Ik heb je vastgehouden tijdens je laatste uren.
Ik heb je van de wereld, van mij zien wegglijden.
Ik heb zelf de arts gebeld en ik stond bij je toen hij je officieel overleden verklaarde.
Ik heb je daarna gewassen, gekleed in zorgvuldig uitgezochte kleding. Dat overhemd dat jou zo goed stond.
Ik heb je hier thuis gehouden tot het moment dat jij in je kist in de auto gelegd werd. Ik ben met je kist meegelopen, heb in die auto bij jou gezeten.
Ik heb met onze dierbaren jou in je kist de aula in begeleid en na afloop heb ik je kist gestreeld.
En toch...
Toch zijn er nog steeds zoveel momenten waarop ik niet kan geloven dat je echt weg bent. Toch verwacht ik dwars door die vreselijke stilte hier in huis jouw voetstappen te horen. Is het zo onwerkelijk om thuis te komen en dat jij er dan niet bent. Voelt het alsof je "straks" weer terugkomt van "ergens" en dat we dan weer samen zijn.
Ik heb al zoveel opgeruimd en dozen vol weggedaan. Kan je je het voorstellen? Ik, die inpakken voor een vakantie al een klus vind. Ik, die bij het zien van al die spullen op zolder nooit wist waar te beginnen en jou en je geruststellende "Komt goed, stap voor stap" dan zo nodig had. Die ik heeft, gelukkig met veel lieve hulp, de hele zolder uitgezocht, het tuinhuis met al jouw gereedschap uitgemest. Kan je je het voorstellen? Ja, jij wel hè; jij was altijd meer overtuigd van mijn kunnen dan ikzelf.
En toch...
Toch heb ik bij zoveel spullen, vaak zachtjes, soms hardop, "Sorry, Peetje" gezegd. Omdat het meeste van die spullen er niet voor niks lagen; jij had ze willen bewaren. Toen ik onze oude videorecorder tegenkwam, heb ik zelfs "Jongen! Waarom ligt dit hier nog? We hebben niet eens meer banden!" geroepen alsof jij dan zou lachen en iets als "Nu hebben we een collector's item!" zou zeggen. De stilte die volgde deed zo'n pijn.
Nadat onze Max overleden was, het was een paar maanden daarna, heb ik gezegd dat hij nu maar terug moest komen, ik had immers al lang genoeg laten zien dat ik zonder hem kon. Nu wil ik weer zoiets zeggen maar dan tegen jou. Kom alsjeblieft terug, Peetje. Ik heb al zoveel geregeld, gedaan, opgeruimd, besloten, al zoveel dingen alleen gedaan die wij altijd samen deden. Binnen en buiten heb ik alles goed bijgehouden, ik heb ons niet failliet laten gaan, ik heb laatst zelfs die vieze kliko schoongespoten.
Kom nu maar terug! Het heeft nu wel lang genoeg geduurd. Kom alsjeblieft bij mij terug!
Ik heb je zien sterven. Ik weet dat je onherroepelijk weg bent.
En toch...
En toch voelt het alsof je elk moment terug kan komen. O, kon dat maar! Kon ik je maar terug roepen.
Ik mis je zo, lieverd. Zo vreselijk veel.
