Veertig jaar samen

Café Onder de Toren. Stamkroeg van de leerlingen van (vooral) onze middelbare school en kortweg OT (óótéé) genoemd. Tijdens al dan niet “zelf opgenomen” tussenuren en pauzes, en na schooltijd kwamen wij hier wat nu chillen genoemd zou worden maar toen gewoon rondhangen heette.

In OT bietsten (heet dat nog zo anno 2015?) wij iets te roken, schreven wij absentiebriefjes voor elkaar, probeerden wij in veel te weinig tijd alsnog repetities voor te bereiden (en gaven dat vervolgens snel op) en schuilden wij ook als het niet eens regende. We werden er verliefd en we maakten er verkeringen uit. Het was onze tweede huiskamer maar dan zonder ouders. De enkele leraar die er quasi nonchalant binnen wilde komen, in een uiteraard tot mislukken gedoemde poging  jong en hip te lijken, raakte bij zijn snelle aftocht steevast verstrikt in het zware gordijn bij de voordeur. Toen OT in april 1975 moest sluiten (wij waren er heel vaak en lang maar bestelden kennelijk helaas te weinig) waren wij natuurlijk niet verloren maar het voelde lang wel zo.

Hoe ik nu zo op OT kom? Omdat daar, vandaag precies veertig jaar geleden, een paar maanden voor die droevige sluiting, onze verkering begon. Veertig jaar... Het lijkt bijna langer dan wij oud zijn. Wie had dat kunnen bedenken? Van zoenen in een schoolkroeg tot inmiddels veertig jaar nog steeds dol op elkaar. Nog steeds èn steeds meer. Als OT nog had bestaan, hadden we daar vanavond beslist uitgebreid geproost op al die mooie jaren samen. Nu moeten we het met een dineetje in een luxe restaurant doen. Ach ja, het zal natuurlijk behelpen zijn ;) maar we zullen er wat moois van maken, net als van de afgelopen veertig jaar.

Proost alvast lievie! Op ons. Op die ene dag toen in OT. Op toen, op nu en op de volgende veer... eh, nog veel meer jaren samen! Ik kan me geen mooiere toekomst voorstellen!

Dingen die ik denk als ik aan het puzzelen ben

Zal ik tegelijk een luisterboek opzetten of nu even niet.....?

Vijftienhonderd stukjes is wel erg veel. What was I thinking??

Boos gezichtje, geel stukje met stipjes. Waar hoort dat boze gezichtje met geel stukje met stipjes?

Je moet wel gek zijn om in zo’n vol zwembad te willen!

Oh, die laatste vakantie met ons allen... Wat was het heet die zomer! En wat hebben we toen veel gezwommen! Gelukkig was het zwembad in dat park niet zo vol....

Ha! Daar! Daar moet dat gele stukje met... Nee, past niet. Of...? Nee.

Wat heeft die man toch met pleisters? Op blote billen ook nog. Grappig wel.

............

Huh? Dit is toch een puzzel voor alle leeftijden? Wat heb ik nu dan voor een klein behaard stukje vlezig iets?? O, een árm! Ach, natuurlijk. Een arm. Dirty mind ik...

Ha! Daar bij die bal! Boos gezichtje onder bal! YES!

Ik moet eigenlijk plassen.... Wacht! Dit stukje past hie... nee, toch niet. Uh.....

Zoek-zoek-zoek-zoek.... Zoekerdezoek....

.............

De zon schijnt wel lekker daar buiten. Zo direct maar een stukje lopen. Zo.... direct.....

Met dit heldere licht kan ik mooi die blauwe rand doen. Straks is het te schemerig en dan lijkt al dat blauw nog meer op elkaar.

Zit er nou een pedo in dat bad?? Vieze vent met zijn tong uit zijn mond! Ieuw!

Misschien even gauw de wasmachine aanzetten? Doe ik toch wat nuttigs....

Pee-hee? Wil je een kopje thee voor me maken? Please?

Ik wou dat ik ook zo kon tekenen. Of nee, zíngen! Ik wou dat ik kon zingen!

Mamma Mia! Waar moet dat stukje nou? Mai-mai even verder zoeken! Mamma Mia...

Ik kan niet zingen.

..........

Kom! Nog één stukje en dan naar boven! Vooruit!

Eerst snel naar de wc! Snel-snel-snel-snel... Pfffff!

Ach, telefoon ligt nog bij de puzzel. Hmmm, ben best wel ver eigenlijk. Als ik nou even dit hoekje.....

Zo’n puzzel lijkt goedbeschouwd op het echte leven. Vrolijke stukjes, donkere stukjes, onduidelijke stukjes, pruttige stukjes, randstukjes.... Rándstukjes?

Wat denk ik opeens rare dingen. Zou dat nou zen zijn?

Vijf-tien-hon-derd stukjes. Ach, het lijkt meer dan het is. Nu het bijna af is.

............

Nou ja, bijna....

Al dat blauw lijkt wel erg op elkaar! Stomme lucht! Toch maar aan de onderkant door.

 Had ik nou die wasmachine al aangezet?

Ha, het schiet steeds beter op. Hierna ga ik echt aan de slag! Met de was en daarna de keuken en de......

Hoe verzint die man het allemaal bij elkaar? Een paard in een zwembad, een boze pinguïn, een butler op de duikplank... Jee, dat blote tieten-mens heeft een tattoo op haar arm. LOL!

 .........

Toch maar een luisterboek erbij aan?

Mamma Mia! Waar moet dat stukje blauw? Mai-mai waar zou dat toch passen?

.........

Verhaspelingen

“Ben je nou eindelijk klaar?”

De arme man had het zwaar. Hij had zich dik ingepakt vanwege de gure wind maar eenmaal binnen in onze bibliotheek zat zijn warme mantel hem behoorlijk in de weg. “Ben je nou eindelijk klaar?” riep hij weer naar zijn vrouw. “Ik heb het zweet op mijn voorhuid staan!”

Zijn vrouw en ik keken elkaar aan. Zij kleurde langzaam rood van schaamte en ik... ik voelde tot mijn schrik een onmogelijk te bedwingen lachstuip opkomen. Zei hij nou echt voorhuid? Voorhuid in plaats van voorhoofd? O nee, hè! O, mén! Ik heb ons kantoortje nog net gehaald.

Woorden die verkeerd gebruikt worden, door elkaar gegooide uitdrukkingen of die onbedoeld een heel nieuwe jas krijgen: het blijft een bron van vermaak. Soms heb ik alleen een vaag gevoel van dit-klopt-niet-helemaal maar kan ik niet op het juiste woord, de juiste uitdrukking komen (en zit ik zo te peinzen dat ik draad van het gesprek langzaam maar zeker kwijtraak) en soms zie ik het in alle absurditeit voor me (wat helemaal funest voor het gesprek is). Het verschil kan heel klein zijn. Bij je oog ergens op laten vallen is er niets aan de hand, zegt de ander daarentegen dat hij zijn ogen ergens op heeft laten vallen dan zie ik die dingen gewoon stuiteren. Toen een treurig persoon eens omschreven werd als iemand die er als een afgetrokken vogeltje bijzat, lukte het mij, ondanks de ernst van het verhaal, niet om mijn lachbui te bedwingen. Gelukkig begreep Peter dat ik niet hardvochtig was.

Tja, zijn naam is al gevallen: Peter. Hij is inderdaad vaak, héél vaak, degene die de meest hilarische uitdrukkingen eruit gooit. Natuurlijk is hij absoluut niet de enige. Zo schijnt in “Boer zoekt vrouw” (een programma dat ik nog nooit gezien heb maar waarover ik tegen wil en dank heel veel hoor en lees) iemand beweerd te hebben dat zij iets zo eenvoudig vond dat zij daar haar nek niet voor omdraaide. Dat zit zo’n beetje in dezelfde categorie als iemand het hoofd boven water houden. Wanneer die onbaatzuchtige actie achter de rug is, kan je blij zijn als die persoon weer stevig in zijn vel zit. Het mag duidelijk zijn dat dit niet gezegd is op een bijeenkomst van de Weight Watchers.

Iemand die helemaal in de zeik zit, daarom de knop maar moet uitzetten en alles voortaan maar op de boeg gooit. Mensen die de onderste steen boven tafel willen, die hom èn kuit eisen omdat ze die visuele cirkel zat zijn en niet meer blij gemaakt willen worden met een dooie vis. Die man die volgens zijn echtgenote in zijn volle ornaat op het podium stond (ik vond het beeld bijna pornografisch) en de klungelige leverancier die zo nat als een deur ging. Acties die als een lap op een rode stier werken. Ik vind het allemaal schitterend en vooral schitterend gevonden.

Maar wat ik echt hartverwarrend vond is het verhaal van iemand die een bepaalde uitdrukking niet kende en daardoor een compleet verkeerd beeld van haar buurvrouw kreeg. Buurvrouw had wat psychische problemen en na wat gedoe waar de halve flat van mee had kunnen genieten, had zij eindelijk professionele hulp gezocht. “Gaat het weer een beetje?” was de vraag toen buuf weer onder de mensen verscheen. “O ja, het gaat stukken beter!” antwoordde deze. “Prima zelfs, ik voel me gewoon als God in Frankrijk!”

“Ach gos, het is dus nog niet goed met haar, “ concludeerde zij-die-die-uitdrukking-dus-niet-kende meewarig. “Ze denkt nu dat ze God in Frankrijk is.... Dat arme mens. Nee, die heeft nog een lange weg te gaan...”