Typisch ik?

Jaren heeft het aan mij gekleefd, het verhaal van die sneeuwbal. Bijna elke winter kwam mijn moeder erop terug, soms alleen met het zinnetje “Och, jij toen met die sneeuwbal...” maar altijd met “Typisch jij!” er achteraan. Waarop ik dan standaard met "Nou ja, zeg..." reageerde. 

 

Het verhaal:

Ik was een jaar of acht en het had flink gesneeuwd. Zo’n fijn dik pak met sneeuw die goed pakte. Tijdens het speelkwartier hadden we ballen gerold, ballen gegooid en elkaar ingezeept (heet dat nu nog zo als je sneeuw in het gezicht van een ander kind wrijft?). Toen was het tijd om voor de middagboterham naar huis te gaan. Vlak nadat ik een mooie sneeuwbal gekneed had om nog gauw naar een klasgenoot te gooien, greep de juf in: “Nee! Niet meer spelen nu! Naar huis jullie!” 

Natuurlijk (.... acht jaar, hè, dus toen nog "natuurlijk) gooide ik niet maar de bal liet ik niet uit mijn handen vallen.

 

Terwijl ik naar huis begon te lopen, rolde ik mijn sneeuwbal over een struik.  

Daar werd-ie wat groter door. 

Toen over een haag langs een tuin. 

De bal werd nog groter. 

Daarna over het muurtje naast de kerk. 

Toen was de bal zo groot dat ik ‘m over de grond kon rollen. 

Eerst moest ik daar nog wat voor bukken maar al vrij vlot hoefde dat niet meer. Het werd wel meer duwen dan rollen, vooral na het oversteken van een straat en daarna een stoeprand op.  

En weer een straat.

En weer een stoeprand. 

 

Mijn wanten, kleddernat van de sneeuw, gingen uit, mijn muts schoof ik van mijn bezwete hoofd. Duwen, rollen, duwen, rollen... 

Ik dacht niet meer aan thuis, aan eten en aan daarna weer op tijd naar school. Ik dacht alleen aan die sneeuwbal, hoe mooi groot die was maar ook hoe zwaar. Vaag besefte ik wel dat het heel stil was op straat; dat dat kwam omdat iedereen (wel) aan tafel zat, drong niet tot mij door. 

Wat op een gegeven moment wel tot mij doordrong was de stem van mijn moeder. Met haar jas half dichtgeknoopt was zij mij op een hol tegemoet gelopen.  

Wat zij precies zei, weet ik niet meer. Het zal vast iets van "Waar ben je in vredesnaam mee bezig?" geweest zijn. Ik herinner me wel hoe vreselijk jammer ik het vond dat ik de bal moest achterlaten (“Kind! Wat moet je ermee? Weet je hoe laat het is?”). 

Ondanks die teleurstelling had ik 's avonds toch heel trots aan mijn vader verteld dat ik die "heel grote" sneeuwbal “echt zélf” gerold had, “helemaal alleen”. (Bron: mijn moeder, die toen niet alleen verontwaardigd was over mijn gebrek aan berouw maar ook over de slecht verborgen bewondering van mijn vader.)

Ik moest aan dat voorval denken toen ik afgelopen week met een grote, zware kamerplant van het winkelcentrum naar huis liep. Ik had het ding, bijna een meter hoog, eerst in een tas aan mijn schouder gehangen. Dat liep niet lekker, de plant leek ook steeds zwaarder te worden. Toen hield ik ‘m bij de pot vast in mijn armen, waarbij het geheel ongemakkelijk boven mij uittorende. Dat maakte het niet veel lichter maar het was wat beter vol te houden. 

Het was handiger geweest als ik het ding met de auto of desnoods op de fiets had opgehaald. Maar toen ik tegen Peter zei dat ik wilde wandelen en dat ik dan misschien die ene plant uit de aanbieding bij de Appie wel kon meenemen, had hij gereageerd met “Joh, dat is toch niet te doen. Dat houd je misschien honderd meter vol maar daarna...” 

En toen werd het meisje van acht met die sneeuwbal weer in mij wakker... 

 

De plant staat nu bij ons thuis. 

Zélf gesjouwd. Helemaal alleen. 

Toch blijf ik erbij: typisch ik? Nou ja, z.....

Ach, misschien ook wel.

 

Jouw kamer in mijn huis

 

Voor jou

Als mijn leven een huis zou zijn 

Dan is mijn verdriet om jou een kamer

De grootste, de kleinste, de lichtste

De voor-altijdste kamer in mijn huis

In dat huis dat mijn leven is

Staat de deur van jouw kamer open

Soms wagenwijd, soms op een kier

Maar nooit op slot, nooit gesloten

In jouw kamer in mijn huis

Ben jij niet meer en toch altijd

Zal jij voor altijd zeventien blijven

In jouw kamer in mijn huis

Jouw kamer in mijn huis

Jouw volle, lege kamer

Een plek om stil te voelen

Raken aan toen, bij gebrek aan nu

In jouw kamer in mijn huis

Komen rouw en liefde samen

In die bitterzoete, zo dierbare kamer

Voor altijd jouw kamer in mijn huis

Max   20 januari 1987 - 8 mei 2004

Pleidooi voor luisterboeken

Het mag duidelijk zijn: ik houd van luisterboeken. Ik houd heel veel van luisterboeken en als er een luisterboekenfanclub zou bestaan, zou ik.... Nee, ik ben niet uit voorzittershout gesneden, maar ik zou wel een zeer enthousiast lid zijn. 
(Net zoals ik een enthousiast lid van een papierenboekenfanclub en een e-boekenfanclub zou zijn. Zolang het maar om boeken gaat.) 

 

Toch (of juist daarom) begin ik met een disclaimer en dat betreft de voorlezer. Deze moet goed zijn. Smaken verschillen natuurlijk maar je moet niet gevoel hebben dat de voorlezer niks met het boek heeft. Zij/hij hoeft niet persé een mooie stem te hebben maar het moet wel kloppen met de inhoud van het boek en de personages. En het moet kloppen met wat jij prettig vindt klinken.

Er wordt wel beweerd dat als iemand zegt niet van lezen te houden, deze persoon het voor haar/hem juiste boek nog niet heeft gevonden. Ik durf de stelling aan dat als iemand zegt niks met luisterboeken te hebben, zij/hij de juiste voorlezer nog niet heeft getroffen. 

 

En dan nu mijn redenen (niet in volgorde van belangrijkheid) waarom ik zo van luisterboeken houd: 

 

- Met een luisterboek hoef je niet te kiezen tussen lezen en “iets doen”.  

Tot het moment dat ik luisterboeken ontdekte was er de telkens terugkerende strijd tussen mijn boeiende boek en dat wat ik “eigenlijk” moest doen. Vaak won mijn boek.  

Nu luister ik terwijl ik “nuttig” bezig ben. (En is mijn huis een stuk schoner.) 

 

- Dit punt vloeit voort uit het vorige. Saaie, eentonige klussen worden leuk. Echt! Je wordt er op z'n minst niet meer zo chagrijnig van.

De badkamer een goede beurt geven, een volle strijkmand wegwerken, ettelijke kratten met boeken uitpakken (toen ik nog werkte), van eenzame sokken weer complete paartjes maken: wandelingetjes door een zonnig park dankzij een mooi boek in mijn oren. 

Ik heb zo zelfs een keer de luxaflex in onze keuken lamel voor lamel afgesopt omdat net toen ik dacht wie de dader was, de schrijver weer een verrassende bocht nam en ik onmogelijk kon stoppen met luisteren. True story!

 

- Luisterboeken zijn overigens niet alleen maar fijn bij vervelende bezigheden. Het is ook heerlijk, vooral heerlijk ontspannend, om tijdens het luisteren te breien, een legpuzzel te leggen, wat naaiwerk te doen, onkruidjes te trekken, te tekenen, naar buiten te staren. 

Dat laatste zou ik dan weer niet (lang) kunnen omdat ik, hoe boeiend mijn boek ook is, snel in slaap val als ik ondertussen niet iets doe. Dit hoeft geen nadeel te zijn want: 

 

- Luisterboeken zijn ideaal tijdens nachten waarin je de slaap maar niet kan vatten.  

Je hoeft geen (storend) bedlampje aan te doen en, tenzij het verhaal heel spannend is, je valt binnen no-time in slaap. Een handig hulpmiddel hierbij is de bookmark- en timerfunctie, zodat je, als je de volgende ochtend fris en fruitig wakker wordt, je toch terug kan vinden waar je in het verhaal gebleven was. 

 

- Goede voorlezers kunnen iets extra’s toevoegen. Ik noemde ze al in de disclaimer hierboven maar écht goede voorlezers kunnen het verhaal levendiger, echter, maken. Echter dan een film zelfs.

Er zijn mensen die niet van “ik-boeken” houden en daardoor romans mislopen die zij, wanneer ze anders geschreven waren, wel goed gevonden zouden hebben. Als zo’n boek voorgelezen wordt, is dat toch anders, vertelde iemand eens. Want “dan lijkt het alsof de voorlezer die ik-persoon is.” 

 

- Luisterboeken en lichaamsbeweging gaan perfect samen. Eén van mijn voornemens na het stoppen met werken was om dagelijks (nou ja, zeer regelmatig) te wandelen. Dankzij luisterboeken lukt mij dit met gemak. Vaak loop ik nog een extra blokje als een hoofdstuk nog niet uit is. 

Al luisterend fietsen durf ik niet aan, het risico dat ik dan rechtdoor op rotondes ga, medefietsers overhoop rijd en/of oeverloos verdwaal is erg groot. Maar er zijn mensen die het wel kunnen. En er erg van genieten.

 

- Luisterboeken en lang/saai onderweg zijn is ook zo’n ideale combinatie. Ik heb veel bibliotheekklanten gehad die het ene luisterboek na het andere verslonden tijdens het forenzen tussen huis en werk/school. 

Zelf luister ik zelden in de auto (zeker niet als ik achter het stuur zit, dat zou nog desastreuzer zijn dan op de fiets) maar wel tijdens het treinen. Ooit stond ik in een overvolle trein gepropt tussen medereizigers die allemaal groter waren dan ik (story of my life) waardoor ik het Spaans benauwd kreeg. Ik deed de oortjes van mijn telefoon in, startte een luisterboek en kon weer ademhalen. 

 

- Luisterboeken zijn echt niet voor luie lezers! Wat de piep zijn luie lezers?? Grotere onzin heb ik zelden gehoord.  Luisterboeken kunnen juist aanzetten tot (meer) lezen. Bovendien: 

 

- Luisterboeken zijn inclusief. Ze zijn dé oplossing voor mensen die slecht of helemaal niet meer kunnen zien, voor hen die (steeds meer) moeite hebben om zware boeken vast te houden, voor herstellenden van een neurologische aandoening, voor dyslectische scholieren die moeten lezen voor hun lijst, voor hen die (beter) Nederlands willen leren.  

 

- Er bestaat een onderzoek dat uitgewezen heeft dat je sneller in een verhaal wordt meegenomen als een boek wordt voorgelezen dan wanneer je het “gewoon” leest.  

Zelfs voor mij die echt “in” een boek kan zitten, klopt dit. 

Soms iets te veel. 

Voorbeeld: tijdens één van mijn wandelingetjes hoorde ik dat de hoofdpersoon uit mijn boek heel onverwachts iets vreselijks overkwam. En dan bedoel ik dus iets echt héél ergs. Daar schrok ik zo van dat ik een argeloze voorbijganger bijna (o, het scheelde maar een haartje!) bij zijn arm greep om te vertellen wat er gebeurde. De man had mij waarschijnlijk laten opsluiten. 

(Een dergelijk ongemakkelijke situatie is simpel te vermijden door buitenshuis geen thrillers te luisteren. Neem dan een grappig boek. Al zijn er mensen die het raar vinden als je zomaar hardop in de lach schiet.) 

 

Tot slot een kleine, niet helemaal onbelangrijke, tip voor degenen die, net als ik, gelijktijdig een “echt” boek en een luisterboek onder handen willen hebben. Het ene voor op de bank met een muziekje op en het andere voor tijdens het huishouden/wandelen bijvoorbeeld. Kies dan voor verschillende genres. De keren dat ik dat niet deed, werden de misdaden in beide boeken zeer, zeer ingewikkeld en ook kwam het eens voor dat ik totaal verstrikt raakte in verschillende toekomsten. 

Ja, doe er je voordeel mee.

 

Aldus mijn pleidooi voor luisterboeken. 

Ik ben benieuwd of ik hiermee iemand die twijfelde of luisterboeken wel voor iets voor haar/hem is heb kunnen overhalen om het luisteren naast (niet in plaats van!) het lezen een kans te geven. Misschien word ik dan wel tot erelid van die (bij mijn weten niet-bestaande) luisterboekenfanclub gemaakt.

 

 

Terugblik op 2021

 

In deze eerste week van 2022 wil ik toch nog even op het vorige jaar (op geheel persoonlijk vlak) terugblikken. 

Eerder had ik er geen tijd voor; na ruim een maand tussen allerlei kersterige gezelligheid geleefd te hebben (ik was geheel tegen mijn gewoonte in er al vroeg bij) was ik al die versierselen zat en moest er opgeruimd worden. Maar nu staan de dozen weer op zolder en kan ik, met behulp van mijn dagboekje en foto’s op mijn iPhone, wat herinneringen ophalen. 

 

In januari begon ik met yoga. Ik had behoefte aan iets wat het hardlopen aanvulde en ook aan rust in mijn hoofd. Op YouTube (nee, geen klasje, dat is niks voor mij) vond ik een heel inspirerend kanaal: Yoga with Adrienne. Haar motto is “Find What Feels Good”. Dat vond ik een mooi thema voor het nieuwe jaar. Inmiddels is een les van Adrienne een (bijna) dagelijks ritueel.  

Februari begon met sneeuw. Heel veel sneeuw. Sneeuw die helaas niet genoeg pakte voor een sneeuwpop maar wel glad genoeg was om als een kind op mijn achterste te vallen. (Geen foto van 😜 )Daarnaast was het een maand waarin ik de ene dag in mijn warmste hardloopoutfit liep en waarin een week later een shirt met korte mouwen al bijna te warm was. 

 

In maart kreeg ik mijn eerste vaccinatie. Ook mailde ik mijn inmiddels ex-collega’s dat ik zou stoppen met werken. Van de vele reacties die vrijwel meteen binnenkwamen kan ik nu nog steeds blij worden. 

En toen kwam april, mijn laatste werkmaand. Helaas geen afsluiting met gewone werkzaamheden en mensen die hun eigen leesvoer uitzoeken maar met tafels voor klaargemaakte boekenpakketten, schermen tussen ons en onze klanten in en aangepaste openingstijden. Het afscheid dat ik kreeg, geen “moeilijk” moment maar een gezellige en warme week, maakte dat meer dan goed. 

Mei: mijn eerste maand als pre-pensionada. En o, wat was dat heerlijk! Peter had samen met buurman M. hard gewerkt om de nieuwe tuinafscheiding op tijd af te krijgen en er “moesten” nieuwe planten komen. Het was niet een helemaal regenvrije maand maar op de droge dagen was ik bijna alleen maar in de tuin te vinden. Met in mijn handen aarde, een verfkwast of een boek. 

 

In juni hadden Peter en ik onze challenge om een maand lang vegetarisch te eten achter de rug. Dit was zo goed bevallen dat we besloten om vlees uit ons menu te schrappen. Niet omdat het goedkoper zou zijn (dat is het niet) of om af te vallen (daar is wat meer voor nodig) maar omdat het gezonder en duurzamer is om (meer) planten te eten. En ook omdat we tijdens die 30-dagen-zonder-vlees zoveel nieuwe en lekkere gerechten hadden ontdekt. (Vis eten we nog wel want geen sushi.... 😱 ) 

Ondanks dat juli een regenachtige maand was, sprongen die paar zonnige dagen er met kop en schouders bovenuit. Ik heb over de hei gewandeld met een ex-collega, wijntjes gedronken op een terrasje met een voormalige vrijwilliger die nu een goede kennis is geworden, door Arnhem gestruind met een lieve vriendin en, ook in eigen tuin, elk droog momentje goed benut. 

Augustus: de maand van de meeste dagjes uit. Met een andere lieve vriendin, met mijn zusjes en natuurlijk met Peter. Samen hebben we allerlei Hanzesteden (her-)ontdekt. Ik wist het allang maar toch: wat is Nederland toch mooi! En fotogeniek! 

En op de laatste dag van augustus was er natuurlijk mijn tandemsprong 😄 

In september kwam ik geheel toevallig een oud-buurmeisje tegen. We hadden elkaar al heel lang niet meer gezien en hadden gelukkig beiden tijd (en heel veel zin) om uitgebreid herinneringen op te halen en bij te praten. Wat kan de tijd dan omvliegen op een terrasje in de zon. 

In september ben ik ook (eerste klas!) gaan treinen naar een vriendin in Den Bosch en aansluitend een nicht een dorp verderop.  

Uitgebreid de tijd hebben voor dergelijke uitjes en sociale contacten: één van de vele dingen op mijn pensioen-want-to-do-lijst waar ik me zo op verheugd had.  

 

Ondanks dat ik mijn verjaardag nooit echt (als in uitgebreid en met veel mensen) vier en ondanks dat ik inmiddels al 64 ben, blijft oktober iets speciaals houden. Dat de kaarten met de jaren app’jes geworden zijn verandert daar niks aan. Ik krijg nog steeds extra knuffels van mijn jongens, bezoek van mijn zusjes, een verjaardagsetentje (sushi!) en mijn favoriete cadeau: een dagje uit. Dit jaar was dat naar Haarlem, inclusief het mooie Frans Hals-museum. 

In november maakte ik samen met Peter een vogelhuisje. Het oude viel al bijna uit elkaar en een ander punt op eerdergenoemde want-to-do-lijst was “met gereedschap klussen”. Een boor- en schroefmachine had ik al vaker gebruikt maar het was de eerste keer dat ik een decoupeerzaag in mijn handen had. Met paars-gelakte nagels, dat dan weer wel.  

December pakte iets anders uit dan gepland. In plaats van gezellige kerstetentjes voor drie werden het maaltijden voor twee en een blad met schaaltjes naar boven. Zoonlief was namelijk de avond voor kerst uit Parijs thuisgekomen en bleek een onwelkom Frans souvenirtje bij zich te hebben. Het werd dus quarantaine voor drie. Gelukkig was hij er niet al te ziek van en zijn Peter en ik onbesmet gebleven. Dat laatste vind ik nog steeds een wonder aangezien het bijna onmogelijk is om contact te vermijden als je in één huis woont. Hoogstwaarschijnlijk hadden de boosterprikken, die we de week ervoor gekregen hadden, gedaan wat ze moesten doen.  

December had beter gekund maar is uiteindelijk toch goed geëindigd. 

Aldus 2021. 

Het jaar waarin ik stopte met werken en niet alleen de tijd had maar ook inderdaad kon nemen om de dingen te doen waar ik mij goed bij voel.

Een jaar met, in ieder geval voor mij, weer heel veel lieve en leuke mensen en met meer dan genoeg mooie dagen en momenten om de moeilijke, de verdrietige van een milde waas te voorzien.