Op een gegeven moment was hij zo lang dat ik, zelfs als ik op mijn tenen ging staan, niet meer met mijn lippen bij zijn wang kon. Hij was zo trots dat hij zijn broer had ingehaald en zelfs zijn vader heel binnenkort voorbij zou groeien maar het leukste vond hij dat ik, zijn moedertje, hem niet meer zomaar kon kussen. Dat hij zich voorover moest buigen of, nóg leuker want zo grappig, dat ik een klein sprongetje zou moeten maken.
Het was een vast en vertrouwd doordeweeks ochtendritueel geworden. Ons vaste en vertrouwde ochtendritueel.
Hij met zijn rugzak al op zijn rug, zijn handen op mijn schouders en, om het voor mij extra moeilijk en voor hem extra vermakelijk te maken, zijn lichaam zo gestrekt mogelijk, zijn hoofd zelfs wat naar achter gekanteld.
Ik tegenover hem, balancerend op mijn tenen, met mijn handen op zijn schouders en alvast genietend van wat komen ging.
Hij met zijn ondeugende grijns en baard-in-de-keel-hese lach: “Toe maar! Spring dan!”.
Ik met elke keer weer de slappe lach waardoor mijn sprongetje nergens op leek: “Jochie! Buk nou eens!”
En dan onze knuffel.
Onze speciale, vaste, vertrouwde doordeweekse knuffel. Die heerlijke knuffel die "zomaar" van grappig ochtendritueel een liefdevolle herinnering werd. Die knuffel die zo hoog in mijn veel te lange lijst van dingen die ik het allermeest van hem mis staat.
Hij voorovergebogen naar mij.
Ik omhoog reikend naar hem.
Onze armen om elkaar heen.
“Toe maar!”
“Jochie!”
Jochie....
Max 20 januari 1987 - 8 mei 2004
