worden.

ABC, deel 1

Toen ik laatst in een wachtkamer zat en nog een poos op mijn beurt moest wachten begon ik ermee: een ABC bedenken van dingen waar ik blij van word. Dit klinkt heel zoet en normaalgesproken had ik (inderdaad, mensen-die-mij-goed-kennen) een spelletje op mijn iPhone gespeeld maar er zat  toevallig iemand vlak naast mij en bovendien heb ik weleens de neiging om iets te hard “O NEE! Neeneenee...” te roepen als mijn held weer eens in een afgrond valt of door het monster opgegeten wo.... 

Eh, een ABC dus. En hier is het resultaat (niet alleen in die wachtkamer bij elkaar gedacht maar ook tijdens andere meer of minder geschikte momenten). Het resultaat tot dusver, ik verzin, as we speak, nog steeds meer dingen, ik schijn er niet mee te kunnen stoppen, met andere woorden, het ongetwijfeld-zeer-onvolledige-resultaat-tot-dusver:

A.

Ameland, verse ananas, de aankomsthal van Schiphol of elk ander vliegveld als we Paul weer mogen afhalen. Appel-perensap uit de tap van de Landwinkel.

B.

Boeken natuurlijk en bibliotheek. Bloemen, het bos, buiten zijn en mijn heerlijke body crème. Barcelona, bloggen, andere blogs lezen. Mijn bureaublad met deze foto:

C.

Chatten. Chocola, puur. Cadeautjes, om te geven, te krijgen en ook om in te pakken. De Cinemec, “onze” bioscoop op loopafstand van ons huis. “Chance” van Chanel en chocotoff. Mijn collega's, de meeste dan ;)

D.

Dagdromen, het downloaden van films en series (sssst....), lekker uitgebreid douchen, vooral na het hardlopen, en dierentuinen. Dagjes uit. Dwarrelsneeuw.

E.

E-mailen met vriendinnen, e-biken op mijn nieuwe fiets en eerlijke verkoopsters in kledingzaken. De verse eitjes uit de eierautomaat hier bijna om de hoek, zoveel voordeliger maar vooral zoveel lekkerder dan die uit de supermarkt!

F.

Foto’s maken en facebook’en. Films kijken, fruit kopen aan kleine stalletjes langs de weg en vals fluiten. Fietsen langs knooppuntroutes of zomaar nergens speciaal naar toe.

G.

Ons gezin. Gemasseerd worden. Groenten van eigen kweek en genieten, nooit met mate natuurlijk. De woorden gezellig en gelukzalig. Gin-tonic, en dan met van die scherpe wasabinootjes erbij. O, en Grey’s Anatomy kijken.

H.

Herinneringen delen. Hoop hebben. Hutspot eten. Hardlopen natuurlijk. In hotelletjes (met goede bedden!) logeren, herfst. Mijn hand in die van Peter en dat hij dan, als we een drukke weg over moeten steken, zijn hand onwillekeurig wat hoger gaat houden zodat ik, als een klein, eigenwijs kind dat zich anders losrukt, meegetrokken word en de romantiek plaatsmaakt voor acute slappe lach. Maar het blijft lief.

I.

Mijn iPhone. Goede internetverbinding. De Instagram-app waarmee ik de foto’s op mijn iPhone kan bewerken, en inzoomen. Inzoomen met mijn camera maar ook figuurlijk inzoomen op de kleine, de vaak mooiste, dingen van de dag, de dingen die je pas ziet als je echt goed kijkt.

J.

Jus d’orange, zelfs ook zonder een scheutje wodka. Mijn lekkere joggingbroek die ik aantrek als ik van een drukke werkdag thuiskom of net gedoucht heb. Jongenspubers. Die coole gastjes met kleine hartjes en heel veel gel in hun haar maar alleen aan de voorkant omdat ze hun achterhoofd nooit schijnen te bekijken; ik vind ze stiekem zo schattig-leuk.

K.

Koken, koffie-afspraken, knuffelen, kookprogramma’s, kastanjes. Kwarkbroodjes bakken èn eten, zo lekker en ook zo gezond omdat er geen boter en suiker in zit maar wel gedroogde vruchten en noten. Energiebroodjes zijn het en het zo simpele recept komt uit het Hardloperskookboek. (Ook voor niet-lopers een aanrader!)

L.

Lezen en luisterlezen. Lachen, van zachtjes grinniken tot de slappe lach. Luisteren naar mooie verhalen van *zomaar* iemand. De zelfgebakken loempiaatjes van Peter, lente en nog lenig kunnen zijn, ook van geest. En natuurlijk liefhebben. Heel veel liefhebben.

En ook de L van lang. Lange lijstjes die daarom in tweeën gedeeld moeten worden. Deel twee van mijn ABC komt morgen en begint dus met de M. De M van morgen en van nog meer.