Ik ben er weer. Geloof ik.... Zo goed als tenminste...
De afgelopen week viel me niet mee. Ik was de maandag erna meteen weer aan het werk gegaan, niet uit “flinkheid” maar omdat ik vond dat ik dat kon en dat ik dat daarom ook moest. Dat was een beetje fout gedacht; ik heb het gehaald maar daar is ook alles mee gezegd. Ik voelde me alsof ik een giga-jetlag had en kon me heel slecht concentreren. Rouwen kost veel energie maar ik was kennelijk te moe om het me te herinneren.
Beetje bij beetje ging het toch de goede kant op, gáát het de goede kant op, de zo goed als mogelijk goede kant. Zaterdag kon ik me weer bezighouden met dingen als wat-voor-boodschappen-moeten-er-gehaald-worden en wat-gaan-we-komende-week-eten. En zondag heb ik, tussen lekkere leesmomenten in de tuin door, het huis onder handen genomen. Ik heb opgeruimd, stofgezogen, het bed verschoond, ramen gelapt en, samen met Peter, de voortuin onkruidvrij gemaakt. Dit is mijn manier van weer een beetje de grip op het alledaagse terug te krijgen. Door te huishouden en weer hard te lopen.
Ja, wéér hard te lopen. Want ondanks dat hardlopen mij altijd zo goed doet, heb ik een hele week niet naar mijn loopschoenen omgekeken. Mijn lijf stond er niet naar en mijn hoofd ook niet. Zaterdagmiddag ben ik voorzichtigjes weer gegaan; ik ging niet snel, ik ging niet ver maar ik gíng weer en dat voelde goed. Gisterochtend ben ik er vanwege de warmte zelfs vroeg mijn bed voor uitgekomen en ik ging iets sneller, iets verder en het voelde nog beter. Ik kwam thuis met een rustig gevoel in mijn hoofd en een bosje bermbloemen in mijn hand.
Zo moet dat andere normaal indalen. Het andere normaal waarbij ik niet meer die blije ogen van mijn moeder kan zien wanneer ze me na even aarzelen herkende, waarbij ik geen lekkers meer voor haar kan meenemen, niet meer met haar en haar medebewoners gezellig thee kan drinken, waarbij ik mijn moeders handen niet meer in de mijne kan voelen. Maar ook dat andere normaal waarbij ik niet meer naar de telefoon hoef te rennen zodra die overgaat, waarbij ik bij het avondeten gewoon een glas wijn kan drinken omdat ik niet meer misschien hals-over-kop in de auto richting het verzorgingshuis hoef te rijden, waarbij ik ’s ochtends kan aantrekken wat ik wil, ook al heeft dat ene kledingstuk geen zak waarin mijn iPhone past, waarbij ik me geen zorgen meer over haar hoef te maken.
Dat andere normaal.
Ik ga er wel aan wennen. Weet ik. Zo goed als tenminste…
4 opmerkingen:
Mooi geschreven!
Veel sterkte gewenst nog, maar zo te horen, ben je er heel goed mee bezig.
Dat heb je weer prachtig verteld, dat kun je echt heel goed! Sterkte met het verder verwerken, maar dat gaat je lukken! Een warme groet!
Hanny56
Lieve Sylvie,
Vandaag las ik dit en je vorige stukje. Op de ochtend van de 9e juni dacht ik nog aan je: "hoe zou het gaan?". Wij vierden die dag onze zoon zijn 14e verjaardag. Later op die dag zag ik dat je het vorige logje plaatste, maar het tussen het feestgedruis door te lezen voelde niet goed. Nu nam ik de tijd voor je stukjes. Wat hebben jullie prachtig afscheid van haar genomen. Indrukwekkend. Ik wens je sterkte en zend je liefs, fijn om te lezen dat je je aan het herpakken bent.
Het valt niet mee als alle bouwblokken van je leven ineens uit elkaar vallen, in de lucht gegooig worden en weer neerkomen - maar dan met eentje ertussenuit. Het is hetzefde, vertrouwd, je herkent alles nog, maar in het fundament is iets veranderd.
Je went weer aan het nieuwe normaal. Dat brengt de tijd... zo gaan die dingen. En jij doet het geweldig.
Een reactie posten