De volgende dag stonden we weer bij aankomsthal 3. Omdat we een half uur vroeger dan de dag tevoren waren vertrokken, het niet regende, er daardoor veel meer zicht op de weg was, Peter uit voorzorg met zijn bril op had geslapen (bij wijze van spreken dan) en we linea recta de parkeergarage inreden in plaats van die vage voorrijdbaan op, waren we mooi op tijd. Dit ondanks dat door de flinke wind-mee het toestel van China Southern Airlines ruim veertig minuten vervroeging had (ja, dit is bij deze een woord, dat niet veel mensen het kennen komt door de NS).
We tuurden met een handjevol andere afhalers door het glas naar de nog lege bagageband en toen was er eindelijk dat vertrouwde, tintelig blije, toch wel een beetje gespannen gevoel van:
Daar komen de eerste passagiers!
Is dat hem?
Nee...
Voor de zekerheid weer naar de schuifdeuren lopen.
En weer terug naar het raam.
Dat een paar keer herhalen.
Daar! Met die pet!
JA!
Waar loopt hij naar toe?
Hij was het toch wel?
Terug naar de schuifdeuren en dan...
Zijn armen om mij heen, mijn armen om hem heen.
Zijn stem ergens in mijn haar.
Volmaakt gelukkig.
3 opmerkingen:
Ik heb weer van je stukje genoten :). Het ijsberen voor aankomsthal 3 is heel herkenbaar, wij hebben daar al menig keer gestaan om familie uit Nieuw-Zeeland af te halen en dat gaat precies zo :). Geniet van deze mooie tijd!
Ik zie het voor me. GENIET van elkaar!
Oooooohh, kippevel.
Hele fijne feestdagen toegewenst voor jullie allemaal XXX
groetjes Tiny Tuip
Een reactie posten