Als een avondmens wakker wordt

Ik ben een avondmens. Heerlijk, die rust die er dan in huis hangt, dat gevoel dat de tijd steeds meer van mij is. De dingen die gedaan moeten worden lukken opeens zoveel beter, het boek dat ik lees is dan nog boeiender, mijn goede voornemens worden overmoediger en de moeheid die een paar uur eerder nog in mijn lijf zat, lijkt weggestroomd.

De maatschappij houdt echter geen rekening met avondmensen. Zeker niet met degenen die daarnaast hechten aan zeker zes, zeven uurtjes slaap. Er moet gewoon op tijd opgestaan worden voor school, werk en gezin. En het liefst ook nog opgewekt... Maar “op tijd” betekent voor mij vaak zeker een uur te vroeg, hier is dus weinig “gewoon” aan. Om over “opgewekt” maar lang, lang te zwijgen!

Met de jaren heb ik geleerd, heb ik móeten leren, om hiermee om te gaan. Zoveel mogelijk op de niet-denken-maar-doen-manier en nog veel meer op de NIET-TEGEN-MIJ-PRATEN-manier. Echt, het is nièt verstandig om tijdens mijn eerste uur van de dag tegen mij te praten.

En, weet je, ondanks dat ik nog steeds niet tegen gepraat kan zo ’s ochtends vroeg, ondanks dat ik liever ná negen uur ’s avonds dan vóór negen uur ’s ochtends van alles doe, ondanks dat alles heb ik de vroege ochtend wel leren waarderen. Het haalt het niet bij de avond en nacht, maar toch, die vroege ochtenduurtjes hebben ook wel wat.

Het is met het hardlopen begonnen. Avondmens of niet; ik loop het liefste ’s ochtends. Als ik ’s ochtends langs de bermen, sloten en vijvers loop, als ik mijn longen volzuig, de konijntjes zie rennen, de vogels hoor fluiten en de fraaie luchten zie, dan is dat de beste start van mijn dag.

Ik zou die uitzichten op de foto moeten zetten, dacht ik vaak, maar dan liep ik net zo lekker... Ik moet morgen weer vroeg-op en dan niet om te lopen maar om foto’s te maken, maar morgen is een looprustdag en mag ik juist wat langer blijven liggen... Ik zou dan naar het bos toe moeten of naar de hei, maar...

Ho! Stop! Niks maar! "Als we nou eens", zei ik tegen Peter, "als we nou eens zondagochtend vroeg naar de hei en het bos rijden om te wandelen en foto’s te maken. Vroeg, als in: uurtje of half acht. Vóór het ontbijt-vroeg." Hij viel nog net niet van zijn stoel maar vond het snel een prima idee.

We hebben het nou al twee keer voor elkaar gekregen gedaan. De wekker gaat, we drinken een kop koffie/thee, schieten in de kleren en stappen met fototoestel in de auto. Bijna zonder één woord te wisselen en toch, daarom, heel harmonieus. De tweede keer zelfs iets vroeger dan de eerste keer omdat de zon toen toch iets eerder op was dan wij waren. Beide zondagen zijn we naar verschillende plekken gereden; wat bos en hei betreft wonen we hier op de Veluwe natuurlijk schitterend!

We willen dit veel vaker gaan doen. Vanwege de frisse start, de mooie foto’s en het ontbijt dat daarna zo heerlijk smaakt. We willen de hei en het bos straks in herfstkleuren zien en daarna in de sneeuw.

En mocht het toch niet lukken, mocht de avondmens in mij op zondagochtend toch haar hoofd diep in het kussen drukken en zich niet door Peter het bed uit laten trekken, dan hebben we in ieder geval de foto’s nog.