Varen door de Biesbosch

Voor mijn verjaardag in oktober vorig jaar kreeg ik van Paul weer een belevenis, en wel een rondvaart inclusief high tea voor twee personen door de Biesbosch. Aangezien ik naast al dat gewandel, gefiets en gehardloop best wel lui ben maar ik er tegelijk ook van houd om mooie en interessante dingen te zien en mee te maken, was dit een schot in de roos.

Ik houd ervan om lekker relaxt van alles langs mij heen te zien trekken. Ik houd ervan om naar boeiende vertellers te luisteren. En ik houd ervan om tegelijk lekkere hapjes te kunnen eten. De vaartocht door de Biesbosch afgelopen zondag was dus letterlijk en figuurlijk een cadeautje!

Het was zonnig en warm toen Peter en ik naar Drimmelen in Noord-Brabant reden. Een ideale dag voor een paar uurtjes op het water. Onze navigatie wees ons perfect de weg naar de kade. Het inchecken ging zonder problemen, het vinden van een parkeerplaats was een ander verhaal. Drimmelen was vol, óvervol. Waar je ook keek zag je boten, mensen, auto’s, boten, auto’s en nog meer auto’s. Dat doen perfecte dagen in combinatie met water...

“Een klein eindje terug, achter de Spar is een groot parkeerterrein,” zei de mevrouw van het rondvaartbedrijf. Maar dat terrein was vol. En alle andere plekken waren vol. Met nog maar een krap half uur tot het aan boord gaan kregen wij het steeds benauwder en uiteindelijk hebben we onze auto ten einde raad op een parkeerplaats gezet die, hoe zal ik het zeggen, eigenlijk voor andere mensen bedoeld was. Dankzij deze burgerlijke ongehoorzaamheid konden we toch, zij het behoorlijk bezweet, op tijd weer op de kade zijn.

Gelukkig maar want…

Want wat was het een mooie tocht! Wij waren nog nooit in de Biesbosch geweest en we hebben onze ogen uitgekeken zoals dat heet. Wel op de meest relaxte manier die je kan bedenken.

Eerst vanachter het raam aan ons tafeltje terwijl wij van de royale high tea genoten en daarna vanaf het dek.

De kapitein vertelde ondertussen over de oorsprong van het nationaal park en de begroeiing, wees ons op doorkijkjes en vogelnesten, legde uitgebreid het verschil uit tussen de zee- en de visarend en wist nog veel feiten en feitjes over grienden, eendenkooien en de Biesbosch in oorlogstijd.

Aangezien mijn geest al na een half uurtje varen op standje “Superontspannen” stond heb ik helaas niet veel van zijn verhalen onthouden. Meer dan dat de film Zwartboek daar is opgenomen, de zeearend oneerbiedig “vliegende deur” wordt genoemd, omgewaaide bomen daar ook horizontaal verder kunnen groeien en dat er heel, heel veel springbalsemienen groeien heb ik eigenlijk niet onthouden.

Maar ik heb wel gezwaaid naar voorbijvarende waterliefhebbers en ik heb een paar foto’s gemaakt.

En ik heb bij deze dus weer een steengoede uitgaanstip:

Wil je een leuke rondvaart?

Al dan niet met een high tea?

Ga naar de Biesbosch!

O, en voor het geval iemand hier zich afvraagt hoe ons illegaal parkeren is afgelopen: er lag géén bon onder de ruitenwisser ;)

Wat uiteraard niet betekent dat misdaad loont 😇

Dry eyes

Dry eyes… burning like fire…

Dry eyes….

Ja, ik weet wel dat het bright eyes is en niet dry eyes maar zo zing ik het in gedachten en soms (sorry, omgeving) hardop. Dat is vanwege mijn droge ogen (preciezer gezegd: droge plekken op het hoornvlies) en het feit dat ik daar zo van baal en vervolgens baal dát ik ervan baal terwijl het wel lastig en ook wat beperkend is maar niet eens in de buurt van een serieuze handicap komt.

Snapt iemand voorgaande zin nog?

Het komt erop neer dat ik sinds een paar jaar een wat lastige aandoening aan mijn ogen heb waardoor mijn zicht wat troebel kan zijn. Ik heb dan moeite met goed focussen (letterlijk dan, hè) en maak met zekere regelmaat een wat dramatische indruk omdat mijn linkeroog dan overvloedig traant (ook als ik verre van triestig ben). Maar hoewel dit alles lastig en geregeld onhandig is vind ik dat ik toch blij en opgelucht moet zijn dat het niet erger is dan dit. Er zijn immers zoveel meer naardere ziektes en aandoeningen met zoveel meer ingrijpender consequenties.

Iets duidelijker zo?

Wat bij mij helpt om van hier zo nuchter en positief mogelijk mee om te gaan is, behalve een figuurlijke (!) trap tegen mijn achterste (bij voorkeur van mijzelf), een lijstje met plussen en minnen. En dan graag eentje met minstens evenveel plussen als minnen.

Dus vooruit! Relativeer-modus aan:

+ Ik kan nog steeds (uiteraard met mijn bril op) het grootste deel van de dag goed zien.

- Als mijn linkeroog stevig aan het tranen is en/of mijn rechteroog aanvoelt alsof ik er een uur niet mee heb kunnen knipperen, zie ik dus niét goed. Soms voor niet zo lang, totdat ik weer druppel, maar soms ook nog een tijd nadat ik weer gedruppeld heb.

+ Gelukkig heb ik nu oogdruppels (en voor ’s nachts een zalf) die bovengenoemde narigheid wat verzachten.

- Mijn ogen worden vaak sneller moe dan de rest van mij en dan kan ik niet meer tot in de late uurtjes doorlezen.

+ Ik vind vroeg(er) slapen niet erg.

- Ik kan door al dat getraan en gedruppel geen mascara of oogschaduw meer dragen #wasbeerogen

+ Ik was toch nooit zo’n fan van dergelijke oogmake-up. Iets met onhandigheid en ik-kan-mijn-tijd-’s ochtends-wel-beter-gebruiken.

- Ik kan en durf niet langer dan ca. een half uur auto te rijden tenzij Peter mee is en hij het stuur over kan nemen als één van mijn ogen begint te muiten. Ondanks dat ik nog wel goed, in ieder geval goed genoeg, zie, leidt het dan teveel af #veiligheidvoorop

+ Gelukkig werk ik op fiets-, zelfs loopafstand van huis. En kortere stukjes in de auto kan en durf ik nog wel.

- Ik kan en durf niet langer dan ca. een half uur auto te rijden… enzovoort…

+ Ik vind reizen met de trein leuk en Ede ligt heel centraal.

- Ik kan en durf niet langer dan…. enzovoort….

+ Ik hoef niet vaak lange afstanden in mijn eentje met de auto weg.

- Ik kan en durf niet langer enzovoort… en ik wil zo graag over een paar weken samen met mijn vriendin “ergens” tussen Ede en Groningen (waar zij woont) een mooie fietstocht maken!
Maar dan moet ik wel eerst met mijn fiets achterop de auto naar dat “ergens” toe kunnen rijden en dat kan ik dus niet! Niet meer, ik kan dat nu zomaar niet meer.

+ Ik zou naar dat “ergens” kunnen treinen en daar een fiets huren.

- Maar dan is het niet mijn eigen vertrouwde fiets! #fijnzadel #kortebenen

+ Ik héb tenminste een fiets, ik kán er tenminste eentje huren. En bovenal: ik heb een lieve vriendin met wie het fijn fietsen is!

- Ik kan en durf niet langer dan….

Relativeer-modus uit: Het is best wel een sóórt van handicap, hoor! #snik #lelijkwoord

Natuurlijk gaat het niet zozeer om wel/niet lang het stuur kunnen.

Het gaat niet om eventueel op een “vreemde” fiets moeten fietsen.

Het gaat erom dat ik het gevoel heb een stuk vrijheid kwijt te zijn en dat ik dat niet meer terug krijg.

Ik kan niet zomaar meer gaan en staan waar ik wil en daar baal ik dus van. Daar baal ik best wel erg van.

Dat dus.
En dat ik zelfmedelijden haat. Dat ook nog.

O, ik kom er wel overheen en ik ga er wel aan wennen, ik pas me wel aan. Desnoods met een paar stevige (figuurlijke!) trappen tegen mijn achterste.
Maar tot die tijd...

Tot die tijd probeer ik het wat van me af te schrijven en weg te zingen.

Dry eyes… burning like fire…

Dry eyes….

Er zijn immers veel ergere dingen. Toch?

Zoals naar iemand moeten luisteren die geen toon kan houden en toch blijft zingen. Om maar een heel simpel voorbeeld te noemen. 🙉

#gedeeldleed
#tja

Wanneer genieten nagenieten wordt

Met nog een paar vakantiedagen te gaan wil ik hierbij alvast mijn collega’s en klanten/bezoekers van de bibliotheek waarschuwen. Het is namelijk heel goed mogelijk dat ik vanaf aanstaande dinsdag wél aanwezig ben maar het nog niet lijk. Of dat ik wel aanwezig líjk maar het nog niet helemaal bèn. Het is maar hoe je het bekijkt. Verwarrend? Ik leg het even uit:

Mocht ik aangetroffen worden tijdens een thee-, koffie-, lunch- of andere pauze (of misschien wel gewoon tussen de boekenkasten) met een wat afwezige glimlach om mijn lippen, dan kan het zijn, nee, dan is het zeer waarschijnlijk dat ik in gedachten weer zachtjes door de gang van het hotel loop om door de nachtdeur - de hoofdingang gaat pas om acht uur open - naar buiten te glippen. (Dit overigens in mijn hardloopplunje, niet in uitgaanskleren. Ik ben geen zestien meer.) Op dit punt ben ik nog wel aanspreekbaar, zij het dat een korte herhaling van je vraag nodig is.

Als ik wat verder in mijn herinnering ben, tijdens de kilometer die ik nodig heb om mijn vakantiedorp uit te komen, zal dat herhalen ook nog effect hebben. Al durf ik dat niet te garanderen.

Moeilijker wordt het als ik, in mijn gedachten dus, al langs de bosrand loop. Dan ligt aan mijn linkerkant het bos en heb ik aan de rechterkant uitzicht over weilanden met aan de horizon de vuurtoren, en ik vind dat een zeer fraai uitzicht. Aan het eind van die weg sla ik linksaf, loop een paar honderd meter hijgend omhoog en dan…

Dan helpt het herhalen van je vraag -sorry, sorry- echt niet meer. Zelfs niet als je je stem verheft. Dan loop ik, terwijl ik dus wel stil lijk te zitten of te staan, over dat o zo mooie duinpad richting de zee. Dat duinpad dat voor mij staat voor lucht en licht, voor vrijheid, voor het-zal-aan-het-eind-even-door-mul-zand-omhoog-ploeteren-worden-maar-dan…

Dan is daar mijn beloning, dan zie en ruik ik de zee.

En dan helpt zelfs drie keer herhalen op harde toon beslist niet want dan sta ik op het strand.

Dat strand met het stuivende zand, de schuimende branding, de wind, het lawaai van de golven en het gesnater van de meeuwen en tegelijk ook die stilte. En met die wolkenlucht! O, die wolkenlucht…

Als ik al zover ben in mijn herinnering, zal ik zeer, zeer waarschijnlijk niet op wat voor vraag dan ook reageren. Nogmaals sorry! Niet omdat ik niet wil maar omdat ik, al dagdromend, ademloos van al dat moois (en het tegen de wind in geploeter door het zuigende zand) niet weet waar te kijken. Naar de zee? De lucht? De vogels of dat schip daar ver weg? Of toch voor mij uit opdat ik niet in een kuil of een waterplas stap? Of, of, of wordt dan en, en, en....

Na ik weet niet hoe lang voor jou die op mij staat te wachten maar zo’n tweeënhalve kilometer voor mij loop ik weer richting de duinen. Heb dan nog even geduld met mij, alsjeblieft, hier moet ik namelijk stevig afzien omdat dit een steil pad met erg mul zand is. Zand dat bij een stevige wind, zoals bij mijn laatste loop, pijnlijk tegen mijn benen striemt. Ik ben geen masochist maar van deze pijn moet ik raar genoeg altijd wat grijnzen. (Dit ter verklaring van die vreemde grimas die dan misschien op mijn gezicht verschijnt.)

Dan loop ik weer naar het dorp en ons hotel en dan zal ik weer, wat verdwaasd misschien, om mij heen en naar jou kijken. Dan zal ik “Sorry, eh, wat…?” zeggen en dan ben ik er weer. Zo goed mogelijk dan.

Ik hoop dat je dit begrijpt en dat je mij dit nagenieten gunt. (Misschien dat de foto’s hierbij wat helpen?)

Dan zal ik proberen om tijdens het herinneren wat sneller te lopen ;)