Sinttrauma

Zoals elk jaar wel was er de laatste tijd, en dan duurt het nog ruim een week tot 5 december, al behoorlijk wat commotie rond Sinterklaas en zijn feest.  

Het begon met het zinken van een pakjesboot. Als ik de reacties over dit dramatisch in beeld gebrachte gebeuren moet geloven zijn er hierdoor kinderen op het hysterische af in paniek gebracht. Met als vanzelfsprekend gevolg dat hun ouders hun eigen nachtrust wel op hun buik konden schrijven. Men sprak zelfs van #sinttrauma. "En bedankt NPO!"

 

Daarna maakte Daphne Bunskoek in RTL Boulevard een uitglijer van jewelste. Tijdens een gesprek over pepernoten (kruidnoten!), die men overigens (tip van het jaar, zeker voor mensen met huisdieren en/of een vochtig huis) het beste in een tupperwarebakje bij de klaargezette schoen kan zetten, had zij haar gast gevraagd of het lang geduurd heeft voordat diens kinderen erachter kwamen dat Sint niet bestaat. Volgens de artikelen hierover (ja, zover is het gekomen) was niet alleen de gast maar waren ook alle andere aanwezigen to-taal in shock. Evenals alle ouders die hun kinderen naar dit programma lieten kijken (“Weer een slapeloze nacht. En bedankt!”). 

 

Ik heb het fragment opgezocht, zag weinig shock en vond de reacties behoorlijk overdreven. Net als de hysterie rond die “Taaitanic” overigens. Een kinderziel kan best wel wat hebben en de fantasie van hardcore-gelovigen is zeer rekbaar. Het vinden van snoepgoed in een tupperwarebakje naast je schoen lijkt me lastiger te behappen. (Net als al het andere Boulevard”nieuws” voor een jong kind, maar dat terzijde.) 

 

Toen onze jongens nog volop in Sinterklaas en zijn gevolg geloofden bestond er nog niet zoiets als het Sinterklaasjournaal. Hoe leuk Dieuwertje Blok het ook doet; ik denk dat ons zo toch veel gebroken nachten en, waarschijnlijk, tevergeefs geboden nazorg bespaard zijn gebleven. Natuurlijk waren het ook bij ons onrustige dagen maar het ergste wat kon gebeuren qua “echte” consternatie was het aantreffen van de troep die de rotzooipiet in klaslokalen had gemaakt. 

 

Nee, als ik terugdenk aan een gebeurtenis die de hashtag sinttrauma meer verdient, kom ik op een pakjesavond, gevierd nog voordat wij kinderen hadden. Het was een ouderwets gezellige avond met gedichten en surprises. Zo was de verwachting bij aanvang tenminste... 

Helaas bleek er zich onder ons een Sint met een wat wreed gevoel voor humor en een zeer creatieve geest te bevinden. 

 

Een van ons had bovenaan haar verlanglijst een vissenkom gezet en degene die haar lootje had getrokken (die creatieve, wrede enzovoort Sint dus) kon daar wel wat mee. Er was een gedicht waarin de inhoud van het bijbehorende pak niet alleen langzaam maar zeker werd onthuld maar waarin ook duidelijk werd dat het geven van een leeg aquariumpje niet des Sints was. Daar hoorde toch minstens een vis bij. Tot op dit punt was er niks aan de hand, natuurlijk zou er een goudvis bijgekocht worden, dat was ook bedoeling van de ontvanger: eerst een kom, daarna een vis.  

Maar, zo ging het gedicht verder, Sint had zijn imago van gulle gever hoog te houden maar aangezien een vis in water hoort... en water zich niet in laat pakken... in ieder geval niet in vloeibare vorm... 

Het kwam erop neer dat er maar eens in de vriezer gekeken moest worden. 

Ik herinner mij na jaren nog met hoeveel afgrijzen er een blok ijs uit de vrieskast gehaald werd. En met hoeveel meer afgrijzen ontdekt werd dat er iets oranje-achtigs mee ingevroren was. 

 

Het blok ijs werd, zoals de instructie op rijm luidde, in de kom gelegd en dan “zou het cadeau compleet zijn”. Niemand van ons (op die “gulle gever” na natuurlijk) wist of zij/hij het volledig ontdooien wel wilde meemaken. (NB Het concept sushi/sashimi was in die tijd nog niet bekend bij ons.) 

Het smelten ging tergend langzaam. Een van ons (en toen konden we meteen vermoeden wie de creatieve Sint was) suggereerde om de ijsklont in een pannetje om te leggen en vervolgens op een zacht vuurtje te zetten, maar hier werd luid tegen geprotesteerd. Heel luid. 

 

Halverwege de avond was er van het ijs zoveel gesmolten dat wij de contouren van een visje konden zien. En aan het eind, toen alle pakjes, met de, van de weeromstuit, nodige omzichtigheid, waren uitgepakt hoorden we gespat met water en een luid “O, kom er eens kijken!”. 

En nooit eerder had die zin zo luguber geklonken... 

#sinttrauma #enbedanktsinterklaasje 

 

 

Disclaimer: Ik was niét die Sint! En ook niet degene die een bevroren stuk winterpeen, uitgesneden in de vorm van een goudvis, kreeg. 

 

 

 

Ons vastgoedavontuur

Het is niet iets wat je op een achterafmiddag besluit. We hebben er, zonder overdrijven, zeker een paar jaar overgedaan. We zijn van als-we-nou-eens naar goed idee, van voorzichtigjes rondkijken en schrikken van prijzen naar toch-maar-niet gegaan. Toen was het even van de baan maar een jaar later begon het weer te kriebelen: het is wel leuk... Weer een oriëntatieronde, (toch) weer schrikken van prijzen, weer twijfel of het, hoewel erg aantrekkelijk, wel iets voor ons is... 

 

Ik heb het over de aankoop van een huis. Van meerdere panden om precies te zijn, want ja, wat is nou één huis als je besluit om te investeren in onroerend goed. Het is absoluut niet zo dat ik de vastgoedmarkt erg in de gaten houd maar de winstgevende activiteiten van die ene prins met een grote bril zijn niet aan mij voorbijgegaan. Bovendien is het toch echt een “pensionado-dingetje”. 

We wilden het wel wat anders aanpakken; niet iets in Spanje, geen achterstallig onderhoud, goede isolatie, iets karakteristieks, duurzaam en (natuurlijk) klimaatverantwoord. 

Dat laatste zou een probleem kunnen worden aangezien wij in een Natura2000-gebied wonen. Heel mooi natuurlijk maar bouwen gaat dan wel met de nodige rompslomp aan formulieren, wetgevingen, vergunningen, bestemmingsplannen, enzovoort, enzovoort gepaard.  

Dan toch maar iets in de bestaande bouw? CO2-compensatie door bomen aan te planten? 

 

We deden weer het een en ander aan research, zeer grondige research, kochten alvast genoeg bomen voor een klein bos en begaven ons vervolgens (vanwege dat karakteristieke dus) op het pad van monumenten. Verdwáálden op het pad van monumenten om precies te zijn, want o, al die voorwaarden! Het enige (naast, weer, dat karakteristieke) aantrekkelijke van een of meerdere (nooit klein denken, hè!) monumenten is de mogelijkheid tot het aanvragen van subsidies en leningen. Er zijn namelijk fondsen voor onderhoud, restauratie en ook aankoop.

En dat brengt mij op de financiering van onze, toch wat gedurfde, plannen. 

 

Het kostte Peter heel wat uurtjes met Excelbestanden, het heen en weer schuiven van potjes met spaar- en feestdagengeld en geen of toch maar wèl een hypotheek maar hij heeft het voor elkaar gekregen. Natuurlijk! (Dit voor degenen die zijn creativiteit, eh, ik bedoel kwaliteiten op het gebied van financiën kennen.) 

Nu zijn we eruit! 

De kogel is door het kerkje! 

 

Inmiddels hebben we, naast al die bomen, een aantal panden aangekocht. 

Ook hebben de eerste gegadigden voor ons project zich al gemeld. Ja, het gaat echt heel goed! 

Het zou (zou!) een klein probleempje kunnen zijn dat wij weinig tot nul kennis hebben van planologie en ruimtelijke ordening (we hebben zelfs nooit iets als SimCity gespeeld) maar ik denk dat we dat met wat fantasie ruimschoots kunnen goedmaken. 

 

Het heeft al met al heel wat voeten in aarde gehad maar ons vastgoedavontuur gaat beginnen! 

Binnenkort, Peter kennende héél binnenkort, gaan we beginnen met... 

 

de aanleg van.... 

 

ons kerstdorp! 

Laat de champagne maar knallen!

Doelloos

 

“Ja, met mij gaat het ook wel goed. Z’n gangetje, zeg maar. 

 

En op het werk... ach, wat zal ik zeggen? Er moet steeds meer in minder uren gebeuren, lijkt het wel. De kwaliteit wordt er zo niet beter op en het plezier ook niet.  

 

Als ik jonger was, had ik vast een andere baan gezocht. Wat meer uitdaging kan ik wel gebruiken. 

Maar ja...  

 

Wie? O, dat is een nieuwe collega. Nee, inwerken is er niet meer bij. Nauwelijks tenminste. Zo lastig is dit werk ook weer niet, vindt “men” dan. Niet als je alleen de standaarddingen doet. Voor de extra service, wat verdieping, dat wat het leuk en boeiend maakt, is toch geen tijd meer voor. 

 

Ja, dat is echt jammer. Het inspireert ook niet. En op de een of andere manier vreet het energie. Soms vraag ik mezelf af wat ik nou zo’n dag gedaan heb dat ik er zo moe van ben. Als ik thuis aan het stofzuigen ben voel ik me bijna nuttiger dan op het werk! Ha ha ha! 

 

En jij dan? Wat doe jij nu zoal? Je mist het werken niet? 

Ja, het is nu fijn weer om te wandelen en te fietsen. Lekker gezond ook. Sporten, ook zoiets. Goed, hoor! 

Heerlijk toch om er nu de tijd voor te hebben. Klussen, lezen, documentaires kijken, wat meer dan alleen wat hoogtepunten van het journaal meekrijgen... Ha, na een werkdag val ik erbij in slaap! 

Naar een museum, ook altijd leuk en interessant. O, als ik toch meer tijd zou hebben! 

En puf natuurlijk. 

 

Tja... 

 

Wat? Ook met prepensioen? 

 

Ik? 

Nee joh, ik ben nog lang niet aan stoppen toe. Het lijkt me ook wat, eh, toch wat léég zo zonder werk. 

 

Beetje doelloos, als je begrijpt wat ik bedoel.” 

 

 

Over bijen, beren en nog wat beesten

Een collega heeft een reis geboekt naar een land waarvan je amper weet waar het ligt en opeens kom je overal de naam van die vakantiebestemming tegen. 

Je vriendin is helemaal idolaat van de hond die zij net heeft en opeens zie je overal hondenuitlaters met precies zo’n beestje. 

Je weet net dat je zwanger bent en, ja hoor: opeens overal dikke buiken. 

 

Opeens? Opeens en overal? 

Toeval? 

Heel herkenbaar in ieder geval. 

 

Ik heb geen vakantieplannen, geen vriendin die constant foto’s van haar hond doorstuurt en ben zeker niet zwanger - mijn “opeens en overal” opduikende berichtjes gingen de afgelopen dagen over dieren.  

Het begon met een artikeltje over bijen, over Britse bijen. In Groot-Brittannië is er iemand die de functie van koninklijke bijenhouder heeft. Vrijwel meteen nadat bekend gemaakt werd dat de koningin, de echte, niet die van de bijen, was overleden heeft deze man, John Chapple is zijn naam, de bijen van de paleistuin hiervan officieel op de hoogte moeten stellen. Geheel volgens protocol heeft hij eerst zwarte linten om de bijenkasten gebonden en daarna op elke kast geklopt om vervolgens het verdrietige nieuws op fluistertoon door te geven. Dit alles om te voorkomen dat de bijen zouden stoppen met het maken van honing, misschien wel zouden vertrekken of, nog erger, zouden sterven. Van bijgeloof naar traditie en dat al eeuwenlang. 

Asterix zei het al: “Rare jongens, die Britten.” 

 

Daarna las ik over een slang in een Zweedse dierentuin. Bezoekers zagen de tweeënhalve meter lange en zeer giftige koningscobra via een opening van een lamp uit zijn hok verdwijnen, filmden de ontsnapping en sloegen alarm (uiteraard in deze volgorde). Een hele week hebben medewerkers pogingen gedaan om het beest te lokaliseren en vervolgens te vangen. Het eerste lukte, het tweede niet maar gelukkig is Houdini, zoals de slang nu genoemd wordt, uiteindelijk zelf naar zijn verblijf teruggekeerd. Omdat het daar buiten te stressvol en ook te koud was, veronderstelde de directeur van de dierentuin. 

Het was een rare gewaarwording voor mij om me helemaal in zo’n eng beest te kunnen verplaatsen. 

 

En toen was de beer los. Figuurlijk en ook een beetje letterlijk want wat was er “opeens” in het (mijn) nieuws?  De Fat Bear Week. Ik had er nooit eerder van gehoord maar het is dus een week waarin bezoekers van een nationaal park in (natuurlijk) Amerika kunnen stemmen op hun favoriete dikke beer. En waarbij (weer natuurlijk) gefraudeerd werd. Beer 747 (635 kilo - hoe weeg je zo’n dier??) versloeg dit jaar beer Otis, recordhouder met vier titels. Het is fatshaming op z'n kop.

 

Een andere verkiezing, ook bijzonder en ook omgeven met iets van een schandaal is de Vogel van het Jaar-verkiezing in Nieuw-Zeeland. Daar werd dit jaar de kakapo, een zware, niet-vliegende papegaai, uitgesloten van deelname. Mijn formulering “iets van een schandaal” is een understatement aangezien er na dit besluit een rel is losgebarsten, er werd zelfs gesproken van vogeldiscriminatie. Volgens Kakapo-aanhangers was dit niet overdreven, want had de organisatie vorig jaar niet een vleermuis laten deelnemen? Een niet-vogel die ook nog gewonnen had? 

 

Hoe kwam ik nu aan al deze (en meer, maar ik wil het even hierbij laten, dit stukje wordt zo al lang genoeg) artikelen en berichtjes? Was het louter en alleen toeval? Maar toeval bestaat toch niet? 

Nee (zei Google), ik ben gewoon “slachtoffer “geworden van de zogenaamde frequentie-illusie. Ik dácht dat ik dezelfde soort berichten opeens vaak en overal tegenkom maar die illusie klopt niet. Ze waren er altijd al, alleen lag mijn aandacht er nu op. Het kwam door een soort algoritme in mijn eigen hoofd. 

Net zoals je brein met een bepaald vakantieland, dat ene hondenras overspoeld kan zijn, aanstaande ouders vol zijn van hun zwangerschap, stond mijn blik door die (koninklijke!) bijen de afgelopen dagen op beesten gericht. Zo simpel lijkt dat te gaan.  

 

Zo simpel en zo ontspannen. Want het had wel wat, al dat dierennieuws. Het was verfrissend om even geen berichten over oorlog, stijgende energiekosten, klimaatverandering en meer van dat al te lezen maar om mij die cobra als huismus voor te stellen. Om mij af te vragen of beer Otis nu extra aan het eten is, wat die bijen van koning Charles vinden en of de kakapo erg verdrietig is dat er niet op hem gestemd kon worden. 

Het was verfrissend om bij winnaar van verkiezingen niet aan die ene voormalige president van de VS te denken maar aan een klein rotswinterkoninkje.