Simpele zinnetjes

Buiten mijn raam zie ik de top van onze larix. Het lijkt zo kort geleden dat Peter en ik wat bloeiend spul voor onze achtertuin aan het uitzoeken waren. Tussen de potten en bakken liepen we “zomaar” tegen een ieniemini-larix op. We knielden erbij neer, keken elkaar aan en het volgende moment stonden we ermee bij de kassa. Het aparte van een larix is dat hij zijn zachte (!) naalden verliest in de herfst. In de lente komen er dan nieuwe frisgroene voor terug. Nu is hij bepaald niet ieniemini meer; ik zit voor het raam op de eerste verdieping en dan nog moet ik helemaal omhoog kijken.

Ik denk lekker aan bijna helemaal niks als ik aan het hardlopen ben. Ik luister naar mijn muziek en vraag me hooguit af of ik links, rechts of rechtdoor zal gaan.

Ik ben dankbaar. Dat klopt. Waarschijnlijk nooit genoeg, maar ik besef heel goed wat ik heb, wat ik nog heb. En daar ben ik ook dankbaar voor, dat ik dat besef.

Ik leer steeds beter om op tijd “nee” te zeggen. “Nee, dat voelt niet goed, nee, dat wil ik niet doen.” Nou nog wat vaker hardop ;)

In de keuken stond een volle schaal met druiven. Nu is meer dan de helft op. Ik kan nu eenmaal niet van druiven afblijven. Het is net als met een legpuzzel op tafel, daar kan ik ook niet aan voorbij lopen zonder “even” een stukje te leggen. Nog één druifje...

Ik draag de “oortjes” van mijn iPhone in mijn oren als ik aan het huishouden ben en dan luister ik naar een luisterboek. Het was mijn ontdekking van de eeuw. Tijdens een heel spannend boek heb ik zo ooit de luxaflex in de keuken een goede beurt gegeven. Ik bedoel maar...

Ik maak komend weekend de traditionele verjaardagstaart. Met chocoladevlokken, een laag aardbeientova en roze slagroom. En natuurlijk versierd met felgekleurde spikkels. Ondanks dat de jarige ver, ver weg is. Dan doen we maar iets langer met die taart.

Ik ga vandaag echt wat aan die immense strijkberg doen. Echt waar. Hoe krijgen twee mensen het voor elkaar om zo’n grote mand vol te krijgen? En hoe krijgt een bepaald mens (ja, ik dus) het voor elkaar om die klus zo lang uit te stellen? El. Ke. Keer. Weer.

Ik verbaas me een beetje dat ik deze zinnetjes afmaak. Ik las erover in wat blogs en toen vond ik de site waar het vandaan komt: The simple woman's daybook. Het is zo onder-moeders-vleugels-achtig. Maar ik heb er meer lol in dan ik dacht; het voelt gewoon goed om even stil te staan bij waar je mee bezig bent. Daarbij: “Onder moeder’s vleugels” is een van mijn lievelingsjeugdboeken. En wat is er mis met simpel?!

Ik lees al een flinke poos de blog van Stukje-bij-beetje-Francine. Zij schrijft leuk en goed en grappig en mooi! En haar foto’s zijn gewoon prachtig! Sinds kort hebben we via Twitter wat “persoonlijker” contact. Laatst stuurde ik haar wat toe en toen schreef ze erover in een lijstje als dit. Dat inspireerde me. Zoals ze wel vaker doet.

Ik hoop op een mooie herfst. Zo’n zachte, mooie Indian Summer. De herfst is misschien wel mijn meest favoriete seizoen.

Ik hoor mijn strijkmand steeds harder kreunen. Ja, ik kom eraan! Nog een paar regeltjes tikken. Nee, dit is geen StrijkOntwijkendGedrag! Pfff, hoe kom je erbij?

Om ’t huis spinnen nu steeds meer spinnen hun webben. Prachtig om te zien, maar gruwelijk om er met je hoofd in terecht te komen. Het idee dat zo’n spin zich dan in mijn haar nestelt is nog enger dan die megaspin laatst in onze slaapkamer! Nou ja, bijna enger.

Mijn gedachten zijn bij onze oudste zoon die nu al een paar maanden voor zijn studie in Seoel zit. En bij onze jongste zoon. Altijd.

Een van mijn favoriete dingen is toch wel thuiskomen. Na vakanties, dagjes uit, maar ook na een dag werken. Thuiskomen en dat Peter er dan al is.

De rest van de week zal druk zijn. Werken met invallers omdat mijn vaste collega’s er even uit zijn, looptrainingen in groepsverband, dagje met moeder... Maar ook een wijnproefavond en een etentje-uit.
O ja, en die strijk dus...