De laatste winterdag (in het Openlucht Museum)

Afgelopen zondag zouden we samen een kamer uit- en een andere inruimen. Maar... afgelopen zondag was het ook de laatste dag van het winterprogramma van het Openlucht Museum. Dilemma, dilemma.

Nou, nee dus. Niet voor ons, weinig plichtsgevoelig als wij zijn. Wij vonden dat we er net op tijd bij waren. Of net wat te laat, want er lag geen sneeuw meer. Het is maar hoe je het bekijkt. Mèt sneeuw zal het er ongetwijfeld (iets) mooier uitgezien hebben.

Maar dan was het ook wat glibberiger geweest. Gevaarlijker misschien zelfs.

En zònder sneeuw was het ook heel gezellig.

Kon er toch ook geschaatst worden.

Door anderen, hoor. Wij schaatsten niet - wij wandelden, keken rond en maakten foto's. Wij dachten al heel gauw nauwelijks meer aan kamers die in- en uitgeruimd moesten worden. Aan ons voornemen om dat nog voor het eten te doen.

Kamers? Wat nou kamers?

(Plichtsgevoeliger worden staat niet hoog op mijn wensenlijstje.)

De eend

"Khebeeneenddoodgereden."
"Hè, wat zeg je?"
"Ik. Heb. Een eend doodgereden!"
"En je bent niet gestopt?"
"Nee, dat kon niet! En wat had ik dan moeten doen?! Ik kon er echt niks aan doen!"

Het was een moeilijke bekentenis en dat op een dag die zo normaal begon. Zo bijna normaal. Ik was vrij, het huis kon wel een schoonmaakbeurt gebruiken en ik had een boeiend luisterboek op mijn iPhone. Om eerlijk te zijn is dit een combinatie die wel vaker voorkomt en dan doe ik toch andere (vaak minder nuttige) dingen, maar, zoals ik al zei, het was een bijna normale dag en ik ben dus flink aan de slag gegaan.

Had ik het hier nou maar bij gelaten. Had ik nou maar alleen schoongemaakt en had ik nou maar niet gevonden dat de verse bloemen die bij een schoon huis horen, meteen gehaald moesten worden. Maar helaas, na het poetsen stapte ik in de auto en ik reed met een kalm gangetje naar het winkelcentrum. En daarna met bloemen en andere boodschappen weer net zo kalm terug. Ik nam een bocht, stuurde om een rijtje geparkeerde auto's heen en zag opeens vanuit het niets een fladderende eend voor mij opduiken!

Gedurende een tel scheen de wereld stil te staan. Een tel waarin de eend en ik elkaar dodelijk geschrokken door de voorruit aanstaarden. Een tel waarin ik niet remde. Toen was er weer wanhopig gefladder en kwam het geluid terug.

"Waaah!"
BOINK!!!
"Nee toch, hè, neeeee..."

Ik dook in elkaar en gluurde in mijn spiegel: "Wat deed de chauffeur achter mij? Stopte hij? Nee! Kon ìk stoppen? Wat moest ik doén als ik kon stoppen? Hoe reanimeer je een eend? O, jakkes die eend!"

Eenmaal thuis ben ik voorzichtig uitgestapt en heb ik aarzelend onder mijn auto gekeken. Vraag me niet waarom. De "boink" was duidelijk genoeg geweest en stel je voor dat er iets te zien was bij de wielen... Maar ik zag niets gelukkig. Geen veertjes, geen... Nou ja, niets dus. Ik heb stilletjes de bloemen in het water gezet en ik ben gaan koken. Ik heb geprobeerd niet meer aan de eend en de boink te denken. Ik heb geprobeerd mij niet schuldig te voelen. Maar dat lukte niet zo goed.

Ik heb nu besloten om deze week een extra vleesloze dag in te lassen. Het is magertjes, maar ik moet toch wat. Uit respect voor de eend, om van dat schuldgevoel af te komen en bovendien, vooral, omdat Peter zijn vraag niet uit verontwaardiging stelde, maar vanwege de conclusie die hij meende te moeten trekken:

"Hmm, niet gestopt... Dus daarom eten we vandaag tòch kip."

Januari

"Laten we er iets moois van maken!" was de kreet onder mijn nieuwjaarswensen en het was de bedoeling dat het vrolijk klonk. Gezien de reacties (we gaan het in ieder geval probéren, dat is toch ook goed?) ben ik daar beter in geslaagd dan ik had verwacht en ik voelde me even als een overdreven enthousiaste coach. Ik heb me namelijk veel optimistischer en positiever voorgedaan dan ik me voelde. Dan ik me in de maand januari voel.

Januari is niet mijn favoriete maand. Ik vind het een lange, saaie maand. Teveel koude en donkere dagen na die feestelijke december vol lichtjes. Teveel klusjes die zijn blijven liggen omdat er in december geen tijd voor was. Januari is een maand die een fast forward-knop zou moeten hebben. Ooit was er een verjaardag in januari waardoor er toch iets was om naar uit te kijken, maar deze verjaardag kan al een paar jaar niet meer gevierd worden, niet zoals het zou moeten. Januari is nièt mijn favoriete maand.

Mijn blije kreet was ook meer om mezelf moed in te spreken. Want dit jaar zou januari bovendien beginnen met een uitslag waar veel vanaf zou hangen. Een uitslag waarvan ik bijna zeker was dat het een negatieve zou zijn. Dan zou ik een slechte boodschap moeten overbrengen, moeilijke telefoontjes moeten plegen en een bezwaarschrift moeten indienen. En dat allemaal in januari. De maand die mij normaal al veel, soms teveel, energie kost. Mijn nièt-favoriete maand.

Maar toen ging op 3 januari de telefoon: "We hebben de indicatie binnengekregen dat uw moeder bij ons mag komen wonen. Zij staat nu bij ons op de wachtlijst." Ik was eerst stil en stuiterde daarna van ongeloof naar verbijstering naar blijdschap en weer terug:

Hè?!
Maar...
Toch?
Yes! Yes? Yesyesyesyes!!!
Pffff... Jeetje...

Zo'n keer of ikweetnietmeerhoeveel. Het duurde lang voordat ik blij-zonder-verbijstering kon zijn. Het duurde wat sms'jes, telefoontjes, veel opgewonden verhalen en reacties die veel op de mijne leken. Januari zal nooit mijn favoriete maand worden, maar nu ben ik toch heel blij. Blij, maar vooral erg, erg opgelucht. Want het blijft wel januari. Nog steeds een donkere maand, al is het dit jaar met een heel licht randje.

Voor 2011

wens ik jullie allemaal heel veel:

Laten we er iets moois van maken!