Start to Run

Zo'n vijf weken geleden liep ik voor het eerst door dit hek van de atletiekvereniging. Ik had me opgegeven voor het programma Start to Run. Niet vanwege het einddoel (ik kon al ruim drie kilometer zonder wandelpauzes lopen) maar om dat blessurevrij en ook graag iets sneller te kunnen doen. Ik zou me op snelheid focussen, op snelheid en op techniek. Het lopen, het volhouden van dat kleine half uurtje, zou een makkie zijn. A piece of cake. Een eitje.

Dat. Pakte iets anders uit...

De eerste twee trainingen leek het inderdaad fluitend te gaan. We renden één minuutje, wandelden er twee en deden dat een paar keer achter elkaar. Het kostte me iets meer moeite dan ik had verwacht maar ik liep dan ook voor het eerst in een groep en op een heel andere ondergrond dan ik gewend was. Ik was gewend aan vlakke wegen en fietspaden, aan hooguit een enkele verkeersdrempel. Met Start to Run liepen we in het bos, op paden met boomwortels, stenen, mul zand en hellingen. Lopen in het bos is zwaarder dan lopen op straat. Als je met gemak drie keer een kwartier op straat kan lopen, kan je toch in het bos na drie keer vijf minuten het gevoel hebben dat de vlammen uit je bovenbenen en schenen slaan, en dat er een kanonskogel van tien kilo met een touw aan je middel hangt. Zeker als je halverwege een helling bent. (De eerste lettergreep van helling is niet voor niets “hel”!)

De volgende trainingen waren, zacht gezegd, veel zwaarder. “Er is niks mooiers dan lopen in een bos!” zei één van de trainers een keer toen ik bijna op mijn knieën naar boven ploeterde en ik kon met moeite de neiging onderdrukken om hem pootje te haken en van die heuvel af te schoppen. Zijn timing was wat beroerd, maar hij had, heeft, wel gelijk. Dat weet ik nu. Na een dieptepunt waarbij ik alleen maar “Zuur-stof... zuur-stof... zuur-stof...” kon denken bij elke pas die ik met veel moeite zette, ging het bergopwaarts. (Sinds die avond gebruik ik deze uitdrukking overigens zeer zorgvuldig.)

Ik kreeg de techniek van met-klèine-klèine-pasjes-omhoog te pakken en leerde mijn krachten steeds beter te verdelen. Ik begon me zelfs thuis te voelen in het bos en op die paden. Ik ging steeds meer genieten van die frisse boslucht, de schittering van de zon door de bomen, het kraken van takken en eikeltjes onder mijn schoenen, van het op vleugeltjes van die hellingen afrennen, van het immens trotse gevoel als ik, zonder te wandelen, de top van dat ellendige, met stenen bezaaide steile pad haal en daarna toch door kan gaan. Kunnen lópen is heel fijn - steeds béter kunnen lopen is dansjesomdetafel-fijn!

Ik heb de testloop gehaald en het ging behoorlijk soepel. Het was niet helemaal ’n makkie, a piece of cake, een eitje, maar het kwam goed genoeg in de buurt. Ik heb in drieëntwintig minuten drie kilometer door dat bos met boomwortels, stenen, mul zand èn hellingen gehold. Dat is nog steeds niet snel maar dat komt nog wel. Of niet. Het maakt me niet zoveel meer uit. Het is mooi zoals het gaat. Heel mooi. Dansjesomdetafel-mooi.