“Zeg kerstboompje, wil je wat op mijn blog vertellen?”
“Huh, waarom?”
“Dat lijkt me zo gezellig.”
“En wat wil je hier horen, dan?”
“Tja. Misschien iets over je dagen in het tuincentrum?”
“Waar ik vooral werd uitgelachen? ‘Hé kleintje, ze mogen wel
twee pieken op je zetten!’ Ha-ha-ha-niet-leuk.”
“Dat was zeker niet vriendelijk.”
“Nee. En ik hoef geen medelijden. Niet meer in ieder geval.”
“Omdat je nu bij ons bent? Wij vinden je maatje precies
goed!”
“Dank je. Je hebt me ook mooi versierd en ik ben dikke
vriendjes met de lichtjes.”
“Dus het klopt dat ik jullie laatst hoorde praten?”
“We kletsen wel vaker, hoor. Zij vertelden dat zij pas een
jaar of twaalf, dertien bij jou zijn.”
“Klopt.”
“Omdat je eerst andere lichtjes had? Voor een grote boom?”
“Klopt.”
“Heb je die niet meer sinds je grote verdriet?”
“Hoe weet jij daarvan?”
“Dat had een oude kerstbal aan die lichtjes verteld. En dat
je blauwe sterren en rode balletjes hebt gekocht omdat dat de lievelingskleuren
van je zonen zijn.”
“Klopt.”
“Klopt het ook dat je vroeger weleens moest huilen als je
mijn voorgangers versierde?”
“Ja.”
“Wil je nu ook huilen? Het mag wel, alleen kan ik je niet
goed troosten. Vanwege mijn naalden dus.”
“Ik snap het. Je bent lief maar ik hoef niet te huilen.”
“Ik zal in ieder geval je sterretjes en balletjes goed
vasthouden.”
“Och kerstboompje.”
“Kerst is ook herinneren, hè? Denken aan mooie momenten en nog mooiere mensen.”
“Dat zeg je goed. Dat zeg je heel goed.”
“Maar ik ga toch niets op je blog vertellen.”
“Ach, waarom nou niet?”
“Omdat dat niet hoeft. Knijp je ogen maar een beetje dicht.
Zó ja, gluur nu maar naar mij, naar de sterren, de ballen en de lichtjes.”
“Ja?....”
“Hoor je me nu?”
“Ik hoor je.”
”Gelukkige kerst- en ook andere dagen!"
