Ondanks het bordje met een doorgestreept mobieltje zijn er toch leners die bellen in ons filiaal. Meestal vraag ik in zo'n geval of ze zo vriendelijk willen zijn om hun gesprek in het halletje af te maken. Vaak krijg ik dan een verontschuldiging en af en toe moet ik uitleggen wat de reden is. Eén keer leverde het een genant moment op.
De druk in zijn gsm pratende man zag mij (krap 1.60 m. en anderhalf hoofd kleiner dan hij) gewoon niet staan. Zwaaien leek me iets minder raar dan springen, maar het enige resultaat was dat hij sussend terug zwaaide, vermanend op zijn telefoon wees en mij de rug toe keerde. Misschien had ik op dat moment mijn schouders moeten ophalen, feit is dat ik dat niet deed. Tja, en toen volgde er een vreemd soort dansje waarbij de man om zijn eigen as draaide en ik hem een beetje mal huppelend probeerde te volgen. Soms is vasthoudendheid geen fijne eigenschap.Vanaf dat moment besloot ik om niet zonder meer elke beller tot de orde te roepen. Vandaar dat de vader die vorige week voor mijn balie stond zijn gesprek met het thuisfront ongestoord kon afronden. Hij had net geprobeerd een boek van zijn zoon in te leveren maar helaas zat de bijbehorende cd er niet bij. Mijn collega weigerde vriendelijk doch beslist het boek zonder deze bijlage in te nemen. Vader werd behoorlijk boos: de cd had er niet bijgezeten, hij was er speciaal voor naar de bieb gekomen en waarom het boek verlengen en thuis zoeken als zij die cd nooit gehad hebben?!
Waarom hij daarna toch naar huis belde, weet ik niet, maar ik kon het gesprek duidelijk volgen: “Wat nou in de cd-recorder? Nee niks sorry, sta ik hier te beweren dat je hem niet hebt. Ja, dat kan je wèl helpen! Je brengt je spullen voortaan zelf maar terug!”.
Soms is het wel leuk als mensen mij over het hoofd zien en soms is het nog veel leuker om mensen ondanks dat bordje toch te laten bellen. Kan ik ook eens lachen.
7 opmerkingen:
Oooooo, zo herkenbaar.... (zucht)
Ik vond het altijd irritant als ik achter de balie stond en men ging voor mijn neus zitten bellen, verwachtend dat ik in de tussentijd hun boeken scande. Dat deed ik dus nooit. Ik hield onmiddellijk op met scannen en ging de persoon vragend met smile aankijken. Mochten ze mij negeren dan hielp ik de volgende klant. Ik vind het gewoon zo asociaal dat gedrag!
@Wilma, gelukkig maak ik zelden mee dat de lener die ik help op dat moment belt of een telefoontje beantwoordt. De enkele keer dat het gebeurt houd ik ook op met scannen. Alleen lukt het me dan niet om dat met een smile te doen. Want zoiets is nog asocialer dan stiekem maar luidpratend tussen de kasten te bellen.
Ha! Mooi verhaal Syl! Maar o, nog veel mooier was een filmpje geweest van je actie bij die meneer die jou (zgn.?) niet zag.
Blijven springen,en: leve de terriër.
Hufterigheid niet belonen door negeren.
@Nel P., ik was juist zo blij dat hier geen filmpje van gemaakt is, maar nu bedenk ik dat ik mss teveel aan de (jouw) fantasie heb overgelaten. En het voelde al zo belachelijk.
Ha die Syl!
Als je woensdagavond dat dansje nog eens wilt voordoen, maak ik de foto's, oke?!
Bedankt voor je reacties op mijn eerste 10 dingen, het allerbeste gewenst in bibliotheekland, ook in virtueel opzicht en de hartelijke groeten!
Hoi Syl, Eindelijk heb ik je weer in beeld! Ik heb wat storingen aan m'n blog gehad en was ineens zo een paar bloggers "kwijt". Maar je staat er weer in hoor.
Heb even je laatste verhalen bijgelezen (is dit Nederlands?). Er zitten leuke verhalen tussen.
We mailen snel weer even om bij te praten.
Groetjes, ook aan P.
Berna
@Duckie, we zien elkaar zeker woensdag! Ik gun een je een zo plezierig mogelijk afscheid, maar (dus) ik zal dan niet dansen. Tel je zegeningen ;-)
@Berna, tot gauw mails en daarna ziens!
Een reactie posten