Chocoladecake

Een poosje geleden was ik in een winkel waar ze allerlei Aparte Lekkere Dingen verkopen. Je kent het vast wel. Smaken thee waar je nog nooit van gehoord hebt. Jams die geen jam heten maar con-fi-tu-re en die in potjes zitten, die té mooi zijn om in de kast op te bergen. Ontelbare soorten gemalen en vooral ongemalen koffie, met een geur... zó heerlijk dat míjn ogen er spontaan van dichtgaan.

In zo’n winkel, in die winkel waar ik dus was, verkopen ze ook Speciale Bakmixen, zoals deze: Chocolate Orange Cakemix. Een goudkleurig pak met de foto van een gezellig lachende oma erop en met ook nog (toppunt van gemak!) een bakvorm erin. Ik kon ‘m niet laten staan!

Thuis ben ik aan de slag gegaan. Volgens de aanwijzingen van oma op de zijkant van het pak. In het Engels, want oma is eigenlijk Granny. Nee, dat is echt niet moeilijk, dat is een piece of cake. Butter is gewoon boter en into a smooth mass stirren houdt in dat je het moet mixen totdat je de massa van de gardes af zou willen kunnen likken. Daarna de eieren en de mix erbij mengen, waarbij je moet oppassen dat het niet dispersed. Ik had wat moeite met dat woord, ik wist zo gauw niet wat “disperse” betekende. Ik kwam erachter toen de cakemix mij om de oren stoof. En, nádat ik mijn brillenglazen schoon had gepoetst, toen mijn oog op de achterkant van de doos viel. Stuiven! “Disperse” is “stuiven” en de Nederlandse vertaling staat op de achterkant. Oh well. Ach ja.

Toen ik uiteindelijk de mix en de eieren goed en stevig door de smooth mass geroerd had, kwam er een belangrijk moment: de bijgevoegde chocoladedrups (lees je hier ook “chocolade rups”?) moesten door het beslag. Dat deed ik uiterst voorzichtig; er bleken namelijk heel weinig drups in het zakje te zitten. Nou zit er gauw te weinig chocola in een cake, maar, echt, het is maar goed dat drups niet kunnen dispersen: er was dan niks van overgebleven! Ze kunnen wel opgesnoept worden, maar ik heb me ingehouden. Totdat de cake in de oven stond. Op precies de juiste temperatuur en met de kookwekker op de aangegeven tijd. Daar ben ik heel precies in als het om bakken gaat. Daarna mocht ik een beetje los gaan van mezelf.

Het beslag smaakte veelbelovend heerlijk en bij de geur die uit de oven kwam zag ik in gedachten al verschillende engeltjes hun fietsjes uit de stalling halen. Ik houd van chocola, van pure chocola. Ik houd zelfs van het woord chocola en ik houd van chocoladecake. Chocoladecake is zo zacht, het kruimelt al als je alleen al die heerlijke geur opsnuift. Chocoladecake is zo smeuïg, zo op de tong smelterig, zo vingerlikkend lekker, zo moeilijk om op te wachten als het in de oven staat te bakken. Zo òp, ook.

Ja? Zie je het voor je, kan je je die geur voorstellen? Loopt het water je nou ook al door de tanden, staan er bij jou ook al fietsende engeltjes klaar en sta je nu op het punt om ook deze mix te halen?

Laat maar! Doe maar niet! Bespaar je de moeite! Of koop een andere mix. Of mix zelf cakebeslag en cacao en chocoladedrups en zo. Koop desnoods een kant-en-klare chocoladecake.

Maar. Koop. Niet. Déze. Mix!

Tenzij je natuurlijk zo’n chocolaliefhebber bent dat je desnoods een chocolade sinaasappelcake wilt eten, die droog is en smaakt alsof je hem twee weken geleden hebt gebakken en onverpakt tussen de aardappels bewaard hebt. Ìk heb mijn grenzen.

O man, wat was dìt een treurig leermoment!