"Khebeeneenddoodgereden."
"Hè, wat zeg je?"
"Ik. Heb. Een eend doodgereden!"
"En je bent niet gestopt?"
"Nee, dat kon niet! En wat had ik dan moeten doen?! Ik kon er echt niks aan doen!"
Het was een moeilijke bekentenis en dat op een dag die zo normaal begon. Zo bijna normaal. Ik was vrij, het huis kon wel een schoonmaakbeurt gebruiken en ik had een boeiend luisterboek op mijn iPhone. Om eerlijk te zijn is dit een combinatie die wel vaker voorkomt en dan doe ik toch andere (vaak minder nuttige) dingen, maar, zoals ik al zei, het was een bijna normale dag en ik ben dus flink aan de slag gegaan.
Had ik het hier nou maar bij gelaten. Had ik nou maar alleen schoongemaakt en had ik nou maar niet gevonden dat de verse bloemen die bij een schoon huis horen, meteen gehaald moesten worden. Maar helaas, na het poetsen stapte ik in de auto en ik reed met een kalm gangetje naar het winkelcentrum. En daarna met bloemen en andere boodschappen weer net zo kalm terug. Ik nam een bocht, stuurde om een rijtje geparkeerde auto's heen en zag opeens vanuit het niets een fladderende eend voor mij opduiken!
Gedurende een tel scheen de wereld stil te staan. Een tel waarin de eend en ik elkaar dodelijk geschrokken door de voorruit aanstaarden. Een tel waarin ik niet remde. Toen was er weer wanhopig gefladder en kwam het geluid terug.
"Waaah!"
BOINK!!!
"Nee toch, hè, neeeee..."
Ik dook in elkaar en gluurde in mijn spiegel: "Wat deed de chauffeur achter mij? Stopte hij? Nee! Kon ìk stoppen? Wat moest ik doén als ik kon stoppen? Hoe reanimeer je een eend? O, jakkes die eend!"
Eenmaal thuis ben ik voorzichtig uitgestapt en heb ik aarzelend onder mijn auto gekeken. Vraag me niet waarom. De "boink" was duidelijk genoeg geweest en stel je voor dat er iets te zien was bij de wielen... Maar ik zag niets gelukkig. Geen veertjes, geen... Nou ja, niets dus. Ik heb stilletjes de bloemen in het water gezet en ik ben gaan koken. Ik heb geprobeerd niet meer aan de eend en de boink te denken. Ik heb geprobeerd mij niet schuldig te voelen. Maar dat lukte niet zo goed.
Ik heb nu besloten om deze week een extra vleesloze dag in te lassen. Het is magertjes, maar ik moet toch wat. Uit respect voor de eend, om van dat schuldgevoel af te komen en bovendien, vooral, omdat Peter zijn vraag niet uit verontwaardiging stelde, maar vanwege de conclusie die hij meende te moeten trekken:
"Hmm, niet gestopt... Dus daarom eten we vandaag tòch kip."
7 opmerkingen:
Ohhhh, kan het me heel goed voorstellen dat schuldige gevoel. Is mij ook ooit gebeurd toen ik een jaar of 20 was. Een eend die op de weg liep, dat geluid............ En nog erger......... Het was een moedereend. Die kleintjes die achter haar aanliepen heb ik gelukkig niet geraakt. Ik ben het nooit vergeten.
Kan me je schuldgevoel goed voorstellen en heb met je te doen. Arme jij. Indirect werd het er toch nog ingewreven door Peter.
Pfoe dat was schrikken! ik heb het zelf gelukkig nooit meegemaakt.
@Annie, ai, dit is wel heel erg Alfred Kwakkerig!
@allen, dank voor jullie medeleven en begrip. Het valt me eigenlijk nog mee dat in die 15 jaar dat ik in deze eendrijke wijk woon, dit de eerste keer is. En dat, nu ik erbij nadenk, in mijn hele leven op de Veluwe, ik nog nooit een wild zwijn o.i.d. op de weg ben tegengekomen. Dan zouden er ws meer slachtoffers gevallen zijn :-/
(Ga ik nu iets van hout zoeken om dit stevig af te kloppen...)
Nu is jou gebeurd, waar ik vaak aan denk als ik in de auto zit: "Stel dat..." en dan "Wat dan?...?"
Ik hoop het echt niet mee te maken en tegen Annie M. en jou zeg ik tóch "Probeer het te vergeten", want het is zo per ongeluk en beslist ongewild.
Tjaikweethetniethoor,
Kat,eend, what's next?
Er is eens een kangaroe doodgereden in Bennekom!
Gelukkig zijn het maar dieren, en een snelle dood is altijd nog beter dan kreperen van de honger.
Zit er maar niet over in, het kan iedere automobilist gebeuren.
En ik heb op de Ginkelse hei eens gezien dat een konijn tegen een fietser aan liep.
Gelukkig dat Peter het zo mooi kan relativeren. Wat eten we vanavond?
Groet,
Astrid
Weet dat ik deze dagen in gedachten bij jullie ben. Knuf Berna
Een reactie posten