Ze nam in ieder geval meteen op

Een rustige zaterdagmorgen waarop ik wat in onze voortuin bezig was. Een groepje kinderen was rondjes door de straat aan het fietsen. Ze slingerden langs geparkeerde auto’s, maakten extra vaart bij de verkeersdrempel en probeerden elkaar van de weg te racen.

Onze straat is geen doorgangsweg en bepaald niet druk maar het blijft uitkijken geblazen, daarbij waren die kinderen nog maar jong, ergens tussen de negen en elf jaar. Redenen genoeg voor mij om, al onkruid trekkend, voor de zekerheid een oogje in het zeil te houden en voor een overbuurman die zijn auto aan het wassen was om zelfs een paar keer een waarschuwing te roepen.

Toen klonk er een vrolijke ringtone. Een van de kinderen stapte van haar fiets af en keek op haar pols. "O-o, vast je moeder!" riep een vriendje. En inderdaad: “Hoi mam!” en daarna "Ja, alles is goed."

 

Noem mij een boomer (al ben ik strikt genomen te jong, oké, net niet oud genoeg, voor die benaming) maar ik keek er toch van op: een basisschoolkind met een telefoon? En dan niet zomaar een telefoon maar een in de vorm van een horloge? Tegelijk begreep ik het wel.  Een mobieltje kan vergeten worden, uit een zak vallen en zo'n smartwatch zit stevig om een pols. Als ouder wil je in je beschermingsdrift het liefst elk moment van de dag willen weten waar je kind uithangt en of alles nog wel goed gaat.

 

Toen onze oudste de leeftijd had dat hij op vrijdag- en zaterdagavond liever met vrienden “ergens” uitging dan in gezinsverband voor de tv te zitten, had hij (nog) geen mobieltje. Er waren in die tijd wel momenten (vooral op die vrijdag- en zaterdagavonden) dat ik me afvroeg of het niet verstandiger (lees: geruststellender voor zijn vader en mij) was als hij er wel eentje had. Het bleef bij afvragen, en ook een paar keer aandringen, maar oudste had er geen behoefte aan. 

Een vriendin vertelde toen dat ik er niet erg rouwig om hoefde te zijn: haar puber had wel een mobieltje maar bij het uitgaan leek zij ("Ik weet ook niet hoe het kan, mam.") zelden goed genoeg bereik te hebben om naar huis te bellen en helemaal niet om telefoontjes van het thuisfront aan te nemen. “En om dan telkens op de voicemail te stuiten is, geloof me, echt niet goed voor je zenuwen!"

De moeder van het meidje dat in mijn straat aan het fietsen was had zich hier kennelijk wat slimmer op voorbereid. Zo te zien, toen haar telefoon afging was het kind vrijwel direct van haar fiets gestapt, had zij haar dochtertje op het hart gedrukt elke keer dat zij gebeld werd op te nemen. Je kan het ze maar meteen goed aanleren, dat is veel beter voor je zenuwen, zal zij gedacht hebben.

 

“Hoi mam!”

"........"

“Ja, alles is goed.”

"......."

“Wat? Nee..."

"......"

"Nee, hoor. Natuurlijk niet, we zijn gewoon binnen aan het spelen.”

Tja, het kind had wel meteen opgenomen maar misschien is het een nog slimmer idee, en beter voor moeders zenuwen, om een smartwatch met gps te kopen.
Of een enkelband.

De grote boekenkastmetamorfose, deel IV

Dit is het vierde en tevens laatste deel van ons recentste klusproject en met grote blijdschap en veel voldoening kan ik, uiteraard mede namens Peter, meedelen dat onze nieuwe boekenkast {{tromgeroffel}}

 

~AF~

is!

Na de (voor de volledigheid en vooral het effect) hierboven geplaatste “voor”-foto dan nu de foto waarop iedereen natuurlijk met smart heeft zitten wachten {{nog een keer tromgeroffel}}:

Is het niet práchtig geworden? Met recht een metamorfose, toch?

De grote klus is volbracht en op slechts twee, inmiddels verwijderde, splinters na zijn er geen gewonden en (erg) lelijke woorden gevallen of lichaamsdelen per abuis doorboord. Ook vinden we elkaar nog steeds lief, hebben we alleen gezaagd wat er ook echt gezaagd moest worden, hebben onze buren geen spontane verhuisplannen gekregen en hoeven we onze woonkamer (die tijdelijk werkplaats was) alleen stofvrij, heel, heel grondig stofvrij, te maken en niet eens, nou ja, amper te ontdoen van verfklodders.

Ik ga hier geen beschrijving geven van hoe alles in en aan elkaar vastzit; ik zal ook niemand hier vermoeien met een werktekening of iets dergelijks maar neem van mij aan dat dankzij
vierhonderd schroeven,
vijfendertig slagpluggen, de inhoud van
drie tubes montagekit en
tien van die onmisbare wigjes
deze grote boekenkast stevig overeind en op z’n plek zal blijven. Oftewel, zoals Peter het formuleert: “Die gaat nergens meer naar toe!”

 

Alsof een boekenkast, inclusief een

zestig centimeter brede gips- en dito lattenwand,

opgebouwd uit

zeven grote en drie kleinere kasten,

vijftig meter latten,

vierendertig meter plinten en stijlen,

zeventien en een halve meter steunlatjes en

vierentwintig meter sierlatten

dat zou willen....

 

Sorry, verwacht van mij geen details of zelfs tips; ik weet hoe ik een lang verhaal kort moet houden. Alleen nog even dit: die kast van ons, die dus nergens meer naar toe kan, moest natuurlijk ook geverfd worden. Gelukkig niet elke plank maar wel elke meter van die

vierendertig meter plinten en stijlen.

En omdat we beiden van die precieze pietjes zijn met maar liefst

drie lagen.

Zo glad en zo strak mogelijk. Dat kostte zo'n

anderhalve liter grondverf/houtlak.

Ik kan voorlopig geen kwast en roller meer zien! En ook even geen bouwmarkt, al ben ik dan niet alle

achttien keren in de afgelopen

vijf weken met Peter mee geweest.

 

Ja, het was een beste klus maar vooral ook een heel leuke. We vinden dat het resultaat, deze voor ons perfecte kast met

tweeëntwintig meter boekenplanken,

vier lampen,

zes contactdozen/schakelaars en

veertig meter keurig verstopte computer- en elektriciteitsleidingen,

en waarbij elke millimeter telde én {{persoonlijke tromgeroffel}} klopte,

vele malen mooier is geworden dan we bedacht en verwacht hadden.
Het zal begrijpelijk zijn dat we daarom zo trots als een aap met 

zeven l..., eh, staarten zijn op onze kast maar zeker ook op elkaar!

Heel erg trots!

Mooi en bijzonder

Het regende niet met bakken uit de hemel maar wel met kleine emmertjes op die dag, gisteren vijfenveertig jaar geleden. En alsof dat niet genoeg was, was ik ook nog snipverkouden. O, en had ik al gezegd dat we de volgende dag zouden trouwen? De herinneringen zijn met de jaren behoorlijk vervaagd maar ik weet nog wel dat ik toen beslist geen op-een-roze-wolk-bijna-bruid was.

 

Ik ben die dag naar een drogist geweest (“Heeft u iets waardoor mijn verkoudheid morgen helemaal over is?” - “Kind, als we zoiets hadden, waren we schatrijk!”) en ben met een groot pak zakdoekjes en extra paraplu’s thuisgekomen. Wat had ik meer kunnen doen naast lichtelijk wanhopig zijn?

 

Ik zag het al helemaal voor mij. Dat er “Jullie mogen elkaar nu kussen” gezegd werd en dat ik dan eerst in een verfrommeld zakdoekje zou snuiten met luide toetergeluiden en al. Dat Peter zich dan naar mij toe zou buigen maar halverwege die beweging terug zou deinzen bij de aanblik van mijn glimmende, rode neus. (De gedachte dat daar dan mogelijk nog een snotterige draad aan zou hangen probeerde ik bij die fantasie krampachtig te blokken. Ieuw!) 

Peets belofte met betrekking tot de tegen- naast de voorspoed zou dan meteen fors op de proef gesteld worden.

 

Terwijl ik me zo in dat horrorscenario aan het verliezen was, zat Peter, die niet wist van mijn plotselinge gesnotter een paar kilometer verderop met een vriend platen te draaien. Als hij al gemerkt had dat het regende, had hij beslist iets als “wat nu valt, valt morgen niet” gedacht.

Dit schetst zo’n beetje hoe we toen waren en na al die jaren nog steeds zijn: Peter nuchter en rustig, geen zorgen voor de dag voor morgen - ik een dramaqueen met tegelijk een praktische inslag.

 

De zakdoeken en de paraplu’s bleken vandaag vijfenveertig jaar geleden niet nodig. Mijn verkoudheid was net zo opeens verdwenen als de dag ervoor opgedoken en de regen had plaatsgemaakt voor een feestelijke zon. Mijn zusjes hadden het tuinpad en de voordeur versierd, onze ouders waren gepast ontroerd, iedereen (inclusief kapper en fotograaf) was vrolijk en op tijd, Peter had zich niet verslapen na het tot in de late uurtjes muziek luisteren (met ongetwijfeld een paar pilsjes erbij) en mijn neus was niet meer glimmend en rood. 

 

10 augustus 1978 is een dag geworden om nooit te vergeten (bij wijze van spreken dan #vervaagdeherinneringen #geenzestigmeer) maar niet de mooiste dag van ons leven. Natuurlijk en gelukkig niet.

(Is er serieus iemand, langer dan een week getrouwd, die haar/zijn huwelijksdag De Mooiste Dag Ooit noemt? Ik mag toch hopen van niet!) 

Het was zeker wél een mooie en bijzondere dag.

Het was het begin van ons mooie en bijzondere leven samen.

Samen met elkaar en, een paar jaar later, samen met onze mooie en bijzondere jongens.

 

 

De grote boekenkastmetamorfose, deel III

En we zijn weer een week verder. De ruwe uitvoering van de boekenkast (het zijn meerdere kasten maar omdat ze nu bijna onafscheidelijk aan elkaar vastzitten, beschouwen we het als één geheel) staat en is ook al voor een deel “aangekleed”. Op de planken zijn steun- en sierlatten (deels) gespijkerd en gelijmd waardoor zij wat robuuster ogen.

Afgelopen dinsdag hebben we onder- en bovenplinten volgens een door Peet zorgvuldig uitgerekend en uitgetekend schema laten zagen en inmiddels ligt de helft gegrond en geverfd klaar om bevestigd te worden en wacht de andere helft op een tweede laklaag.

 

Normaalgesproken (als in: bij vorige klussen) zou ik nou al niet kunnen wachten tot alles klaar was. Nu is dat anders, ik vind het nog steeds erg leuk om de kast onder onze handen te zien “groeien”. Wat niet wil zeggen dat ik me niet verheug op het eindresultaat.

Tussen de bedrijven door ben ik al verschillende versies van mogelijke indelingen aan het bedenken:

Alle Nederlandse schrijvers bij elkaar en vertaalde boeken apart?
Of gemixt maar wel los van de Engelstalige?

Alles op alfabet, op grootte, op kleur, op genre?
Fictie naast non-fictie en dan non-fictie op onderwerp?
Jeugdboeken en verhalenbundels in een eigen hoek of...?

 

Qua weersomstandigheden hadden we deze klus niet beter kunnen plannen. Er is nu geen enkele behoefte aan lange fiets- en wandeltochten; dat komt wel weer als de kast af is en het weer opgeklaard. Hopelijk vallen die twee dingen samen. En zo niet, dan gaan we toch lekker lezen. Of aan een volgend project beginnen... 😉

 

Maar eerst nog: dóór met de verfkwast en -roller.

(Spoiler: de optie "boeken op kleur" is afgeschoten 🤪 )

(wordt vervolgd)