“Zullen we vrijdag alvast mijn verjaardagscadeautje kopen? Dan kan ik er dit weekend alvast mee oefenen.” vroeg ik afgelopen week. Tot mijn verbazing reageerde Peter niet zo positief als ik had verwacht. Hij vond het geen goed idee, mompelde iets van “Ja, maar…eh… je bent pas dinsdag jarig…”. Ik snapte er niks van. Als er iemand zich niks aantrekt van dat-hoort of dat-hoort-niet, dan is hij het wel. Hij is iemand van ja-en en beslist niet van ja-maar.
Ooit leek het hem leuk om met vakantie naar Canada te gaan. We (wij tweetjes plus een vriend) hadden toen net drie weken met een camper door het westen van de VS getrokken en onze ouders waren nog amper van de spanning bekomen. Om het plaatje duidelijk te maken: dit was in 1980, in het post-internettijdperk dus, en telefoneren naar Nederland kon alleen met een creditcard (die wij niet hadden). Voor de rest was het ook zo simpel niet, voor mij:
“Ja, maar we hebben toch gezien dat ik niet bij de pedalen van zo’n grote camper kan en dan zou je alleen moeten rijden.”
“Ja, en daarom kunnen we nu beter een auto huren en een tentje meenemen.”
“Ja, maar we hebben nog nooit gekampeerd.”
“Ja, en wil je dat dan niet proberen?”
Na een aantal van dit soort gesprekjes, tussen ons en, nadat ik overgehaald was, tussen ons en wat bezorgde personen in onze omgeving stonden we op het vliegveld van Calgary. Wij en onze twee onhandige maar/want grote plunjezakken. Daarin zaten behalve onze kleren een nieuwe lichtgewicht tent en andere kampeerspullen. Ik begrijp niet meer hoe we dat ooit voor elkaar gekregen hebben. Het zal ook wel iets met ja-maar en ja-en te maken hebben gehad.
Canada kan in mei nog behoorlijk koud zijn. Vaak waren onze campinggasjes ’s ochtends nog bevroren door de nachtvorst. We pakten dan eerst alles weer in de auto en zochten daarna een ontbijtplek in de zon op. Eén van die plekken was zo mooi en rustig dat we er een paar keer naar teruggegaan zijn. Later lazen we in een krant waarom die plek zo rustig was: een paar beren waren er na hun winterslaap naar toe getrokken en de lokale bevolking was gewaarschuwd uit de buurt te blijven. We hadden kennelijk wat bordjes gemist en die beren ons. Of misschien waren het geen beren van ja-maar en ja-en. Misschien gingen hun gesprekjes zo: “Ja, maar we zijn net wakker en wie weet hoe Europeanen smaken…” en zat er niet eentje tussen die dan antwoordde “Ja, en wil je dat dan niet proberen?”
Gelukkig maar. Voor ons. Jammer voor hen. Want onze ervaring is dat ja-en je op heel veel mooie plekken brengt en je veel goede ervaringen oplevert. Niet alleen tijdens vakanties trouwens.
Kijk, en daarom was ik zo verbaasd dat hij met ja-maar op mijn voorstel om mijn cadeautje eerder te kopen reageerde. Bleek dat het om “kopen” ging – hij had het al verstopt in de kast liggen. Ik heb het inmiddels uitgepakt en ik ga er nu lekker mee spelen.
